yebâb

(f. s.) : harap, yıkık, virane, bozuk. Harab û yebâb : yıkık dökük.

yebân

(f. i.) : 1) ıssız, tenha yer. 2) çöl, sahra, (bkz. : yâbân).

yebânî

(f. s.) : 1) yabani, kırlarda biten. 2) ürkek, sıkılgan. 3) görgüsüz, kaba. (bkz : yâbânî).

yebrûh-üs-sanem

(a. b. i.) : bot. insan kökü denilen *bitki.

yebs

(a. i.) : yaş şeyin kuruması.