| |
ŞÂKİR HAMEVÎ
Evliyânın büyüklerinden ve Hanefî mezhebi fıkıh âlimi. İsmi Ahmed olup,
babasının adı Ömer’dir. Lakabı Ebü’s-Safâ’dır. Ahmed Şâkir Hamevî veya sâdece
Şâkir Hamevî isimleriyle tanınır. Aslen, Suriye’nin Hama şehrindendir. 1709
(H.1121) senesinde doğdu.
İlim
tahsîline Kur’ân-ı kerîmi okumayı öğrenmekle başlayan Ahmed Şâkir el-Hamevî,
bulunduğu beldedeki âlimlerden, naklî, fennî ve edebî ilimleri okudu. İlmini
ilerletmek maksadıyla bulunduğu yerden ayrılıp çeşitli beldelere gitti. Çok yer
dolaştı. Haleb, Bağdat, Musul, Trablus, Lazkiye, Kudüs, Mısır, Mekke, Medîne,
Hind, Acem ve Rum beldelerine gitti. Haleb’e gittiği zaman, oranın ahâlisinin
ona çok alâka gösterdiği, aralarında yakınlık ve muhabbet hâsıl olduğu, orada
şöhrete kavuştuğu meşhûrdur. Mısır’a gidince, oranın âlimlerini ve evliyâsını
medhedici güzel şiirler söyleyip, onların da muhabbetini kazandığı
bilinmektedir. Uzun ve çeşitli seyahatler yaptıktan sonra Dımeşk’a yerleşti.
Evi, Sâlihiyye'de, Selimiye Câmiinin yakınındaydı. Fazîlet, edeb ve îtibâr
bakımından meşhûr oldu. Sâdece Şam’da değil, gezip dolaştığı birçok beldede
pekçok âlim ile görüşüp, sohbetlerinde bulunmuş, onların yanında kıymet ve
îtibâr sâhibi olmuştu. Şiirlerini topladığı bir dîvânı vardır.
Şam’dan
ve başka yerlerden birçok kimse yanına gelerek ondan ilim öğrendiler ve tasavvuf
yolunda kendisinden feyz aldılar. Ömrünün sonlarına doğru kendi evinde ders
okuturdu. Küçük ve daracık olan evinde, yüksek ilimler ile üstün hakîkatleri
anlatırdı.
Son
zamanlarında daha ziyâde tasavvuf büyüklerinin kitaplarını okumakla meşgûl oldu.
Abdülganî Nablüsî ve Muhyiddîn-i Arabî gibi büyüklerin eserlerini okurdu.
Uzleti, yânî yalnız başına kalıp, sırf ibâdet ve tâatle meşgûl olmayı tercih
ederdi.
Şiir ve
edebiyât sâhasındaki ihtisas ve mahâreti de pek çok olan Ahmed Şâkir’in;
Hânet-ül-Uşşâk ve Reyhânet-ül-Eşvâk isminde üç cildlik bir dîvânı vardır.
Yedi bâb olan bu dîvânın birinci bâbında şiirin incelikleri anlatılır. İkinci bâb,
Resûlullah efendimizi medheden şiirlere âittir. Üçüncü bâb, Resûlullah
efendimizin Ehl-i beyti ve Eshâbı ile büyük velîlerin medhi hakkındadır.
Dördüncü bâb, büyüklere olan yüksek aşk ve muhabbeti anlatan şiirlere âittir.
Beşinci bâb, ilim ve fazîlette önde gelen, ileride olanlara âittir. Altıncı bâb,
muammâ gibi anlaşılmayacak sözlere, yedinci bâb, çeşitli şiirlere âittir.
Ahmed
Şâkir el-Hamevî, âlim, fâzıl ve üstün bir velî idi. Sevilen, beğenilen, üstün
vasıfları kendinde toplamak husûsunda emsâl ve arkânından ileri geçmişti. Şeref,
şân ve şöhret sâhibiydi.
Dımeşk’a yerleşen Ahmed Şâkir 1779 (H.1193) senesi Şubat ayının on sekizinde
Perşembe günü vefât etti. Selîmiye Câmiinde cenâze namazı kılınıp, Şam’da Kasyûn
Tepesindeki kabristana defnedildi.
KAYNAKLAR
1)
Silk-üd-dürer; c.1, s.155
2)
Mu’cem-ül-Müellifîn; c.2, s.32
3)
El-A’lâm; c.1, s.118
4)
Îzâh-ul-Meknûn; c.1, s.390
5)
Brockelmann Gal-II; s.283
6)
İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; c.16, s.280
|
|
