SAYFA 001 002 003 004 005 006 007 008 009 010 011 012 013 014 015 016 017 018 019 020 021 022 023 024 025 026 027 028 029 030 031 032 033 034 035 036 037 038 039 040 041 042 043 044 045 046 047 048 049 050 051 052 053 054 055 056 057 058 059 060 061 062 063 064

TR

BİRİNCİ CİLD, 128. ci MEKTÛB

Fenâ ve bekâya vâsıl olmadan evvel, hâsıl olan ahvâlin bir kıymeti yokdur. Hak teâlâya tâlib olanın, Onun mâ-sivâsından [mahlûklardan] uzaklaşması lâzımdır. Ahvâle ve mevâcide tâlib olan, mâ-sivâya tâlibdir. Fenâ ve bekâ lâzımdır. Bu ikisini elde etmeğe çalışmalıdır. Vilâyet, bu ikisi ile hâsıl olur. Îcâdımızın sebebi olan ma’rifet, bu ikisi ile hâsıl olur. Şevkın ve aşkın hâsıl etdiği kalbdeki hâller lâzım değildir. Nasıl olduğu anlaşılamıyan güzele olan muhabbet de, anlaşılamaz. Ba’zı hâller hâsıl olabilir. Bağırmak, ağlamak da olur. Herkes kendi nefsini çok sevmekdedir. Mâl, zevce, evlâd gibi, herşeyi kendi nefsi için sevmekdedir. Nefsini sevmesinde, hiç şevk, bağırmak yokdur. Mahbûb-ı hakîkî, nefsden dahâ çok sevilir. Fenâ, bu muhabbetin netîcesidir. Resûlullahı sevmek de böyledir “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem”. Hadîs-i şerîfde, (Bir kimse, beni kendi nefsinden ve ehlinden ve bütün insanlardan dahâ çok sevmedikce, bana îmân etmiş olmaz) buyuruldu. Velî, Resûlullahın vekîlidir. Allahü teâlâdan feyzlerin, ma’rifetlerin gelmesine, sıfât-ı ilâhiyyenin tecellîsine vâsıtadır. Ona muhabbetin de, böyle olması lâzımdır.