89- Bize Ebû'l-Yemân tahdîs
edip şöyle dedi: Bize Şuayb, Zuhrî'den haber verdi. H Ebû Abdillah Buhari der
ki, İbnu Vehb şöyle dedi: Bize Yûnus, İbn Şihâb'dan; o da Ubeydullah ibn
Abdillah ibn Ebî Sevr'den; o da Abdullah ibn Abbâs'tan; o da Omer ibn Hattâb'dan
haber verdi: Omer (radıyallahü anh) şöyle
demiştir: Ensâr'dan bir komşum ile beraber Benû Umeyye ibn Zeyd yurdunda
oturuyor idim. Bu yurd Medine'nin Avâlî denilen yüksek semtindedir.
(Bir şey öğrenmek ümidiyle)Rasûlüllah'ın yanına nevbetleşe inerdik.
Bir gün o iner, bir gün ben inerdim. Ben indiğim zaman o gün vahy ve sâireye
dâir ne duyarsam, haberini komşuma getirirdim. O da indiği zaman böyle yapardı.
Ensârî arkadaşım bir defa nevbetinin gününde idi. Dönüşünde kapımı pek şiddetli
çalarak: O burada mı? diye sordu. Ben ürktüm. Yanına çıktım. Büyük bir iş
meydana geldi, dedi. (Omer der ki: Ben zâten böyle
birşey olacağını zannedip duruyordum. Sabah namazını kılınca giyinip kuşandım.
Sonra Medine'ye inip) Hafsa'nın yanına girdim. Baktım ki ağlıyor. Rasûlüllah
(sallallahü aleyhi ve sellem) sizleri boşadı mı? diye sordum. Bilmiyorum,
dedi. Ondan sonra Rasûlüllah'ın yanına
girdim. Ayaküstü durduğum yerden: Zevcelerini boşadın mı? dedim. "Hayır" dedi. Bunun üzerine ben de Allâhu
ekber dedim.
