| |
VECÎHÜDDÎN ÖMER EFENDİ
Evliyânın büyüklerinden. Ebû Bekr'in (radıyallahü anh) neslindendir. Muhammed
Dîneverî amcasıydı. Babası Ebû Muhammed'dir. İlk zamanlarında memleketin ileri
gelen âlimlerinden olup, fetvâlar kendisine sorulurdu. Bu sırada tasavvufa
meyledip, kemâle ermiştir. Sühreverd'de doğup, Bağdat'ta yetişti.
Tasavvuf yoluna girişi şöyle olmuştur: Âl-i Selçuktan İbrâhim Han zamânında
Sühreverd'e onu kâdı tâyin ettiler. Pâdişâh tarafından yarlığ (ferman) verilip,
gelip hizmete başladı. Bu sırada iki kişi huzûruna geldi. Biri aleyhinde bir
hususta dâvâcı oldular. Beyyine (delil) de getirdiler. Yalancı şâhid ile
dâvâlarını isbat ettiler. Sonra dâvâcıların dâvâlarında yalancı olduklarını ve
şâhidlerinin de yalancı şâhid olduğunu Kâdı Vecîhüddîn öğrenince, üzülüp bu
vazîfeden ayrıldı. Şeyh olan amcalarına talebe oldu. Mücâhede ve riyâzetle
meşgûl olup yetişti ve tasavvufta yüksek derecelere kavuştu.
Talebelerinden biri şöyle anlatır: Bir gün kendi bağımda zerdâli ağacına
çıkmıştım. Meyve düşürüp dururken, Şeyh oradan geçiyordu. Şeyh ızdırabından
beşeriyet hâli galebe edip, kendi kendine şöyle söyleniyordu: "Yâ Rabbî! Sen her
şeye kâdirsin. Şu ağaçların yaprağını altın edip, onda olan meyveleri gümüş
edersin." O anda o ağaçların altın, meyvelerinin gümüş olduğunu ve yolu üzere
önüne dökülmeye başladığını gördüm. Şeyh bu durumu görünce söylediğine pişman
olup yüzünü toprağa sürdü. İnleyip ağlayarak istiğfâr etti. Ben yerimde
duramadım. Bağdan çıkıp yanına vardım. Ellerine sarıldım. Bana; "Biz sağ oldukça
bu gördüklerini söyleme!" dedi. Hak teâlânın kendi dostları ile bu gibi
muâmelesi çok olur.Ben dahi o zaman bir altın almıştım. Vefâtından sonra
müridlere bu hâdiseyi anlattım.
Buyururlardı ki: "Hak yolu arayanlara onlara yol gösterecek bir mürşîd-i kâmil,
rehber lâzımdır."
"Tasavvuf ehli, kavuştukları mânâları, halleri, çoluk çocuğunu muhâfaza ettiği
gibi korur."
Bir
defâsında hasta oldular. Sevdiklerinden bâzısı; "Sultânım! İlaç alsanız olmaz
mı?" dediler. "Bir tabib getirseniz iyi olur." buyurdu.Tabib; "Birkaç gün
tahammül edebilseniz de size falanca şerbeti içirsek, iyi gelir." dedi. Şeyh;
"Bizim rahatsızlığımız şerbet ve macunla gidecek bir şey değil. O kendiliğinden
gider." buyurup, bir kerre; "Hû" deyince hemen o anda tabib kendinden geçti.
Nice zaman öyle kaldı. Sonra kendisine gelip, Şeyh'in huzûrunda îmâna gelip ona
talebe oldu. Şeyh; "Bizim hastalığımız seni küfr hastalığından kurtarmak içindi.
Yoksa bizim ilâca ihtiyâcımız yoktu." buyurdu. Şeyh iyileşip, çok zaman
yaşadıktan sonra 1050 (H.442) yahut 1060 (H.452) senesinde vefât etti. Kabirleri
Bağdat'tadır. Abbâsî halîfelerinden El-Kâimbillah, Gaznelilerden İbrâhim bin
Mes'ûd, Selçuklulardan Tuğrul Bey zamânında yaşadı. Dört halîfesinden biri Ömer
Bekrî, Osman Harrât, Mâcid Şirvânî ve kendi yerlerine geçen Ebû Necib'dir.
Buyurdular ki: "Dört kimseden şu dört işin meydana gelmesi güzeldir: 1)Bir
pâdişâhın âdil olup, halka adâletle muâmele etmesi, 2)Âlimin, ilmi, âhiretle
ilgili derecelere kavuşmayı kolaylaştırmak için öğrenmesi, 3)Tüccarın, bedeni
kuvvet kazanıp, Allahü teâlâya ibâdete yardımcı olması için dolaşması, 4)Tövbe
edip, tasavvuf yoluna girenin bunu Allah için yapmış olması.
Dört iş
vardır ki, onlardan sakınmak lâzımdır: 1)Pâdişâhın zulme rızâ göstermesi,
2)Âlimin ilmini, dünyâlık ve dünyâ makamlarını elde etmeye vâsıta yapması,
3)Tüccarın bu işini mal toplayıp insanlar arasında parmakla gösterilmeye vâsıta
yapması, 4)Tövbe edip tasavvuf yoluna girenin, riyâzet ve mücâhede ettiği halde,
tasavvufun hakîkatından gâfil, habersiz olması. Böyle olanların Allahü teâlânın
gazâbına ve azâbına uğrayıp, Cehennem'e girmesi muhakkaktır."
Buyururlar ki: Tövbenin icâbı, ibâdettir. Bir büyüğe bağlanmanın icâbı ise, ona
itâattir. Kulluğun icâbı, tövbe etmek, dâimâ Allahü teâlâyı anıp, ibâdet üzere
olmak ve her zaman hocasına itâattan ayrılmamaktır.
Şeyh
Ömer Bekrî anlatır: Hocam Şeyh Vecîhüddîn ile hacca gidiyorduk. Azıksız,
bineksiz yola çıktık. Biraz yol gittik. Bir yere vardık. Açlıktan gâyet zayıf
düştük. Öyle bir yerde bulunuyorduk ki, insan olması ihtimâli yoktu. Hocam Şeyh
Vecîhüddîn sırtını bir yere dayayıp oturdu. Bu fakire; "Biraz etrafta dolaş, ola
ki bir çobana rastlarsın da ondan bize yiyecek bir şeyler temin edersin."
buyurdu. Peki deyip, etrafta dolaşmaya başladım. Bir müddet sonra sürüleriyle
berâber bir çobana rastladım.Beni görünce hâlimi sordu. Ben de olanları
anlattım. Bana yeni pişmiş ekmek ile su verdi. Onları alıp hocam Şeyh
Vecîhüddîn'e götürdüm. Ekmeğin bir kısmını yedik. Su ile ihtiyaçlarımızı
giderip, abdestimizi tâzeleyip, akşam namazımızı kıldık. Hocamızın bereketiyle
tâ Hicaz'a varıncaya kadar, ne o ekmek bitti, ne o su tükendi. Neşeli bir
vakitlerinde hocama, o yolculuğumuzda öyle kuş uçmaz, kervan geçmez yerde nasıl
tâze ekmek ve su bulduğumuzu sordum. Buyurdu ki: "Öyle bir yerde bulduğumuz o
tâze ekmek ve su, sıkıntı ve meşakkatli zamanlarda sevdiklerine Allahü teâlânın
ihsân ettiği bir sofradır. Yoksa, sen de gördün orada kimsecikler yoktu!"
KAYNAKLAR
1)
Lemezât (Süleymâniye Kütüphânesi, Hacı Mahmûd Kısmı, No: 4536) v.70
|
|
