EBÛ MUHAMMED ER-RÂSİBÎ
Bağdat'ta yetişen evliyânın büyüklerinden. İsmi, Abdullah bin Muhammed er-Râsibî
olup, künyesi Ebû Muhammed'dir. Bağdat'ta doğdu. 977 (H.367)de orada vefât etti.
İlim tahsîl etmek için bir ara Şam'a gitti. Bir müddet sonra Bağdat'a döndü ve
vefâtına kadar orada kaldı. İbn-i Atâ Muhammed Cerîrî ve başka zâtlarla görüşüp
sohbet etti.
Buyurdu
ki:
"İnsan
ile Allahü teâlâ arasındaki en büyük perde, insanın Allahü teâlâya değil de,
kendisi gibi âciz olan birine güvenmesidir."
"Sıkıntı ve üzüntüler, günahların cezâlarıdır."
"Bir kimse için en büyük
sıkıntı, uygunsuz birisi ile sohbet etmek, berâber bulunmak mecbûriyetinde
kalması ve o kimseyi terk edip gitmek mümkün olmamasıdır."
"Siz geçici dünyâ malını
istiyorsunuz. Halbuki Allahü teâlâ âhireti kazanmanızı diliyor."
meâlindeki âyet-i kerîmeyi
şöyle tefsîr etti: "Dünyâyı isteyen kimseyi, Allahü teâlâ âhireti istemeye dâvet
eder. Âhireti isteyen kimseyi de, Allahü teâlâ yakınlığına dâvet eder."
"Allahü
teâlânın haram ettiklerinden sakınan bir kalpten, dünyâ sevgisi ve arzularına
düşkünlük çıkıp gider."
KAYNAKLAR
1)
Tabakât-us-Sûfiyye; s.513
2)
Tabakât-ül-Kübrâ; c.1, s.125
3) Nefehât-ül-Üns; s.311
4) Tabakât-ı Ensârî; s.478
5) İslâm Âlimleri
Ansiklopedisi; c.3, s.157
|
