şâm

(a. i. şâme'nin c.) : benler [vücuttaki] , (bkz. : şâmât)

şâm

(f. i.) : akşam. şâm-ı muğber : dargın, gamlı akşam.

şâm u seher

akşam sabah.

şâmât

(a. i. şâme'nin o.) : benler [vücuttaki-] , (bkz. : şâm).

şâme

(f. i.) : [kadın] başörtüsü, (bkz. : burka', lesme).

şâme

(a. i. c. : şâm, şâmât) : ben [vücuttaki-] , (bkz. : hâl).

şâme-geş

(f. b. s.) : başına örtü alan.

şâme-güşâ

(f. b. s.) : başörtüsünü açan kadın.

şâm-gâh

(f. fc. i.) : akşam vakti. (bkz. : şâm-geh).

şâm-geh

(f. b. i.) : akşam vakti, (bkz. : şâm-gâh).

şâmî

(o. s.) : 1) Şamlı. 2) Şam şehri ile ilgili, (bkz. : Dimişkî).

şâmih, şâm İha

(a. s. c. : şevâmih) : 1) yüksek, (bkz. : âlî, mürtefi'). Cibil-i şâmiha : yüksek dağlar. 2) kibirli, azametli.

şâmiha

(a. i.) : hek. beyinde, kemikte ve vücudun başka yerlerinde tabîî olarak görülen çıkıntılar.

şâmil, şâmile

(a. s. şümûl'den) : 1) içine alan, kaplıyan, çevreliyen. 2) [birincisi] erkek adı.

şâmm

(a. s. şemm'den) : koku alan, koku alıcı; koklıyan. [müen. : "şâmme"] . Kuvve-i şâmme : koku alma kuvvet ve hassası.