şef

(a. s.) : çift [tek'in ziddı] (Kur'-ân tâbirlerindendir).

şefaat

(a. i.) : birinin suçundan geçilmesi veya dileğinin yerine getirilmesi için edilen aracılık.

şefâfet

(o. i.) : şeffaflık, şeffaf olma, saydamlık.

şefakat

(a. i. c. : eşfâk) : şefkat, Bayarak ve esirgiyerek sevme.

şefakat-ı nişân-ı hümâyûnî

ikinci Sultan Ha-mîd'in kadınlara verilmek üzere çıkarttığı nişan.

şefakat-ı übüvvet

babalık şefkati.

şefakat-nisâr

(a. f. b. s.) : şefkat saçan, şefkat dağıtan.

şefe

(a. i. c. : şefevât, şifâh) : 1) dudak, (bkz. : leb). Bint-üş-şefe (dudağın kızı) : söz, lâkırdı. Şakk-ı şefe : ağız açmak, lâkırdı etmek. 2) kenar. Hurûf-i şefe (dudak harfleri) : b, p, f, m, v harfleri.

şefet-ül-erneb

tavşan dudağı denilen ve yukardan aşağıya kadar yırtık olan dudak.

şefef

(a. i.) : yaradılışı kötü olan kimse.

şefetân

(a. i. c.) : iki dudak, (bkz : şefeteyn).

şefeteyn

(a. i. c.) : iki dudak, (bkz : şsfetân).

şefevât

(a. i. şefe'nin c.) : 1) dudaklar. 2) kenarlar.

şefevî, şefeviyye

(a. s.) : dudağa mensup, dudakla ilgili. Hurûf-i şefeviyye (dudak harfleri) : b, p, f, m, v.

şefeviyye

(a. i.) : bot. ballıbabagiller.

şeffaf

(a. s.) : saydam, içinden, bakışın ve ışığın geçmesine manî olmıyan cisim : tiîm şeffaf : yarı şeffaf, yarı saydam.

şefî'

(a. s. şefâat'den. c. : şüfeâ) : şefaat eden, bir suçun bağışlanması için aracılık eden. (bkz. : şâfi').

şefî-i eâr

fık. bitişik komşu evinin satılmasından dolayı aynı para ile bu evi satın alma hakkı üstünlüğüne mâlik olan kimse.

şefî-i müznibîn,

rûz-i ceza (kıyamet günü günahlılarının şefaatçisi) : Hz. Muhammed (Aleyhisselâm).

şefîf, şefîfe

(a. s.) : (bkz. : şeffaf).

şefîk

(a. s. şefakat'den) : 1) şefkatli, merhametli, acıyıcı, esirgeyici. 2) i. erkek adı. [müen. "şefîka" kadın adı olarak kullanılır]

şeft-âlû

(f. b. i.) : 1) "yarık erik" : şeftali. 2) mee. öpücük, (bkz. : buse).