Resûlullah’ın (s.a.v.) Hz. Hadîce-tül Kübrâ’dan olan dört kızından en çok
sevdiği. Hicretten 13 yıl evvel Mekke’de doğdu. Hicretin ikinci yılında Hz. Ali
ile evlendirildi. O zaman Hz. Ali yirmibeş, Hz. Fâtıma da onbeş yaşına gelmiş
idi. Resûlullah’ın (s.a.v.), soyu yalnız Hz. Fâtıma’dan olan Hz. Hasan ve
Hüseyin’le devam etti. Hz. Fâtıma’nın Hasan, Hüseyin, Muhsin isminde üç oğlu ile
iki kızı oldu. Muhsin küçük yaşta vefât etti.
Hz. Alî, Hz.
Fâtıma, Hasan ve Hüseyin’e (r.a.) (Ehl-i Beyt, veya (Âl-i Aba) denir. Hz.
Meryem’den sonra, bütün kadınların en üstünüdür. Aklı, zekâsı, hüsnü cemâli
(güzelliği) zühdü (dünyâya düşkün olmaması), takvası (haramlardan kaçınması) ve
güzel ahlâkı ile bütün insanlara çok güzel bir örnektir. Yüzü pek beyaz ve
parlak olduğundan (Zehra) denildi. Zühd ve dünyâdan kesilmekte en ileri olduğu
içindir ki; (Betül), Çok temiz demişlerdir. Âyet-i kerîme ve hadîs-i şerifler
ile medh olundu. Resûlullah’ın (s.a.v.) vefâtından sonra güldüğü hiç
görülmemiştir. Peygamberimizden sonra altı ay daha yaşayıp onbirinci yılda
Ramazan-ı Şerif’in 3. günü vefât etti.
Hz. Fâtıma,
Resûl-i ekreme (s.a.v.) Peygamberliği bildirildiği sene dünyâya teşrif
etmişlerdir. En küçük kızları idi. Annesi Hz. Hadîce Resûlullah’ın (s.a.v.) ilk
zevcesidir (hanımıdır). Hz. Hadîce çok zengin ve âlim, akıllı idi. Bütün malını
Resûlullah’a bağışladı. Yirmidört sene çok iyi hizmet etti. Hicretten üç yıl
önce, altmışbeş yaşında Mekke’de vefât eti. İlk imâna gelen hür kadındır.
Hz. Fâtıma
annesi vefât ettiği zaman 10 yaşlarında idi. Allahü teâlâ Kur’ân-ı kerîm’de, Ehl-i
Beyt’e buyuruyor ki “Allahü teâlâ sizlerden ricsi ya’ni her kusur ve kirleri
gidermek istiyor ve sizi tam bir taharet ile temizlemek irâde ediyor.” Eshâb-ı
kirâm sordular. Yâ Resûlallah! Ehl-i Beyt kimlerdir? O esnada, İmâm-ı Ali geldi.
Mübârek paltosu altına aldılar. Fâtıma-tüz-Zehra da geldi. Onu da yanına
aldılar, İmâm-ı Hasan geldi Onu da bir yanına, İmâm-ı Hüseyin geldi. Onu da öbür
tarafına alarak “İşte bunlar, benim Ehl-i Beyt’imdir.” buyurdular. Bu
mübârek insanlara Âl-i Âba ve Âl-i Resûl denir.
İmâm-ı Hasen
ve İmâm-ı Hüseyin (r.a.) küçük iken hastalanmışlardır. Pederleri ve valideleri
Fâtıma-tüz-Zehra ve hizmetçileri Fıdda, çocuklar iyi olunca üçü de hasta iken
adadıkları orucu tuttular. Birinci gün, iftar için hazırladıkları yemeği, o
esnada kapılarına gelen yetimlere vererek yemek yemeden ikinci günün orucuna
başladılar. O akşam iftarlığını da, yine o saatde kapıya gelip (Allah için bir
şey verin!) diyen fakir ve miskinlere verdiler. O gece de yemek yemeden, üçüncü
günün orucuna başladılar. O akşam dahi, kapılarına gelen fakiri boş çevirmemek
için, iftarlıklarını ona verdiler. Bunun üzerine Âyet-i kerîme geldi ve Allahü
teâlâ buyurdu ki; “Bunlar, adaklarını yerine getirdiler. Uzun ve sürekli olan
kıyâmet gününden korktukları için, çok sevdikleri ve canlarının istediği
yemekleri miskin, yetim ve esirlere verdiler. Biz bunları, Allahü teâlânın
rızâsı için yedirdik. Sizden karşılık olarak bir teşekkür, birşey beklemedik,
bir şey istemeyiz dediler. Bunun için Cenâb-ı Hak, onlara şerâb-ı tahûr içirdi.”
Ehl-i beyti
nebeviyi sevmek, âhirete imân ile gitmeğe, son nefeste selâmete kavuşmağa sebep
olur. Server-i âlem (s.a.v.) bir hadîs-i şerîfde buyurdu ki: “Ehl-i beytim,
Nuh aleyhisselâmın gemisi gibidir. Onlara tâbi olan, selâmet bulur. Geri kalan
helâk olur.”
Bir hadîs-i
şerîfte de buyuruldu ki: “Kızım Fâtımayı, Ali’ye vermeği Rabbim bana emr
eyledi. Allahü teâlâ, her Peygamberin sülâlesini kendinden, benim sülâlemi ise,
Ali (r.a.) den halk buyurmuştur.”
Abdullah
İbni Mes’ûd (r.a.) der ki: Resûlullahın (s.a.v.) Kureyşe beddua ettiğini asla
işitmedim. Yalnız bir gün Kâ’be-i şerîf yanında namaz kılıyordu. Ebû Cehil,
kendi adamlarıyla bir yerde oturuyorlardı. O sırada bir kimse gelip ölmüş bir
deve işkembesini oraya bıraktı. Ebû Cehil, (Bu kan ile bulaşmış işkembeyi, kim
götürüp, Muhammed (s.a.v.) secdeye inince arkasına koyar) dedi. Onların içinde
en ziyâde bedbaht Ukbe bin Ebî Muit, bu çirkin işe girişip, onu Hâce-i âlem
secdede iken üstüne koydu. Resûlullah (s.a.v.) secdeden kalkmadı. O bedbahtlar
gülüştüler. O kadar ki, gülmekten birbirlerinin üzerine düştüler. İbni Mes’ûd
(r.a.) der ki; Ben uzaktan bakardım. Müşriklerin korkusundan yanına varamadım.
Nihayet bir kimse Hz. Fâtıma’ya haber verdi. Fâtıma (r.anhâ) gelip onu Resûl-i
ekremin üzerinden kaldırdı. Peygamberimiz (s.a.v.) namazdan kalkınca üç kare
“Yâ Rabbi! Kureyşi sana havale ediyorum” buyurdu. Bir rivâyette isimlerini
söyleyip “Yâ Rabbi! Sana bırakıyorum” buyurdu.
İbni Mes’ûd
(r.a.) der ki: Allah hakkı için onları Bedir günü gördüm, hepsini katl edip,
ayaklarından sürüyerek Bedir kuyusuna bıraktılar. Umeyye ve Amr’ı ise parça
parça ettiler. Ammar ve Velid’i çok feci şekilde öldürüp Cehenneme gönderdiler.
Hicretleri: Resûlullah (s.a.v.), Medine-i Münevvere’ye, Allahü
teâlânın emriyle hicret ettikten sonra, hanımı Sevde, kızları Ünmmü Gülsüm ve
Hz. Fâtımayı getirmeleri için, Zeyd bir Hârise ile Ebû Râfî’i Mekke’ye gönderdi.
Onlara 500 dirhem gümüş ile iki deve verdi. Zeyd ile Ebû Râfi Mekke’ye gittiler.
Hazret-i Resûlullahın kızları Ümmü Gülsüm, Fâtıma-tüz-Zehra, Sevde (r.anha)
Zeyd’in (r.a.) zevcesi Ünmmü Eymen’i ve oğlu Üsâme’yi (r.a.) alıp beraber
Medine’ye geldiler.
Nikâhlanmaları: Fâtıma-üz-Zehra’nın (r.anhâ) küçük yasta iken,
annesi Hadîce-tül-Kübra (r.anha) vefât ettiği için, Resûlullah (s.a.v.) bulûğ
yaşına kadar yanından ayırmadı. Onu en iyi şekilde yetiştirip terbiye etti.
Birgün Hz. Fâtıma bir hizmet için Resûl-i ekremin (s.a.v.) huzuruna girmişti.
Resûlullahın (s.a.v.) mübârek nazarları kerîmelerine ilişti. Evlenme çağına
eriştiğini müşahede ettiler. Nikahları hicretin ikinci senesinde vâki oldu. Ümmü
Seleme ve Selmân (r.a.) dan rivâyet olunmuştur ki: Hz. Fâtıma bulûğ çağına
erdikte Kureyşten çok kimseler istedi. Resûl aleyhisselâm kimsenin sözüne
iltifat etmeyip “Onun işi, Hak teâlânın buyruğuna bağlıdır” buyurdu.
Birgün Ebû
Bekir, Ömer ve Sa’d İbni Muaz (r.a.) mescidde oturup dediler ki: (Hazret-i
Fâtımayı, Hz. Ali’den gayri herkes istediler. Kimseye iltifat olunmadı) Hazret-i
Sıddîk dedi. ki (Zannederim ki; İmâm-ı Ali’ye nasip olunur. Talep etmediği küçük
olduğundandır. Gelin varahm, İmâm-ı Ali’yi ziyâret edelim. Bu meseleyi açalım.
Eğer fakirliği Özür ederse, ona yardım edelim.) Sa’d (r.a.) (Yâ Ebû Bekir, sen
hep hayır yaparsın. Sen kalk, biz sana arkadaş olalım) dedi. Üçü mescidden
çıkıp, İmâm-ı Ali’nin evine gittiler. İmâm-ı Ali (r.a.) devesini alıp hurmalığa
gitmiş, ensârdan bir kimsenin hurmalığına su verir idi. Onları gördü. Karşılayıp
hallerini suâl etti. Ebû Bekir (r.a.) Yâ Ali! her hayırlı işte sen öndersin ve
Resûl-i ekrem (s.a.v.) katında bir mertebedesin ki, hiç kimseye nasib
olmamıştır. Fâtımayı (r.anha) herkes talep etti. Hiç kimseye iltifat olunmadı,
öyle zannediyoruz ki, sana nasib olur. Niçin talep etmezsin?
Hz. Ali
(r.a.) bunu işitince mübârek gözleri yaşla doldu. (Yâ Ebâ Bekir ateşimi ziyâde
ettin. Lâkin elimin darlığı buna mânidir) dedi. Ebû Bekir (r.a.) (Böyle söyleme.
Allahü teâlâ ve Resûlünün yanında dünyâ bir şey değildir. Buna fakirlik mâni
olamaz. Var talep eyle dedi. İmâm-ı Ali (r.a.) devesini çözdü, hanesine geldi
Peygamberimiz (s.a.v.) Ümmü Seleme’nin (r.anha) evinde idi. Nalınını giyip,
gelip kapıyı çaldı. Ümmü Seleme’ye (r.anha) Resûlullah (s.a.v.) buyurdu ki:
“Kapıyı aç, gelen o kimsedir ki, Allahı ve Resûlünü (s.a.v.) sever. Onlar da onu
severler.” Ümmü Seleme (r.anha) Yâ Resûlallah (s.a.v.) kimdir ki hakkında
böyle şehâdet edersin? Resûlullah (s.a.v.) “Kardeşim ve amcamoğlu Ali’dir”
buyurdu. (Süratle kapıya gittim. Az kaldı, yüzüm üzere düşecektim. Kapıyı açtım.
Ben hareme girmeyince içeri girmedi. Sonra girip:
“Esselamû
aleyke yâ Resûlallah ve berekâtüh” dedi. Resûlullah (s.a.v.) “Ve aleykesselâm
ve rahmetullahi ve berekâtüh” diye cevap buyurdu, yanında yer gösterdi.
İmâm-ı Ali mahcup vaziyette başını aşağı eğip oturdu. Resûlullah (s.a.v.)
buyurdu ki:
“Yâ Ali!
Öyle zannederim, kibir muradın var. Lâkin söylemeğe hicab edersin. Hicâb etme.
Her ne dilersen söyle. Maksûdun hasıl olur”
İmâm-ı Ali (r.a.) “Yâ Resûlallah! anam ve babam sana fedâ olsun. Hazretine
mâlumdur ki, babam Ebû Tâlib ve anam Fâtıma binti Esed beni senin hizmetine
verip, sana teslim eyledi Senin hizmetinle, şeref bulduk. Beni zahiren ve
bâtınen terbiye ettin. Hazretinden gördüğüm ihsanı, babamdan ve anamdan
görmedim. Senin bereketinle, âba ve ecdadımın tuttukları bâtıl yoldan halasla
sırat-ı müstakim üzere olmama sebep oldun. Benim hayatımın sermayesi sensin.
Şimdi ricam odur ki, hiç bir munisim ve dert ortağım yoktur. Bir müddetten beri
hatırımdadır ki, küstahlığa: cüret edip, Fâtıma’yı (r.anha) talep edeyim.”
Ümmü Seleme
(r.anha) der ki: “Resûlullah’a (s.a.v.) baktım. Îmâm-ı Ali (r.a.) böyle deyince
tebessüm etti ve buyurdu ki: “Hiç evlenmeğe lâzım olan nesnen var mıdır?”
İnâm-ı Ali
(r.â): “Yâ Resûllah! Benim halimi senden gayri kimse bilmez. Bir kılıcım, bir de
devem vardır. Gayri nesnem yoktur. Resûllah (s.a.v.) buyurdu ki: “Kılıcım
gazaya lâzımdır. Deven bineğindir. Seninle cübbeye anlaşalım ve sana müjdeler
olsun. Hak teâlâ semâvâtta, senin ile Fâtıma arasında akd-i nikâh etti. Senden
önce melek gelip, bana bu hâli haber verdi.” Peygamberimizin mübârek
kalblerine “Eğer “Fâtıma’nın annesi hayatta olsa idi, şimdi çeyizini hazırlamış
idi. Kızı Fâtıma hazretlerine muhabbeti fazla idi. Çünkü zahide idi. (Ya’ni
dünyâya düşkün değildi.) Ayrıca, annesi Hadîce-tül-Kübrâ’ya çok benzerdi.
hazniamış düşüncesi geldi. Derhal Cebrâil aleyhisselâm gelerek Hak teâlânın:
“Habîbime selâmımı söyle, hiç merak etmesin. Kerîmesi Fâtıma’nın bütün
ihtiyaçlarını, elbiselerini Cennetten temin edip, yakında mü’min ve sâdık bir
kuluma vereceğim” buyurduğunu haber verdi. Resûlullah (s.a.v.) bu sözleri
duyunca şükür secden etti. Cebrâil aleyhisselâm Hak teâlânın huzuruna varıp,
tekrar geri döndü. Elinde bohça ile örtülmüş bir altın sini ve yanında bin
Kerûbiyûn meleği vardı. Arkasında Mikâil aleyhisselâm elinde üzeri bohça ile
örtülü bir altın tepsi ve ta’zîm için bin Kerûbiyûn meleği ile geldi. Hemen
akabinde ta’zîm için bin Kerûbiyûn meleği ile bohça ile örtülü altın tepsi ile
İsrâfil aleyhisselâm geldi. Onun da arkasından aynı şekilde Azrâil aleyhisselâm
geldi. Sinileri Server-i âlemin (s.a.v.) huzuruna koydular. Resûl-i ekrem
(s.a.v.) bunları gördü. “Ey kardeşim Cebrâil! Hak teâlânın emri nedir, bu
siniler nedir?” diye sordu. Cebrâil aleyhisselâm: “Yâ Resûlallah (s.a.v.)
Hak teâlâ sana selâm etti. “Ben Habîbimin kızı Fâtımayı, Ali’ye verdim. Arş-ı
A’zamda nikâh ettim. Habîbim de Eshâbı arasında nikâh etsin. Sinilerin birinde,
Cennet elbiseleri vardır. Fâtımaya giydirsin. Diğer sinilerde, Cennet yemekleri
vardır. Onlar ile de Eshâbına ziyafet versin.” buyurduğunu haber verdi”
Resûlullah
(s.a.v.) bu müjdeyi işitince yine şükür secdesi etti. “Ey kardeşim Cebrâil!
Nikâhın nasıl yapıldığını merak ediyorum. Bana aynen anlat” buyurdu. Cebrâil
aleyhisselâm anlatmaya başladı: “Hak teâlâ emir buyurdu. Cennet kapıları açıldı,
çeşitli zinetlerle süslendi. Cehennem kapıları kapandı. Yedi kat yerde ve gökte
olan bütün melekler, Arş-ı A’zamın gölgesinde, Tuba ağacının gölgesinde
toplandılar. Bunlar olduktan sonra, Hak teâlâ yine emir buyurdu. Anlatılamıyan
güzellikte esen tatlı bir rüzgârın, Cennet ağaçlarının yapraklarını bir birine
dokundurarak çıkardığı ses, dinliyenlerin aklını durdurdu. Cennet kuşları da
nağmeye başladılar. Bunlardan sonra Hâk teâlâ cemâlini arz buyurdu. Bana: “Yâ
Cebrâil! Sen Arslanım Ali’nin vekili, ol. Ben de Fâtıma’nın vekili olayım. Ey
melekler! Siz de şâhid olun. Fâtıma’yı, Ali’ye zevceliğe verdim. Yâ Cebrâil sen
de vekâletin hasebiyle kabul et” buyurdu. Orada nikâh oldu. Yâ Resûlallah!
(s.a.v.) Sana da Eshâbını toplayıp nikâh yapman emir buyuruldu.” dedi.
Resûlullah (s.a.v.) bunu duyunca bir daha şükür secdesi etti. Eshâb-ı kirâmın
toplanmasını emir buyurdu. Cebrâil aleyhisselâma:
“Kızım benim
hatırımı kırmaz. Bu Cennet elbiselerini dünyâda giymeğe değmez. Bunları tekrar
Cennete geri götür.”
buyurdu. Eshâb-ı kirâm toplanmış kimlerin vekil olacağını merak ediyorlardı. Bir
duraklama olmuştu. Derhal Cebrâil aleyhisselâm geldi “Yâ Resûlallah (s.a.v.)
Hak teâlâ sana selâm ediyor. Hazret-i Ali’nin (r.a.) yerine hiç kimsenin vekil
olmamasını, nikâhda bizzat kendisinin bulunmasını emir buyurdu.” dedi. Dört
yüz akça mehr ile nikâh yapıldı. Müjdeciler, Hazret-i Fâtıma’ya (r.anha) müjde
götürdüler. Fâtıma-tüz-Zehra (r.anhâ) râzı olmadı. Hemen Cebrâil aleyhisselâm
geldi. “Yâ Resûlallah! Allahü teâlâ buyuruyor ki, Fâtıma dörtyüz akçeye râzı
olmuyorsa, dörtbin akçe olsun.” Hazret-i Fâtıma bunu kabul etmedi. Yine râzı
olmadı. Cebrâil aleyhisselâm tekrar geldi. “Dörtbin altun” emir olunduğunu haber
verdi.
Fâtıma-tüz-Zehra
(r.anhâ) dörtbin altına da râzı olmadı. Cebrâil aleyhisselâm bir daha nâzil
oldu. Yâ Resûlallah! Hak teâlâ bu sefer senin bizzat gidip Fâtıma’nın maksadının
ne olduğunu öğrenmeni emir buyurdu.” dedi. Resûl-i ekrem (s.a.v.) temiz
kerîmesinin yanına vardı, maksadını sordu. Hazret-i Fâtıma “Babacığım, kıyâmet
günü sen, mû’minlerin günahkârlarından ne kadar kimseye şefaat edersen, ben de
onların hanımlarına şefaat etmek istiyorum. Muradım budur.” dedi. Resûl-i Ekrem
(s.a.v.) kızının isteğini Cebrâil aleyhisselâma söyledi. Cebrâil aleyhisselâm
Hak teâlânın huzuruna çıkıp geldi. Hak teâlânın, Hz. Fâtıma’nın arzusunu kabul
ettiğini, onun da hesap günü şefaat edeceğini bildirdiğini söyledi. Resûl-i
ekrem, (s.a.v.) Hz. Fâtıma’ya arzusunun kabul edilliğini, ahırette şefaat
edeceğini müjdeledi. Fâtıma-tüz-Zehra (r.anhâ): “Yâ Resûlallah! Senin âhirette
şefaat edeceğine Kur’ân-ı kerîmin âyet-i kerîmeleri delildir. Benim şefaat
edeceğimin delili nerede?” diye sordu. Resûlullah (s.a.v.) “Ey Ciğerparem!
Cenâb-ı Hakka murâdını arz edeyim. Ne ferman buyurursa, sana söylerim”
buyurdu. Dışarı çıkıp Cebrâil aleyhisselâma Fâtıma (r.anhâ)’nın âhirette
günahkâr kadınlara şefaat edeceğine senet istediğini bildirdi” Cebrâil
aleyhisselâm Hak teâlânın huzuruna varıp, hemen geri döndü. Elinde bir beyaz
ipek vardı. “Kıyâmet günü günahkar mü’min kadınlara Fâtıma kulumu şefaatçi,
tayin ettim. Bu hüccet elinde bâki kalsın” yazılı idi. Resûlullah (s.a.v.) o
kâğıdı yine ipeğe sarıp, Fâtıma’ya (r.anhâ) getirdi. Fâtıma (r.anhâ) bu senedi
görünce, nikâha râzı oldu. O senedi çok iyi sakladı. Nikahtan sonra, Resûlullah
(s.a.v.) beliğ bir hutbe okudu. Hz. Fâtıma bu senedi vefâtına kadar sakladı.
Vasiyet etti ki; onu benden ayırmayıp, kabrime koyun. Kıyâmette bu yazıyı hüccet
edip şefaat edeyim.
Hz. Ali,
Resûl aleyhisselâmın huzurundan gayet sürür ile çıkıp mescide vardı. Ebû Bekir
ve Ömer (r.anhüm) Ne haber getirdin? diye suâl ettiler. Buyurdu ki, Peygamber
aleyhisselâm ricamı kabul etti. Onlar da meclise gittiler. Buyuruyorlar ki,
Allah hakkı için, biz henüz mescide yaramadan, Resûlullah (s.a.v.) arkamızdan
yetişti Mübârek cemâli güneş gibi parlıyordu. Ayın ondördüne benzer idi. Bilâl’e
(r.a.) hitab edip, Muhâcirîn ve Ensârı cem etmesini toplamasını emretti. Cümlesi
mescidi şerîfte toplandılar. Peygamberimiz (s.a.v.) minbere çıktı. Hamd ve sena
eyledikten sonra, Muhâcirîn ve Ensâra hitaben buyurdu kt “Ey müslümanlar,
biliniz ki, kardeşim Cebrâil (aleyhisselâm) gelip haber verdi, Hak teâlâ,
melâikeyi Beyt-i mamura cem’ edip buyurdu ki: “Fâtıma binti Muhammed’i Kulum Ali
İbni Ebî Talib’e verdim ve akd ettim.” Bana da emretmiş ki, Eshâbın arasında
bu akd-i tecdîd edip şahitler huzurunda akd-i nikâh edeyim. “Sonra İmâm-ı Ali’ye
dönüp: “Yâ Ali! Kalk, Kaide-i hutbeyi yerine getir.” buyurdu. Ali (r.a.)
kalkıp, Peygamber (s.a.v.)’in önüne geldi. Hak teâlâya hamd ve sena eyledi Hahîb-i
Rabb-il-âlemine salevât getirdi. Sonra Habîbullaha işaretle dedi ki: “Resûlullah
(s.a.v.) kızı Fâtıma’yı bana tezvîc etti. Onun mehri benim cübbemdir. Ben buna
râzı oldum. Sizler de bu akde şâhid olun.”
Eshâb-ı
kirâm buyurdular ki: “Yâ Resûlallah! Bu şekilde tezvic buyurdunuz mu? Biz şâhid
olalım mı?
Peygamberimiz (s.a.v.) “Evet şahit olun” buyurdu.
Etraftan
Allahü teâlâ mübârek etsin dediler. Sonra Resûlullah (s.a.v.) odasına geldi
Ali’ye (r.a.) “Şimdi var, cübbeni sat, parasını bana getir” buyurdu.
Dediler ki, Hz. Ali (r.a.) o cübbeyi dörtyüzseksen dirheme sattı. Osman (r.a.)
cübbeyi aldı ve dedi ki, “Yâ Ali! Bu cübbe benim oldu mu?” Hz. Ali “Evet” dedi.
Hz. Osman, “Bu cübbeye sen benden daha lâyıksın. Sana bunu hediye ettim. Lütfen
kabul eyle” dedi. Hz. Ali kabul edip, cübbeyi ve parasını alıp, Hazret-i
Peygamebere getirdi. Durumu anlattı. Peygamberimiz (s.a.v.) sevinip Hz. Osman’a
hayır duâ eyledi. Paradan bir miktar alıp, Ebû Bekir’e verdi. “Fâtıma’nın
cehizi için sarf edersin.” buyurdu. Selmân ile Bilâl’i (r.anhüm) beraber
gönderdi “Taşınacak şey olursa siz taşıyın” buyurdu.
Ebû Bekir
(r.a.) der ki: Dışarı çıktım. Parayı saydım. Üçyüzaltmış dirhem geldi Fâtıma’nın
(r.anhâ) cehizini o para ile gördüm. İçi yün dolu bir döşek aldım. İçi hurma
lifiyle dolu bir yastık, topraktan birkaç kap kacak aldım. Resûl aleyhisselâma
getirdim. Görünce mübârek gözlerinden yaşlar aktı ve “Yâ Rabbi! En iyi
kabları toprak çanak olan bu kullarına bereket ver” diye duâ eylediler. Geri
kalan dirhemleri Ümmü Seleme (r.anhâ)’ya teslim etti. Ümmü Seleme de hoş koku
aldı. Hazret-i İmâm-ı Ali buyurdu ki, “Bunun üzerinden bir ay geçti. Bu hususta
mecliste hiç konuşulmadı. Ben de hicabımdan (utandığımdan) ağzımı açamadım. Amma
bazen beni tenhâda görüp buyururlardı ki; “Senin hâtûnun ne iyi hatundur.
Sana müjdeler olsun ki, O, âlemdeki hâtunların seyyidesidir.” Bir aydan
sonra İmâm-ı Ali (r.a.)’ın kardeşi Ukayl (r.a.) dedi. ki “Yâ Ali! Bu akd-i
izdivâc ile mesrûr olduk. Lâkin muradım odur ki, bu iki mes’ûd birbirine, yakın
olalar.” İmâm-ı Ali (r.a.) “Benim de muradım odur, lâkin hicâb ederim.” Ukayl
(r.a.) İmâm-ı Ali’nin (r.a.) elini tutup, Peygamberimizin (s.a.v.) hanesine
geldiler. Hücre kapısında Resûlullahın (s.a.v.) cariyesi Ümmü Eymen (r.anhâ)
rast geldiler. Ahvâli ona söylediler. Ümmü Eymen dedi ki: “Bu husus için sizin
gelmeniz lâzım değildir. Biz ezvac-ı tahirat ile ittifak edip, size haber
veririz. Zira bu hususta hâtûnların kelâmı (sözü) dinlenir. Ümmü Eymen (r.anhâ)
bu hâli Ümmü Seleme’ye (r.anhâ) söyledi. Diğer ezvâa tahirat Hazret-i Aişe’nin
hanesine geldiler. Ümmü Seleme (r.anhâ) söze başlayıp, Hadîce’yi (r.anhâ) zikr
etti. “Eğer o hayatta olsaydı, bize bir endişe olmaz idi” dedi. Resûlullah
(s.a.v.) ağladı ve buyurdu ki: “Hadîce gibi hâtûn hani? Halk beni tekzip
ettikte, tasdîk etti ve bütün malını benim yoluma sarf etti. Dîn-i İslâma çok
yardım etti. Hayatında Hak teâlâ bana emretti ki, Hadîce’ye müjde ver ki:
Cennette Onun için zümrütten bir köşk yapılmıştır.”
Ümmü Seleme
(r.anhâ) “Yâ Resûlallah! Hadîce’den zikr buyurdun. Hak teâlâ yerini Cennet
eyledi Şimdi amcan oğlu Ali (r.a.) murâd eder ki, onu zevcesi ile bir araya
getiresin. O iki cevheri birbirine kavuşturasın.” dedi. Peygamberimiz (s.a.v.)
buyurdu ki: “Ey Ümmü Seleme! Ali bana bu sözü izhâr etmedi.” Ümmü Seleme
(r.anhâ) “Yâ Resûlallah (s.a.v.) O gayet mahcubdur, O cihetten izhâr etmez.”
dedi. Resûlullah (s.a.v.) Ümmü Eymen’e Hz. Ali’yi da’vet etmesini emretti,
İmâm-ı Ali (r.a.) geldi mecliste olan hâtûnlar kalkıp gittiler. Hz. Ali başını
önüne eğip oturdu. Resûlullah (s.a.v.): “Zevceni ister misin ya Ali?”
buyurdu.
Ali (r.a.):
“Evet yâ Resûlallah! Anam ve babam sana fedâ olsun” dedi. Resûl-i Ekrem (s.a.v.)
emir buyurdu. Fâtıma (r.anhâ)’nın cehizini tamam ettiler. Hz. Ali’ye bir miktar
para verip hurma ve yağ almasını söyledi. Hz. Ali “beş dirhemle hurma dört
dirhemle yağ aldım. Resûlullahın huzuruna getirdim. Mübârek elini yeninden
çıkardı. Deriden bir sofra istedi Hurma, yağ ve yoğurdu karıştırıp bir çeşit
yemek yaptı ve “Yâ Ali var, kimi bulursan getir” dedi. İmâm-ı Ali dışarı
çıktı, çok insanlar gördü. Hepsini davet etti ve içeri girip, “Yâ Resûlallah!
Halk çoktur” dedi.
Resûlullah
(s.a.v.): “Onları onar onar içeri getir, taam (yemek) yesinler” dedi.
Öyle yaptı. Hesab ettiler, erkek ve kadından yediyüz kimse yemek yemişler ve
doymuşlar idi. Fâtıma (r.anha)’nın velimesi tamam olup, Resûlullah (s.a.v.) bir
eliyle İmâm-ı Ali’yi ve bir eliyle Fâtıma’yı (r.anhâ) alıp evlerine götürdü.
Fâtıma’yı (r.anhâ) bağrına bastı. Ahundan öptü.
Hazret-i
Ali’ye teslim etti ve “Zevcen iyi zevcedir” buyurdu. Hazret-i Fâtıma’ya
da “Erin iyi erdir” dedi. Her ikisini Hak teâlâya ısmarladı. Sonra
mübârek eliyle kapının iki kanadını tutup, bereket ile duâ eyledi ve çıkıp
gitti.
Hazret-i Ali
buyurdu ki: “Resûlullahın (s.a.v.) hanemize teşrif buyurduğu gün, gerdekten dört
gün geçmiş idi. Bizimle sohbet eyledi.” Sonra bana dedi ki: “Yâ Ali! Su
getir.” “Kalktım su getirdim.” Bir âyet-i kerîme okudu ve “Bu sudan biraz
iç. Bir miktar kalsın” dedi. “Öyle yaptım. Kalan suyu başıma ve göğsüme
serpti.” Tekrar “Su getir” buyurdu. Yine su getirdim. Bana yaptığı gibi,
Fâtıma’ya (r.anhâ) da yaptı. Sonra beni dışarı gönderdi Fâtıma’ya benden suâl
eyledi. Fâtıma (r.anhâ) dedi ki, Babacağım, bütün kemal sıfatlar kendisinde
mevcuttur. Lâkin, bazı Kureyş hâtûnları bana “Senin erin fakirdir”
diyorlar. Resûlullah (s.a.v.) buyurdu ki: “Ey kızım! Senin baban ve helâlin
fakir değildir. Bütün yer ve gök hazine ve definelerini bana arz ettiler. Kabul
etmedim. Allahü teâlânın katında makbul olanı kabul ettim. Ey kızcağızım. Eğer
benim bildiğimi, sen bilseydin, dünyâ senin nazarında hor ve aşağı olurdu.
Allahü teâlânın hakkı için erin sahabenin evvelidir. İslâm’da büyüğüdür. İlmde
en derinidir. Ey kızım! Allahü teâlâ Ehl-i beytten iki kimse ihtiyar etti. Biri
baban ve biri helâlindir. Zinhar ona isyan eyleme ve emrine muhalefet etme.”
Resûlullah
(s.a.v.) kızına nasihat ettikten sonra Ali’yi (r.a.) davet etti. Ona da
Fâtıma’yı (r.anhâ) ısmarladı. “Yâ Ali! Fâtıma’nın hatırına riâyet eyle. O
benden bir parçadır. Onu hoş tut. Eğer onu üzersen, beni üzmüş olursun”
buyurdu, ikisini de Allahü teâlâya ısmarladı. Sonra kalkıp gitmeğe azimet
etmişti ki: Fâtıma (r.anhâ) “Yâ Resûlallah! İçerinin hizmetini ben görürüm.
Dışarısının hizmetini de Ali (r.a.) görür. Bana bir câriye ihsan ederseniz, bana
bazı işlerimde yardımcı olur. Beni memnun edersiniz” dedi. Resûlullah buyurdu
ki: “Ey Fâtıma! Sana hizmetçiden daha iyi bir şey mi in’âm edeyim. Yoksa
hizmetçi mi ihsan edeyim?”
Fâtıma
(r.anha) “Hizmetçiden iyisini ihsan eyle” dedi. Resûlullah (s.a.v.) buyurdu ki:
“Hergün otuzüç kerre (Sübhanallah), otuzüç kerre (Elhamdülillah), otuzüç
herre (Allahü ekber) bir kerre de (Lâ ilâhe illallahü vahdehû lâ şerike leh.
Lehülmülkü ve lehül hamdü ve nüve alâ külli şey’in kadir” söyle. Hepsi yüz
kelimedir. Kıyâmette bin hasene (iyilik) bulursun. Mizan’da hasenatın ağır
gelir.” Bunları söyleyip, evimizden çıkıp, se’âdetle gittiler.
Hz. Fâtıma,
Ali’yi (r.a.) üzecek ve gadap verecek bir şey yapmadı. Asla emrine muhalefet
etmedi. Hz. Ali de Fâtıma’nın gönlünü, kıracak bir harekette bulunmadı.
Abdullah
İbni Abbas (r.a.)’ın bildirdiği hadîs-i şerîfte Resûlullah (s.a.v.): “Ben
ilmin terazisiyim. Ali bu terazinin kefeleri, Hasan ve Hüseyin ipleri, Fâtıma,
kefelerin asıldığı demiri ve benden sonra gelen halifeler düşey demirdir. Bu
terazi ile dostlarımızın amelini tartarlar” buyurdu.
Bir hadîs-i
şerîfte: “Eğer Ali yaratılmasa idi. Fâtıma’ya münasip kimse bulunmazdı.”
buyurmuştur. Yine bir hadîs-i şerîfte “Yâ Ali! Allahü teâlâ sana, Fâtıma’yı
zevce yaptı. Yeryüzünü ona mehr kıldı. Sana buğz ederek yeryüzünde yürüyen
kimsenin, bu yürümesi harâmdır” buyurdu.
Bilâl-i
Habeşî (r.a.) anlatıyor. Bir gün Resûlullah (s.a.v.) mübârek yüzü ayın
ondördünden daha parlak olduğu halde yanımıza geliyordu. Abdurrahman bin Avf
(r.a.) server-i âlemi karşıladı. “Babam, anam sana fedâ olsun yâ Resûlallah!
Bu ne nurdur?” dedi.
Resûlullah
(s.a.v.): “Bu kardeşim, amcam oğlu ve damadım hakkında Rabbimden gelen
müjdedir. Allahü teâlâ, Fâtıma’yı, Ali’ye tezvic ettiği zaman, Cennetin sahibi
olan Rıdvan adındaki meleğe Tuba ağacını sallamasını emir buyurdu. Rıdvan
salladı. Bizim dostlarımız sayısınca senetler saçıldı. Allahü teâlâ nurdan
melekler yarattı. Her meleğe o senetlerden birer tane verdi. O senetlerde
“Resûlümü ve Ehl-i beytimi halis sevenler, Cehennemden uzak olmuştur” diye
yazılmıştır, buyurdu.
Enes bin
Mâlik (r.a.) rivâyet etmiştir: Resûlullah (s.a.v.) bir hadîs-i şerîfte
buyurdular ki: “Kıyâmet günü halk aç, susuz ve çıplak iken biz dört kişi
binek üzerinde oluruz. Ben kendi bineğim olan Burak üzerine binerim. Sâlih
(aleyhisselâm) devesi üzerine biner. Fâtıma, benim Asbâ adındaki deveme biner.
Ali bin Ebî Talib de Cennet develerinden birine biner..”
Ebû Bekr
Sıddîk (r.a.), “Allahü teâlâ ey Cennet! Senin dört köşeni, dört kimse ile
süslerim. Biri Peygamberlerin üstünü Muhammed’dir (aleyhisselâm), Biri Allah’tan
korkanların üstünü Ali’dir. Üçüncüsü kadınların üstünü, Fâtıma-tüz-Zehra’dır.
Dördüncü köşedeki de temizlerin üstünü Hasan ve Hüseyin’dir” buyurduğunu
bildirmektedir.
İbni Abbâs
(r.a.) bildiriyor ki: Resûlullahın (s.a.v.) huzurunda idim. Hz. Fâtıma ağlayarak
geldi: “Babacığım! Hasan ve Hüseyin evden çıkmışlardı. Uzun zaman geçti. Hâlâ
gelmediler. Ali (r.a.) da evde yok ki gidip onları çağırsın, şimdi ne
yapacağız?” dedi. “Yâ Fâtıma! Üzülme, Allahü teâlâ onları muhafaza eder”
buyurdu. Sonra: “Yâ Rabbi! Eğer iki torunum denizde iseler inâyet kayığın ile
sahile ilet. Eğer sahrada iseler, hidâyet rehberin ile evine getir” diye duâ
buyurdular. Cebrâil aleyhisselâm geldi
“Yâ
Resûlallah! (s.a.v.) Onlar dünyâdakilerin büyüklerindendir. Anneleri daha
yüksektir. Üzülmeyin Neccâroğullarının bahçesinde emniyettedirler. Allahü teâlâ
onları muhafaza etmek için iki melek tayin etmiştir. Kanatları ile onları
örterler, dedi. Resûl (aleyhisselâm) o bahçeye doğru yola, koyuldular. Hz. Hasan
ve Hüseyin’i melek ile beraber alarak eve dönerken, Ebû Eyyüb Ensârîye (r.a.)
rastladılar. Ebû Eyyûb (r.a.) meleği hissetmeyip, iki torununu da beraber
götürdüğünü zannederek “Yâ Resûlallah! birini bana verin, Cenabınızın yükünü
hafifleteyim” dedi. Resûlullah: “Yâ Ebâ Eyyüb! Bunlar dünyâda mükerrem,
ukbâda muhteremdirler. Anneleri bunlardan daha üstündür” buyurdu. Eshâb-ı
kirâma hitaben: “Size dede ve nine bakımından insanların en şereflilerinin
kimler olduğunu haber vereyim mi?” buyurdu. Yâ Resûlullah! (s.a.v.) haber
verin dediler. Buyurdu ki: “Hasan ve Hüseyin’dir. Çünkü dedeleri, Allahın
peygamberi, nineleri Hadîce-tül-Kübrâ’dır.” Sonra: “Baba ve anneleri
bakmandan insanların en üstününü haber vereyim mi?” buyurdular. Eshâb-ı
kirâm: “Yâ Resûlallah! Buyurun dediler. Resûlullah (s.a.v.) “Babaları Ali bin
Ebî Talib, anneleri Fâtıma binti Resûl (s.a.v.) olan Hasan ve Hüseyin’dir”
buyurdular.
Hz. Osman,
Resûlullaha (s.a.v.) ziyafet vermişti: Hz. Ali ziyafetten çıkıp eve geldi Hz.
Fâtıma, Hz. Ali’yi üzüntülü gördü. Sebebini sordu. Hz. Ali “Yâ Fâtıma! Biz de
biraz zengin olup da, Resûlullahı (s.a.v.) davet etseydik. Bu gün Hz. Osman
davet etti. Fâtıma-tüz-Zehra (r.anha): “Biz de davet edelim” dedi. Hz. Ali: “Ey
Habîbullahın kerîmesi! Ne ikram ederiz, hangi yemekleri veririz?” dedi. Hz.
Fâtıma: “O, Allahü teâlânın sevgilisidir. Hak teâlâ O’na yemek verir”, dedi.
Hz. Ali,
Resûlullahın huzuruna vardı: “Yâ Resûlallah! Kerîmeniz Fâtıma, sizi evine davet
ediyor”, dedi.
Resûlullah
(s.a.v.): “Yalnız beni mi, yoksa Eshâbımla beraber mi çağırıyor” buyurdu.
Hazret-i Ali: “Eshâb-ı kirâm da beraber buyursunlar” dedi. Resûlullah (s.a.v.)
Eshâb-ı ile kalkıp, Hazret-i Fâtıma’nın evine teşrif ettiler. Fâtıma-tüz-Zehra
(r.anha): “Yâ Rabbi! Biliyorsun, Habîbin ve Eshâbı bu miskinîn evini
şereflendirdiler. Onlara ikram edecek bir şeyim yok. Sen onlara ihsan, ikram et,
ni’metler ver!” diye duâ etti.
Bir
tenceresi vardı. Ocağa koydu. Hak teâlâ lütfederek tencereyi yemekle doldurdu.
Hazret-i Fâtıma bu yemeği Resûlullahın huzuruna götürdü. Eshâb-ı kirâm ile
beraber yediler. Resûlullah (s.a.v.) “Bu Cennet yemeklerindendir.”
buyurdu.
Hz. Fâtıma
odasına girip Hak teâlâya şükür secdesi etti. “Yâ Rabbi! Kölem yok ki âzâd
edeyim. Bu ümmetin günahkârlarından bir kısmının Cehennem ateşinden âzâd
edilmesini istiyorum, diye duâ etti. Hemen Cebrâil (aleyhisselâm) geldi:
“Yâ
Resûlallah! Kızın Fâtıma, ümmetinin günahkârları için münâcaat etti. Hak teâlâ
sana selâm söyledi ve “Fâtıma’nın evine gelen yüz erkek ve yüz kadından her
birinin her adımına Cehennemden bir kişiyi azad etti” buyurduğunu haber verdi.
Ehl-i beyti
nebevinin fazilet ve kemalâtı pek çoktur. Saymakla bitmez. Onları anlatmağa,
medh etmeğe insan gücü yetişmez. Onların kıymetleri ve büyüklükleri, ancak
âyet-i kerîme ile anlaşılmaktadır. İmâm-ı Şafiî bunu çok güzel bildiriyor, diyor
ki: “Ey! Ehl-i beyt-i Resûl, sizi sevmeği, Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde emr
ediyor. Namazlarında size duâ etmeyenlerin namazlarının kabul olmaması,
kıymetinizi, yüksek derecenizi gösteriyor. Şerefiniz ne kadar büyüktür ki,
Allahü teâlâ, Kurân-ı kerîmde sizleri selâmlıyor.” Ehl-i beyti sevmek her
mü’mine farzdır. Son nefeste îmân ile gitmeğe sebep olur.
Bir hadîs-i
şerîfte buyuruldu ki: “Fâtıma benim bir cüzümdür. (Yâni benden bir parçadır),
onu kızdıran, beni incitir.” Ebû Hureyre (r.a.) diyor ki: Peygamberimiz
(s.a.v.) İmâm-ı Ali’ye (r.a.) karşı buyurdu ki: “Fâtıma bana senden daha
sevgilidir. Sen bana ondan daha azizsin, yani kıymetlisin!”
Bir gün,
Resûlullah (s.a.v.) Hz. Ali’ye: “Yâ Ali! Allahü teâlâ hazretlerini sever
misin?” diye sordu. Hz. Ali “Evet severim”, dedi.
“Beni sever
misin?”
buyurdu. Hz. Ali de: “Evet” dedi. “Hasan ve Hüseyin’i sever misin?”
buyurdu. Hz. Ali yine: “Evet severim” dedi. Habîb-i Ekrem: “Yâ Ali! Bu kadar
sevgiyi bir kalbe nasıl sığdırıyorsun?” buyurdu. Hz. Ali bir cevap
veremiyeceğini söyledi. Hz. Fâtıma’ya durumu anlatınca: “Bunda düşünecek ve
üzülecek ne var? Hak teâlâyı ve Resûlünü (s.a.v.) sevmen imândandır. Beni sevmen
nefsin içindir. Hasan ve Hüseyin’i sevmen tabiatındandır.” dedi. Hazret-i Ali bu
cevâbı Resûlullaha (s.a.v.) söyledi. Resûl-i ekrem (s.a.v.): “Bu meyve ancak
Peygamberlik ağacından alınmıştır.” buyurdular. Yani bu cevap senden değil
Fâtıma (r.anha)’dandır, demek istediler. Peygamberimiz (s.a.v.) hastalığı
şiddetlenince, Hz. Fâtıma’yı istedi. Gelince sinesine çekip, kulağına bir söz
söyledi. Fâtıma (r.anha) ağladı. Sonra birşey daha söyledi. Sevindi. Âişe
(r.anha) Bu hâdiseyi bildirir, der ki: (Ey Fâtıma, bir anda hem üzülmek, hem de
sevinmek görmedik. Bunun sebebi nedir?) Resûlullahın sırrını beyan etmek caiz
değildir, dedi. Resûlullah (s.a.v.) ahirete gittikten sonra, o sözler ne idi,
diye sordum. Cevabında: “Resûlullah (s.a.v.) bana buyurdu ki: “Cebrâil
aleyhisselâm her sene bana bir kerre Kur’ân-ı kerîmi arz ederdi. Bu sene iki
kerre arz etti. Anladığım ecelim yaklaşmıştır.” Ben bundan ağladım. Sonra bana:
“Ehl-i beytimden en önce sen bana gelir, kavuşursun.” buyurdu onun için
sevindim” dedi.
Resûlullahın
vefâtı günü, Hak teâlâ Azrâil aleyhisselâma “Git, Habibimden izin iste. Eğer
izin verirse, mübârek ruhunu kabzeyle, izin vermezse geri dön” buyurdu. Azrâil
aleyhisselâm, yardımcılarından bin melek ile, cevahirle süslü elbiseler giyip
geldiler. Azrâil aleyhisselâm köylü kıyafetinde hücre kapısında durup: “Esselâmü
aleyküm yâ Ehle Beytinnübüvveti ve ma’denirrisâleti izin var mıdır içeri
girmeğe, Allahü teâlâ size rahmet eylesin”, dedi. O vakit Hz. Fâtıma,
Resûlullahın (s.a.v.) yastığı kenarında oturur idi. Hz. Âişe, yâ Fâtıma cevap
ver dedi. Fâtıma (r.anha) kapıya gelip “Allahü teâlâ senin gelişine ecirler
versin. Babam şimdi haliyle meşguldür, içeri girmek müyesser değildir” dedi.
Yine tekrar izin istedi, yine evvelki cevâbı verdi. Üçüncüde, yüksek sesle izin
istedi. Bütün Ehl-i beyt onun heybetinden korktular. Titremeğe başladılar. O
zaman Resûlullah (s.a.v.) kendinden geçmiş idi. Uyanınca “Ne oluyor?”
buyurdu. Bir köylü kapıda durup izin ister, ne kadar özür dilediysek, kabul
etmedi, dediler. Resûlullah (s.a.v.): “O köylü değildir. Melek-ül-mevt ve
lezzetleri yıkıcıdır.” buyurdu. Fâtıma (r.anha) bunu işitip: Vah Medine
harâb oldun dedi. Çok ağladı. Sonra, Hz. Fâtıma’nın elini tutup, mübârek göğsüne
koydu. Bir zaman mübârek gözlerini açmadı. Hazır olanlar, mübârek ruhunun kabz
olunduğunu sandılar. Hz. Fâtıma, mübârek ağzını, Resûlullahın (s.a.v.) kulağına
getirip Ey! babacığım dedi. Ondan cevap gelmedi. “Canım sana fedâ olsun. Bana
bak ve bir söz söyle” dedi. Resûlullah (s.a.v.) mübârek gözünü açıp: “Kızım, bir
miktar sabr eyle. Ağlama, zira Hamele-i Arş, senin ağlaman, için ağlaşırlar”
buyurdu. Sonra mübârek eliyle Hz. Fâtıma’nın gözlerinin yaşını sildiler. Teselli
verip, Allahü teâlâdan sabır vermesini istediler ve “Ey kızım, benim ruhum
kabz olacak. İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn, diyesin. Ey Fâtıma, gelen her
musîbete bir karşılık verilir” buyurdu. Kızının bu halini görünce Onu
teselli etmek için “Babanın çekeceği sıkıntı, ancak bu kadardır. Başka hiç
bir sıkıntı görmez” buyurdu. Sonra mübârek gözlerini kapadı. Hz. Fâtıma âh!
babacığım, dedi. Resûlullah (s.a.v.) buyurdu ki: “Bundan sonra babana üzüntü
ve gussa olmaz. Zira fani âlemden ve mihnet yerinden kurtuluyor’’. Fâtıma
ile konuşma tamâm olunca Hz. Âişe’yi çağırarak nasihat ettiler. Fâtıma’ya
(r.anha) “Oğlum Hasan ve Hüseyin’i getir” buyurdular. Geldiklerinde, Resûlullahı
bu halde görünce o kadar ağlaştılar ki mecliste bulunanların yürekleri yandı.
Hasan’ın (r.a.) yüzünü mübârek yüzüne koydu. Hz. Hüseyin’in yüzünü mübârek
sinesine koydu. Resûlullah Onlara şefkatle baktı. Alınlarını öptü. Ta’zim ve
tekrim etti. Hz. Fâtıma, Resûlullah (s.a.v.) vefât edince “Ey benim babam,
Cebrâil aleyhisselâm kime gelir. Vahy kime getirilir? Yâ Rabbi! Benim canımı al
da Resûlün ile olayım.” diyerek mersiyeler söyledi
Enes bin
Mâlik (r.a.) anlatıyor: Resûlullahın (s.a.v.) yüksek huzurlarında bulunuyorduk.
Hz. Ali gelip, geride bir yerde oturdu. Server-i âlem (s.a.v.) Hz. Ali’yi
çağırdı. Hz. Ali ileri geçip, Resûl-i ekremin önüne oturdu. “Yâ Ali! Allahü
teâlâ seni benim üzerime dört haslet ile mükerrem kıldı” buyurdu. Hemen Hz.
Ali dizlerinin üzerine kalkıp başını toprağa koydu. “Babam, anam sana fedâ olsun
Yâ Resûlallah! Köle efendisinden mükerrem mufaddal olur mu?” dedi. Resûl-i
ekrem, “Yâ Ali! Hak teâlâ bir kuluna ikram etmek, onu üstün yapmak isterse, o
kuluna gözlerin görmediği, kulakların işitmediği, hiç kimsenin hatırına
gelmediği şeyi verir” buyurdu.
FÂTIMA-TÜZ
ZEHRA’NIN VEFATI
Hazret-i
Fâtıma, Resûlullah (s.a.v.) vefât ettikten sonra hiç gülmemiştir. Ayrılık ateşi
ile daima yanmış ve Resûlullah (s.a.v.) efendimizin verdiği müjde zamanını
bekler olmuştur. Gündüzleri oruç tutarak geceleri ibâdetle geçirmiştir. Vefat
edeceğine yakın: “Ölünce beni erkekler arasına perdesiz çıkaracaklarını
düşünerek çok utanıyorum” buyurmuştu. O zaman kadınları tabuttan kefene sarılı
olarak perdesiz çıkarmak âdet idi. Esma binti Ümeyr, (r.anha) buyuruyor ki:
“Habeşistan’da iken hurma dallarını çadır gibi ördüklerini görmüştüm” dedim. Hz.
Fâtıma “Bunu yanımda yap da göreyim” dedi. Esma yaparak gösterdi, çok hoşuna
gitti ve duâ etti. Resûlullah (s.a.v.) vefât ettikten sonra güldüğü hiç
görülmemişti, öldükten sonra beni sen, yıka, Ali de bulunsun. Başka kimse içeri
girmesin diye vasiyet etti. İşte bunun için Hz. Ali cenazesine kimseyi
çağırmadı. Bir habere göre, Hz. Abbas (r.a.) Ehl-i beytden birkaç kişi ile
cenaze namazını kılıp, gece defn ettiler. Başka haberlere göre, ertesi gün Ebû
Bekr-i Sıddîk, Ömer Fârûk ve bir çok sahâbî hasta ziyâreti için, Hz. Ali’nin
evine geldiler. Anlayınca bize niçin haber vermedin? Namazını kılardık.
Hizmetini görürdük, diyerek üzüldüklerini bildirdiler. Hz. Ali kendisini
erkeklerin görmemesi için, gece defn olunmasını vasiyet ettiğini, vasiyeti
yerine getirmek için böyle yapıldığını söyliyerek, özür diledi
Hz. Fâtıma,
Resûlullahın (s.a.v.) vefâtından altı ay sonra, Ramazan-ı şerîfin 3. Salı gecesi
akşam ile yatsı arasında vefât etmiştir. Vefatında yirmidört yaşında idi.
Rivâyet
ettiği hadîs-i şerîfler:
Râvîler,
Hazret-i Fâtıma’nın çok hadîs-i şerîf rivâyet ettiğini bildirmişlerdir.
Bunlardan bazıları:
“Kızım
Fâtıma, dikkat et, bütün mü’min kadınların veya bu Muhammed ümmeti kadınlarının
büyüğü olmana râzı değil misin?”
“Ey benim
kızcağızım, kalk Rabbinin rızkına hazırlan, gâfil olma. Zira âlemleri
rızıklandıran Cenâb-ı Hak insanların rızıklarını safağın sökmesiyle güneşin
doğması arasında dağıtır.”
buyurdu.
“Hadîd,
Vâkıa ve Rahman surelerini okumağa devam eden kimse yerde ve göklerde “Firdevs
Cenneti yerlisi” diye anılır.”
“Kızım
Fâtıma Allahü teâlâ şüphesiz sana azâp etmiyeceği gibi, senin çocuklarına da
azâb etmiyecektir.”
“Dikkat
ediniz, bir kimsenin eli bulaşık olduğu halde yatıp sabah kalktığında o yüzden
kendine bir bela ve rahatsızlık gelirse, kendisinden başkasına kabahat bulup
kötülemesin.”
“Cuma
gününde öyle bir saat vardır ki: Mü’min ve müslüman olan bir kimse tam o saatte
Cenâb-ı Haktan bir şey dilerse, âlemlerin Rabbi olan Allahü teâlâ Onun duasını
kabul buyurarak dileğini verir.”
buyurdular.
İlâhi! Fâtıma evlâdı hatırına,
Son sözüm kelime-i tevhid ile ola!
Eğer bu duamı edersen red ya kabul!
Sarıldım, Ehl-i beyt-i Nebî eteğine.
KAYNAKLAR
1) Tabakât-ı İbn-i Sa’d cild-8, sh-19
2) El-İsâbe cild-4, sh-377
3) El-İstiâb cild-4, sh-373
4).Hilyet-ül-evliyâ cild-2, sh-39
5) Belezûri, Ensâb-ül-eşrâf cild-1, sh-269
6) Mektûbat-ı İmâm-ı Rabbâni cild-2, mek. 59
7) Müsned-i Ahmed bin Hanbel cild-6, sh-282
8) Şevâhid-ün-Nübüvve cild-7, sh-19
9) Medâric-ün-Nübüvve cild-2, sh-594
10) Tam İlmihâl Se’âdet-i Ebediyye sh-1005, 58, 306, 469,
839, 924, 974, 975
11) Sahîh-i Buhârî Fedâil-i Ehl-i Beyt
12) Sahîh-i Müslim Fedâil-i Ehl-i Beyt
13) Sevâik-ul-Muhrika sh-226
|