ûr

(a. s. a'ver, avrâ'nın c.) : 1) tek gözlüler. (bkz. : yek-çeşmân). 2) silâhsız, mühimmatsız olanlar.

urâ

(a. i.) : çıplaklık.

urât

(a. s. Srî'nin c.) : çıplaklar, soyunmuşlar.

uraza

(a. i.) : 1) hediye, armağan. 2) misafire çıkarılan yiyecek.

urban

(a. i. c.) : çöl Arapları, aşiretler.

urcân

(a. s. a'rec'in c.) : topallar, aksaklar.

urcûn

(a. i. c. : aracîn) : 1) kurumuş hurma dalı. 2) bot. akot.

urefâ

(a. s. arifin c.) : arifler, irfan sahibi kimseler.

urfa-mâhûr

(a. f. b. i.) : müz. Urfa gibi klâsik şark müziğinde son zamanlarda terkîbedilmiş ve mâhurlu bir mürekkep makamdır.

urkub

("ku" uzun okunur, a. i. c. : arâkib) : ökçe siniri.

urkubî

("ku" uzun okunur, a. s.) : urkub adlı birine mensup, onunla ilgili. A'zâr-ı urkubiyye : çerden çöpten sebeplere dayanan özürler, mazeretler.

urne

(a. i.) : hek. bıcılgan hastalığı, [atların topuklarına yakın yerlerin cerahatlenmesi]

urret

(a. i.) : uyuz hastalığı, (bkz. : cereb).

urs, urus

(a. i. : a'râs, urusât) : düğün yemeği.

urûc

(a. i.) : yukarı çıkma, yükselme, ağma.

urûc-i Isâ

Hz. İsa'nın göğe çıkışı, ağması.

uruk

(a. i. ırk'ın c.) : ırklar, kökler, damarlar.

urûk-ı beşer

insan ırkları.

urum, urûme

(a. i.) : nişane, alâmet. 2) başın tepesi. 3) Ad kavminin mezarları. 4) dip, kök.

urös

(a. i.) : ekin veya meyva mahsullerinin zekâtı.

urusât

(a. i. ursve urus'un c.) : düğün yemekleri.

urûs

(a. i. arş'ın c.) : arşlar, gökler; tavanlar.

uruz

(a. i. arz'ın c.) : 1) arzlar, keyfiyetler, bildirmeler. 2) arız olma, gelme.

urvâ

(a. i.) : hek. sıtma, sıtmaya tutulma, (bkz. : teb).

urva

(a. i.) : testi, kova ve benzerleri gibi şeylerin kulpu; kulp.

urve-i vuska, urvet-ül-vuska

(sağlam sap) : Müslümanlık.

uryân

(a. i.) : çıplak, (bkz. : bürehne).

uryân-ul-büzur

bot. açık tohumlular.

uryânî

1) çıplaklık. 2) kabuğu pek ince olan bir cins erik.

urza

(a. i.) : hedef.