şe'n

(a. i. c. : şian, şüûn) : 1) iş. (bkz. : fi'l, kâr). 2) yeni iş, yeni çıkan hal, hâdise.

şen

(f. i.) : 1) naz ve edâ. 2) göze ve gönüle hoş görünen hal. 3) s. ferahlı, sevinçli. 4) Rendir. 5) s. bayındır, (bkz. : ma'mûr).

şenaat

(a. i.) : kötülük, fenalık. (bkz. : habaset).

şenâr

(a. i.) : büyük utanç, ayıp.

şenâyi'

(a. i. şenîa'nın c.) : kötü işler, ayıp işler, yakışıksız hareketler, [aslı : "şe-nâı" " dir]

şenbih

(f. i.) : 1) gün. 2) cumarte si. : Çehâr-şenbih : Çarşanba. Dü-senbih : pazar tesi. Penc-şenbih : perşenbe. Şe-şenbih : salı. Yek. -şenbih : pazar.

şeng

(f. i.) : 1) haydut, eşkıya. (bkz. : şakî). 2) s. neşeli, kıvrak.

şengare, şengaret

(a. i.) : kötü huyluluk.

şengerf

(f. i.) : zincifre denilen boya.

şe'nî

(a. s.) : fels. gerçek, fr. reel.

şeni'

(a. s. şeriâat'den) : fena, kötü, ayıp, utanılacak. Fi'l-i şenî'. (bkz. : zina). [müen. : "şenîa"]

şenîa

(a. i. c. : şenâyi') : kötü iş, ayıp iş, yakışıksız iş.

şe'n'iyyet

(a. i.) : fels. gerçek, gerçeklik, fr. realite.

şenn

(a. i. c. : eşnân) : şaraba su karıştırma.

şennâr

(a. i. c. : şenâir) : ayıp; utanç; kötülük.

şensene

(a. i.) : âdet; usûl.

şenşene-i azamet ve ikbâl

ikbal ve azamet âdeti.