şetaret

(a. i.) : 1) neşe, şenlik, sevinç. 2) bâzı Arap halayıklara verilen bir ad. [Arapça'daki asıl mânâsı : "hilekârlık", "şaklabanlık" dır]

şetîm

(a. s.) : sövülmüş, küfredilmiş [kimse]

şetîme

(a. i.) : sövüş, sövme, sövüp sayış, (bkz. : düşnâm; şetm).

şetît, şetîte

(a. s. c. : şettâ) : ayrı, dağınık; çeşitli; türlü. Eşyâ-yi şetîte : dafim eşyâlaf.

şetm

(a. i. c. : şütûm) : sövme, sövüp sayma, (bkz. : düşnâm, sebb). Sebb ü şetm : sövüp sayma.

şetm-i gatîz

edepsizce sövme.

şett

(a. i. eştât, şütût) : ayrı, daîjı-nık olma.

şettâ

(a. s. şetît'in c.) : 1) değişik, çeşitli, türlü [şeyler] , Mevâdd-ı şettâ : çeşitli maddeler. Ulûm-J şettâ v : çeşitli ilimler. 2) gazetelerin siyasî meselelerden bahsetmiyen husûsî kısmı.

şattâm

(a. s. şetrn'den) : (çdk küfür eden. (bkz. : sebbâb, şâtim).