vâh

(a. n.) : yâh, yazık, ay. Ah ü vâh : inleyip sızlanma.

vah vah

yazık, acırım.

vâh

(a. i. c. : vâhât) : çöl ortasında suyu ve yeşilliği olan yer. (bkz. : vaha).

vaha

(a. i.) : çöl ortasında suyu ve yeşilliği olan yer.

vahal

(a. c. : evhâl, vuhûl) : bataklık, batak, çamurlu yer.

vahal-gâh

(a. f. b. i.) : bataklık.

vahal-nâk

(a. f. b. s.) : çamurlu.

vaham

(a. i.) : gebe kadının aş yermesi.

vahâmâ

(a. s. vahîm'in c.) : vahim, ağır, tehlikeli, çok korkulu olan şeyler, (bkz. : vihâm).

vahamet

(a. i.) : 1) hazim güçlüğü, zor hazmedilen şeyin hâli. 2) güçlük, ağırlık. 3) tehlikeli vaziyet, korkulacak hal.

vahâmet-i hava

havanın vahimliği, tehlikeliliği.

vâhasreîâ

(a. n.) : eyvah, yazık, (bkz. : vâ-hayfâ).

vahât

(a. i. vâh'ın c.) : çöl ortasında suyu ve yeşilliği olan yerler.

vâ-hayfâ

(a. n.) : eyvah, yazık.

vahdânî

(a. s.) : Allah'ın birliğine âit; Allah ile ilgili.

vahdâniyye

(a. i.) : fels. *tek-tanrıcılık, fr. monotheisme.

vahdâniyyet

(a. i.) : birlik, Allah'ın bir oluşu.

vahdet

(a. i.) : 1) yalnızlık, teklik, birlik. 2) tas. Allah'a yakınlık, Allah'a ulaşma.

vahdet-i fikir

fels. tek düşüncelik, fr. monofdesme.

vahdet-i vücud

varlığın tek oluşu; tasavvuf mesleği. 3) ifâde sırasında mevzuun dışına çıkılmaması, yânî maksat ne ise yalnız ondan bahsedilmesi, sözün dallandırılıp budaklandırılmaması.

vahdet-ârâm

(a. f. b. s.) : dinlendirici, rahat yer.

vahdet-gâh

(a. f. b) : yalnız kalınacak yer.

vahdet-güzîn

(a. f. b. s.) : yalnızlığa çekilen.

vahdetiyye

(a. i.) : fels. bircilik, fr. monısme.

vahdet-nâme

(a. f. b. i.) : XV. asır bilgin ve safîlerinden Afyonkarahisarlı Abdürrahîm Efendi'nin 1460 (H. 865) de yazdığı manzum tasavvufî eserdir.

vahi, vahiye

(a. s.) : boş, mânâsız, faydasız, ehemmiyetsiz fşavl.

vâhib, vâhibe

(a. s. vehb'den) : 1) hibe eden, biğışlıyan, bağışlayıcı.

vâhib-ül-âmâl

istekleri gerçekleştiren, Allah. 2) [birincisi] erkek, [ikincisi] kadın adı.

vahîd

(a. s.) : yalnız, tek. (bkz : yekta).

vahîd-üd-dehr; -ül-asr,-üz-zemân

zamanın; devrin tek insanı.

vahîd-ül-cins

bot. erkeklik ve dişilik organlarından yalnız bir tanesi bulunan zümre.

vâhîd-ül-filka

bot. (bkz. : vahîd-ül-filka nebâ-tât).

vahîd-ür-rahîm

zool. en çok bir yavru yapan hayvanlar.

vâhid, vahide

(a. s. vahdet'den) : 1) tek, bir. Ba'de vâhidün : birbirinden sonra, birer birer, (bkz. : bî-nazîr, münferid, yekta). vahide irca : mat. bire indirme, fr. riduction â l'unite.

vahide karîb fazlalı hâric-i kısmet

mat. bire yakın artıkla bölüm, fr. quotient â une pres par exes.

vahide karib noksanlı hâric-i kısmet

mat. bire yakın eksikle bolüm, fr. quotient a une pres par def aut.

vahiden ba'de vahidin

birer birer, birbirinden sonra.

vâhid-i kıyâsı

mat. *birim, fr. ünite.

vâhid-i kıyâsi-i nârî

kim. kalori.

vâhid-ül-filka nebatat

bot. *birçenekliler, fr. monocotyledones.

vâhid-ül-firâş

jeol. ortoklaz.

vâhid-ül-levn

fiz. tekrenkli, fr. monochroma-tique.

vâhid-ül-levn

fiz. tekanlamlı. fr. univoque.

vâhid-ül-mesken

bot. *bîrevcikli, fr. monoıque.

vâhid-üs-sukbe

zool. tekdeiikliler, fr. mono-tremes. 2) i. erkek adı.

vahiden

(a. zf.) : tek olarak.

vahim, vahime

(a. s. vehm'den) : kuran, kuruntulu.

vahîm

vihâm, vahâmâ) : ağır, sonu tehlikeli, çok korkulu.

vahime

(a. i.) : kuruntu kurma hassası.

vahin

(a. s.) : zayıf [kimse] , (bkz. : zebûn).

vâhir

(a. i.) : 1) diken. 2) iğne.

vahîş

(a. s.) : (bkz. : vahş).

vâhiyât

(a. s. vâhiye'nin c.) : boş, mânâsız, faydas. 'Z, ehemmiyetsiz fşeyl.

vahl

(a. i. c. : evhâl, vuhûl) : (bkz : vahal).

vahl-gâh

(a. f. b. i.) : bataklık.

vahmâ

(a. i.) : aş yeren gebe kadın.

vahş

(a. i.) : dört ayaklı hayvanlara arız olan bir hastalık.

vahş

(a. s. c. : vahşân, vuhûş) : 1) yabani, ürkek, insandan kaçan [hayvan] . 2) ıssız, tenha [yer]

vahşân

(a. s. vahş'in c.) : 1) yabani [hayvanlar] . 2) ıssız, tenha [yerler] , (bkz. : vuhûş).

vahşet

(a. i.) : 1) vahşîlik, yabanilik. 2) ıssızlık, tenhalık. 3) korku, ürküntü.

vahşet-âbâd

(a. f. b. i.) : ıssız, korku ve ürkeklik veren yer.

vahşet-âgîn

(a. f. b. s.) : çok ıssız, korkunç.

vahşet-âmîz

(a. f. b. s.) : vahşetle karışık.

vahşet-âver

(a. f. b. s.) : vahşet, ürküntü getiren, korku veren.

vahşet-engîz

(a. f. b. s.) : korkunç, (bkz. : mahûf).

vahşet-gâh

(a. f. b. i.) : korku yeri, ıssız yer. (bkz. : vahşet-nâk).

vahset-nâk

(a. f. b. s.) : korku veren yer, ıssız yer. (bkz. : vehşet-gâh).

vahşet-zâr

(a. f. b. i.) : yabani, ıssız yer.

vahşî, vahşiyye

(a. s.) : 1) yabani, insandan kaçan. 2) ürkek, korkak. 3) merhametsiz, duygusuz.

vahşî

(a. h. i.) : Uhud Gazâsı'nda Hz. Hamza'yı öldüren köle. [kanı heder edilmişken Mekke'nin fethinden sonra Hz. Peygamber (Aleyhisselâm) tarafından affedilmiştir]

vahşiyyâne

(a. f. zf.) : vahşîcesine, vahşîlikle.

vahşûr

(f. i.) : peygamber. (bkz. : nebî, resul).

vahy

(a. i.) : bir fikrin veya bir emrin Allah tarafından bir peygambere bildirilmesi, fr. revelation. Emîn-ül-vahy : Cebrail Aleyhisselâm [Allah tarafından peygamberlere vahiy getirmiye me'mur büyük melek]

vahy-i münzel

Kur'an.

vahz

(a. i.) : 1) çimdikleme. 2) sivri bir şey batırarak acıtma. 3) ısırma; sokma.