zeâfir

(a. i. za'frân'ın c.) : safranlar.

zeamet

(a. i.) : tar. Osmanlılar devrinde Sipâhilere verilen en büyük timar.

zeâzi'

(a. i. za'zaa'nın c.) : sarsmalar, ırgalamalar.

zeb

(a. i.) : (bkz. : zebb).

zebâb

zool. âdî kara sinek. zebâb-ı lâhmî (et sineği) : mavi sinek.

zebâbe

(a. i.) : yaban faresi.

zebâd

(a. i.) : 1) kalemis (gale-i misk) yağı. 2) misk kedisi

zeban

(f. i.) : 1) dil, lisan. anat. dil. Ateş-zebân : uzdilli. 3) lügat; lehçe.

zebân-âver

(f. b. s.) : 1) dîle getirilen, çok söylenen. 2) düzgün söz ve şiir söyliyen.

zebân-dırâz

(f. b. s.) : dil uzatan atıp tutan.

zebân-dırâzî

(a. b. i.) : dil uzatma atıp tutma.

zebâne

(f. i.) : 1) terazi ve benzeri gibi bazı aletlerin dili. 2) alev ateş yalını.

zebâne-keş

(f. b. s.) : alevli, alevlenen, yalınlı.

zebâni

(a. i. c. : zebâniyân) : cehennemlikleri cehenneme atmaya me'mur edilen melek.

zebâniyân

(a. i. zebânî'nin c.) : zebâniler (bkz. Zebâniye)

zebâniye

(a. i. zebânî'nin c.) : zebânîler. (bkz. : zebâniyân).

zebân-zed

(f. b. s.) : dil persengi, söylenen, söylenir olan; alışılmış, kullanışlı, yayılmış [söz]

zebâric

(a. i. zeberced'in c.) : zebercetler.

zebâyih

(a. i. zebîha'nın c.) : 1) kurbanlık hayvanlar. 2) kurban edilmiş hayvanlar. [aslı : zebâih dir]

zebb

(a. i.) : kovmak.

zebed

(a. i. c. : ezbâcl, zübed) : köpük.

zeber

(f. i.) : üst. (bkz. : fevk).

Zîr ü zeber

altüst.

zeberced

(a. i. c. : zebâric) : zümrütten daha açık yeşil olan ve zümrüt kadar değeri olmayan bir süs taşı.

Zeberced

(a. s.) : 1) zebercetle ilgili. 2) zebercet renginde, fıstıkî;

zeber-dest

(f. b. s.) : 1) eli üstün. (bkz. : galib). 2) mahir.

zeber-destî

(f. b. i.) : 1) el üstünlüğü, (bkz. : galibiyyet). 2) mahâretlilik.

zeberîn

(f. zf.) : üstteki. Leb-i zeberîn : üst dudak.

zebh

(a. i.) : boğazlama.

zebhiyye

(a. i.) : kasaplardan, kestikleri hayvanlar için alınan vergi.

zebîb

(a. i.) : 1) kuru üzüm. 2) kuru incir. 3) zool. yılan, akrep gibi hayvanların zehiri.

zebîh

(a. s. zebh'den) : 1) kesilmiş veya kesilecek kurban. 2) Hz. İsmail ile Hz. Muhammed (Alehisselâm)'in babası Hz. Abdullah'ın lâkabı.

zebîha

(a. i. c. ; zebâyih') : 1) kurbanlık hayvan. 2) kurban edilmiş hayvan.

zebîheyn

(a. i. c.) : iki kurban. İbn-üz-zebîheyn : (= iki kurbanın oğlu) : Hz. Muhammed (Alehisselâm).

zebîl

1) gübre, fışkı. 2) pislik.

zebîr

(a. i.) : 1) mihnet, sıkıntı. 2) mektup; yazılmış şey.

zebl

(a. i.) : deniz kaplumbağasının kabuğu.

zebr

(a. i.) : 1) kitap, cüz. 2) kitap yaprağı. 3) yazı yazma. 4) söz. 5) yazı. 6) zekâ. 7) s. kuvvetli, sağlam [adam]

zebûn

(f. s.) : zayıf, güçsüz, âciz.

zebünî

(f. s.) : zayıflık, acizlik, güçsüzlük.

zebûn-küş

(f. b. s.) : düşkün ezen, kendinden zayıfa gücü yeten ve yüklenen.

zebûr

(a. i.) : 1) kitap. 2) mektup. 3) (h. i.) : Hz. Davud'a nazil olan mukaddes kitap.