zâk

(f. i.) : dölyatagı; rahim, (bkz. : meşîme).

zâk-dân

(f. b. i.) : döl yatağı, rahim, (bkz : meşîme).

zâki

(a. s.) : saf, hâlis, temiz, pâk.

zâki

(a. s.) : keskin kokulu; güzel kokulu.

zâkî, zâkiyye

(a. s.) : saf, temiz, doğru hareketli.

zâkir

(a. s. zikr'den. c. : zâkirîn, zâkirûn) : 1) zikreden, zikredici, anan. 2) tekkelerde zikir esnasında dervişleri teşvik için ilâhiler okuyan kimse. 3) i. erkek adı. [müen. : zâkire]

zâkire

(a. i.) : fels. hatıra getiren, andıran şey, *bellek, fr. memoire.

zâkirîn

(a. s. zâkir'in c.) : zikredenler, (bkz. : zâkiron).

zakirûn

(a. s. zâkir'in c.) : zikredenler, (bkz. : zâkirîn).

zakkum

(a. i.) : 1) bot. Zakkum ağacı, ağu ağacı. 2) cehennemde yetişen bir ağaç. 3) cehennemliklerin yemeği, (bkz. : zâhil).