|
ABDULLAH BİN GÂLİB
Evliyânın
tanınmışlarından ve Tâbiînden. Zühd ve verâ sâhibi olup, din bilgilerini
öğrenmek ve bunlara göre yaşamak zevkıni tadan bir veli idi. Tasavvufta üstün
derecelere kavuştu. Sâde ve basit bir hayât yaşardı.
Evinde iki
odası vardı. Bunlardan birini âilesinin ikâmetine, diğerini de ibâdet için
ayırmıştı. İbâdetlerini bu odada yapardı. Kendine has gündüz ve gece okuduğu
ayrı duâlar vardı. Yüz rekat kuşluk namazı kılar; "Biz Allahü teâlâya kulluk
için, ibâdet etmek için yaratıldık." derdi. Hattâ; "Dostlarına ve sana tâbi
olanlara çok ibâdet ettiriyorsun, onları sıkıntıya sokuyorsun." diyen birine;
"Onların ibâdet etmekten ne gözleri görmez oldu ne de belleri büküldü. Allahü
teâlâ kendisini çok zikretmemizi istiyor. Sen ise az zikretmemizi söylüyorsun!"
cevabını vermişti.
Bâzan
yaptığı amelleri insanlara anlatır ve insanları teşvik maksadıyla; "Allahü teâlâ
bu gece bana şu kadar rekat namaz kılmayı, şöyle zikretmeyi, şunları okumayı
nasîb etti..." derdi. Bu sözlerini dinleyenlerden bâzıları; "Senin gibi bir zât
ibâdetleriyle böyle övünür mü?" dediklerinde, Kur'ân-ı kerîmden; "Rabbinin
nîmetlerini söyle!" (Duhâ sûresi: 11) meâlindeki âyet-i kerîmeyi okudu ve;
"Rabbim üzerimdeki nîmetlerini söylememi emrediyor, sizler ise gizlememi
istiyorsunuz." dedi.
Kişinin
yaptığı ibâdet ve tâatları başkalarına anlatmasının niyetine göre değişeceğini,
hâlis ve riyâsız ise emr-i mârûf, iyiliği bildirmek olacağına işâret ederdi. Ebû
Saîd el-Hudrî'den rivâyet ettiği; "İki huy mü'minde bir araya gelmez cimrilik
ve kötü ahlâk." hadîs-i şerîfini devamlı okurdu.
Şöyle duâ
ederdi:
"Allah'ım
arzularımızın düşüklüğünden, kötülüğünden, amellerimizin noksanlığından,
ecelimizin yaklaşmasından, sâlih kulların aramızdan ayrılmasından sana
sığınırız."
Zâviye harbi
denilen bir savaşa katılmıştı. Bu sırada oruçlu idi. Düşman saflarına hücum
edeceği sırada başına biraz su döktü. Sonra kılıcını sıyırıp kınını kırdı. Bu,
şehîd düşünceye kadar savaşacağım manâsına gelirdi. Düşman saflarına daldı.
Savaşa savaşa şehîd düştü.
KAYNAKLAR
1) Hilyet-ül-Evliyâ;
c.2, s.256 |
