tac

türkçesi yok

Tâc-ül-Arûs

1) gelin tacı, gelin başlığı; 2) 1790 yılında ölen Seyyid Mürtezâ ez-Zebîdî'nin Kamûs-ül-Muhît üzerine yaptığı arapça şerhtir. [1306 yılında, Mısır'da, Matbaa-i Hayriyye'de büyük kıt'ada (4973) sahife olarak 10 cilt hâlinde basılmış olan bu eserin tam adı : Tâc-ül-Arûs min Cevâhir-il-Kamus" dur]

Tâc-ul-Edeb

Amasyalı Ali Alâeddin bin Hüseyn'-in 1453 (H. 857) yılında te'lîfettiği ahlâk ve âdab-dan bahseden bir eseridir.

tâc ü serîr

tac ve taht.

tâc-üs-sinn

anat. diş tacı, fr. couronne.

Tâc-üt-Tevârih

Şeyhislâm Haca Saadettin Efen-di'nin 2 ciltlik meşhur Osmanlı târihi [I. Selîm'in nedimi Hasan Cân'ın oğludur] , (d. : ? ö. : 1008-1599).

tâc-bahş

(f. b. s.) : taç veren, hükümdar yapan, (bkz. : tâc-ver).

tâc-beyt

(f. b. i.) : ed. bir kasidenin sonlarında nâzımının mahlası bulunan beyit.

tâc-dâr

(a. f. b. s. ve i. c. : tâc-dârân) : taçlı, taç, giyen, padişah, şehenşah, hükümdar.

tâc-dârân

(a. f. b. s. ve i. tâc-dâr'ın c.) : taçlılar, taç giyenler ; pâdişâhlar, şehinşahlar, hükümdarlar.

tâc-dârâne

(a. f. zf.) : hükümdarca, hükümdara yakışacak yolda.

tâc-dârî

(a. f. b. i.) : hükümdarlık, padişahlık.

tâc-gâh

(a. f. b. i.) : hükümet merkezi.

ta'cîb

(a. i. ucb'dan) : şaşdırma, hayrete düşürme.

tâcîk

(f. i.) : İran'a yakın komşu olan taî kabilesinin acemce telâffuziyle bütün Arapları ifâde eden etnik terim olmuştur; sonra, İslâmiyet’i kabûl eden Fars ve Türk'lere de müşrik Türk'ler ve Parslar tarafından "tâcîk" denilmiştir. Türk'ler Müslüman olduktan sonra da Farsça konuşan kavimlere "tâcîk" demişlerdir. Bugün Orta Asya'da Farsça konuşan Buhârâ, Semerkand ehâlîsi-ne Türkler "tâcîk" derler.

ta'cîl

(a. i. acele'den, c. : ta'cîlât) : acele ettirme, çabuklaştırma.

ta'cîlât

(a. i. ta'cîl'in c.) : acele ettirmeler, çabuklaştırmalar.

ta'cîm

(a. i.) : noktalama, noktalatma.

ta'cîn

(a. i. acn'den) : yuğurma, hamur yapma, hamur hâline getirme, getirilme.

tacir

(a. i. ticâret'den c. : tüccar) : ticâretle uğraşan.

tâcir-hâne

(a. f. b. i.) : sahtiyan tacirlerinin "lonca" larının bulunduğu Mercan'daki yer.

ta'cîz

(a. i. acz'den. c. : ta'cîzât) : rahatsız etme, canını sıkma, sıkıntı verme, tedirgin etme.

ta'cîz-i mükâteb

huk. [eskiden] kitabet bedelini edadan âciz olduğunu mükâtebin iddia ve îtiraf etmesi.

ta'cîzât

(a. i. ta'cîz'in c.) : rahatsız etmeler, tedirginlikler.

tâc-ser

(f. b. i.) : mec. baştâci, muhterem, aziz, değerli kıymetli kimse.

tâc-ver

(f. b. i.) : pâdişâh, hükümdar, (bkz. : tâc-dâr).