tübbet

(a. h. i.) : Tibet ülkesi.

tüeâh, teeâh, ticâh

(a. i.) : karşı yön, karşı taraf.

tüccar

(a. i. tâcir'in c.) : tacirler, satıcılar.

tüccârân

(a. i. tüccâr'ın c. tâcir'in c c.) : tacirler.

tüfeng

(i.) : tüfek.

tüfeng-endâz

(f. b. s. ve i.) : tüfek kullanan.

tüfeng-hâne

(f. b. i.) : silâh deposu.

tühem

(a. i. töhmet'in c.) : töhmetler, suçlar, kabahatler, (bkz. : töhem).

tükme

(f. i.) : düğme.

tünbân

(f. i.) : tuman, don, iç donu.

tünbek

(f. i.) : dümbelek; darbuka.

tünbek-zen

(f. b. i.) : darbukacı.

tünd

(f. s.) : sert, şiddetli, haşin.

tünd-bâd

(f. b. i.) : kasırga, sert rüzgâr.

tünd-çihre

(f. b. s.) : asık suratlı, (bkz. : tünd-rû).

tünd-hû (y)

(f. b. s.) : sert huylu, titiz, (bkz. : tünd-meşreb, tünd-mizâc).

tündî

(f. i.) : sertlik, katılık, hid-det ve şiddet.

tünd-inân

(f. a. b. s.) : (bkz. : tünd-reftâr).

tünd-licâm

(f. b. s.) : başı sert [hayvan] , (bkz. : tünd-ligâm).

tünd-ligâm

(f. b. s.) : başı sert [hayvan] , (bkz. : tünd-licâm).

tünd-meşreb

(f. b. s.) : sert tabîatlı, titiz, (bkz. : tünd-hû [yi, tünd-mizât).

tünd-mizâc

(f. a. b. s.) : sert huylu, (bkz. : tünd-hû, tünd-meşreb).

tünd-reftâr

(f. b. s.) : çabuk giden.

tünd-rev

(f. b. s.) : (bkz. : tündreftâr).

tünd-rû [y]

(f. b. s.) : sert yüzlü, yüzü gülmez, (bkz. : tünd-çihre).

tünd-zebân

(f. b. s.) : düzgün söz söyliyen.

tönte

(f. i.) : eşek arısı, (bkz : zünbûr).

tura'

(a. î. tur'a'nın c.) : 1) suyun taştığı yerler. 2) kanallar, (bkz. : türüât).

tür'a

(a. i. c. : tura', türüât) : 1) suyun taştığı yer. 2) kanal.

türâb

(a. i. c. : etribe, tirbân, türban) : Ebû-türâb : Hz. İmâm-ı Alî'nin lâkabı.

türâbî, türâbiyye

(a. s.) : 1) toprağa mensup, toprakla ilgili. 2) topraktan. Evânî-i türâbiyye : topraktan yapılmış kap, kaçak.

türb

(f. i.) : turp.

türb

(a. i.) : (bkz. : türâb).

türban

(a. i. türâb'ın c.) : topraklar, (bkz. : tirbân).

türbe

(a. i.) : 1) mezar. 2) mezar üzerine çatılmış yapı.

türbe-dâr

(a. f. b. i.) : türbeyi bekliyen ve ona hizmet eden kimse.

türbe-dârî

(a. f. b.) : türbedarlık.

türbet

(f. i.) : türbe, [nazımda kullanılır]

Türk

(t. h. i.) : Türk. [bu kelime Araplara ve Farslara Türk şeklinde geçmiş. Araplar, kelimeyi "etrâk", Farslar ise "Türkân" olarak cemîlendirmişlerdir]

türkân

(t. f. i. Türk'ün c.) : 1) Türkler. 2) kadın adı.

türkânî

(a. i.) : [eskiden] Türk kadınlarının giydikleri bir çeşit ferace.

türkcûs

(f. b. s.) : yarı pişmiş et.

Türki, Türkiyye

(t. f. s.) : 1) Türke mensup, Türkle ilgili. 2) Türkçe yazılmış [eser, makale. . 1.

Türk-istân

(t. f. b. i.) : Türklerin anayurdu olan ve Taşkend, Hîve, Fergana, . Semerkand, Buhârâ, Kırgız şehirlerini içine alan büyük bölge.

Türkiyyât

(t. a. i.) : türkoloji, Türk kültürünü (dil, edebiyat, târih ve etnografyasını) tetkîk eden ilim.

Törkmân

(f. h. i.) : Türkmen, Türkistan'da dağınık halde yaşıyan ve bir zamanlar Azerbaycan'da saltanat sürmüş olan bir Türk boyu olup bir kısmı bugün memleketimizin Toros havâlisinde göçebe suretinde yaşarlar.

türktâz

(f. i.) : 1) koşup seğirterek yağma etme; koşma. 2) çapul, çapulcu.

türktâzi

(f. i.) : çapul, yağma için yapılan ansızın hücum, baskın.

türmüs

(a. i.) : bot. acı bakla.

türrehât

(a. i. türrehe'nin c.) : saçmasapan sözler, (bkz. : terârîh).

türrehât-ı bî-ma'nâ

mânâsız, saçma sözler.

türrehe

(a. i. c. : terârîh, türre hât) : saçmasapan söz.

türs

(a. i. c. : etrâs, tirâs, tirâse,. türûs) : ask. kalkan [âlet]

türşî

(a. i.) : 1) ekşilik. 2) turşu.

törûs

(a. i. türs'ün c.) : ask. kalkanlar [âlet] , (bkz. : etrâs, tirâs, tirâse, türs).

türüât

(a. i. tur'a'nın c.) : 1) suyun-. taştığı yerler. 2) kanallar, (bkz. : tür'a).

türüş

(f. s. ) : ekşi. (bkz. : hamız, . turş, turus, türüş). Rûy-i türüş : mec. ekşi yüz. -asık surat.

türüşe

(f. i.) : bot. kuzukulağı.

türös-ru [y]

(f. b. s. c. : türüş-rûyân) : ekşi yüzlü, asık suratlı, suratı asık.

türüş-rûvân

(f. b. s. türüş-rû'nun c.) : ekşiyüzlüler, suratı asıklar, asık suratlılar.

türüş-rûyî

(f. b. i.) : ekşi yüzlülük, asık suratlılık.

tös'

(a. s. c. : etsâ') : dokuzda bir : 1/9.

tutuk

(f. i.) : çadır, büyük perde; örtü.

tüvân

(f. i.) : güç, takat. Tâbü tüvân : güç. Nâ-tüvân : güçsüz, takatsiz. Nâ-tüvân : güçsüz, takatsiz.

tüvânâ

(f. s.) : güçlü, kuvvetli. f"tevânâ" şekli de vardır]

tüvân-ger

(f. b. s.) : zengin, paralı, ["tevân-ger" şekli de vardır]

tüvân-gerî

(f. b. i.) : zenginlik, paralılık. ["tevân-gerî" şekli de vardırl,

tüveyc

(a. i. c. : tüveycât) : 1) küçük tac, taccık. 2) bot. çiçek tacı, fr. corolle.

tüveyc-i cervs!

bot. çan şeklinde olan çiçek tacı.

tüveyc-l eöleülî

bot. çıngırak şeklinde olan çiçek tacı.

tüveyc-i firâşî

bot. sedir şeklinde olan çiçek tacı.

tüveyc-i kam'î

bot. huni şeklinde olan çiçek tacı.

tüveyc-i karanfüli

bot. yaprağının uçları kertikli olan çiçek tacı.

tüveyc-i miğferi

bot. miğfere benziyen çiçek tacı.

tüveyc-i munfasılat-ül-vüreykat

bot. birbirinden ayrılabilen iki veya daha çok yaprakçığı olan çiçek tacı.

tüveyc-i salibi

bot. put şeklinde olan çiçek tacı.

tüveyc-i şefevî

bot. birbirinden ayrı iki dudak şeklinde olan çiçek tacı. Hâmil-üt-tüveyc : bot. tüveyici olan, taçlı. Zât-üt-tüveyc : tüveyici olan. (bkz. : hâmil-üt-tüveyc). Vahîd-üt-tüveyc : bot. tek tac yapraklı. Zât-üz-zehret-it-tüveyciyye : bot. taçyapraklılar.

tüveycât

(a. i. tüveyc'in c.) : tüveyiçler, çiçek taçlan.

tüveycî

(a. s.) : 1) tüveyice, çiçek tacına mensup, tüveycle ilgili. 2) tüveyice, çiçek tacına benziyen.

tüyûs

(* teys'in c.) : tekeler, erkek keçiler, (bkz. : etyâs, tiyese).