ser

(f. i.) : 1) baş, kafa, kelle. (bkz. : re's). 2) baş, başkan, (bkz. : reis). 3) tepe, doruk, (bkz. : zirve). 4) uç, kenar. 5) nihayet, son.

ser-i dâr

darağacının başı, üstü.

ser-i eşcâr

ağaçların başı.

ser-i kûy

sevgilinin bulunduğu yer.

ser-i mû [y]

1) kılucu; 2) pek az şey.

ser-

(f. s.) : "baş, başkan" mânâlariyle başa gelerek *birleşik kelimeler yapar. Ser-kâtib : başkâtip. Ser-muharrir : başmuharrir, "başyazar, gibi.

sera

(f. i.) : (bkz. : serây).

sera (-)

(f. s.) : "şarkı söyliyen" mânâsiyle *birleşik kelimeler meydan getirir. Nag-me-serâ : türkü, şarkı söyliyen'. . gibi.

sera

(a. i.) : toprak, (bkz. : arz. türâb). Eyn-es- Süreyya ve-s-serâ : aralarında yerle gök kadar fark vardır. Fevk-as-serâ : yer yüzü, toprak üstü. Baht-es-serâ : yer altı, mezar : 

serâb

(a. i.) : 1) ılgım, fr. mirage. 2) mec. öteki dünya. 3) kadın adı.

serâbî

(a. s.) : 1) serapla ilgili. 2) serap gibi.

serâbîl

(a. i. sirbâl'in c.) : gömlekler, (bkz. : akmise).

serâb-istân

(a. f. b. i.) : 1) serap görünen yer. 2) bu dünyâ.

serâ-çe

(f. b. i.) : saraycık, küçük saray, küçük konak; evceğiz.

ser-âgaz

("ga" uzun okunur, f. b. i.) : yeniden, baştan başlama.

serâh

(a. i.) : boşama [eşini-] , (bkz. : tatlîk).

ser-âheng

(f. b. i.) : çalgıcıların başı, orkestra şefi.

serâhin

(a. i. sirhân'ın c.) : kurtlar [yırtıcı hayvan]

serâid

(a. i.) : serîde'nin c.) : tiritler.

serâir

(a. i. serîre'nin c.) : gizli şeyler.

serâir-hâne

(a. f. b. i.) : sırlar evi.

serâir-hâne-i tabiat

tabiat sırlarının toplandığı yer.

serâmâc

(f. i.) : boyunduruk.

ser-âmed

(f. b. s. c. : ser-âmedân) : başta bulunan, ileri gelen (bkz. : sındîd).

ser-âmedân

(f. b. s. ser-âmed'in c.) : başta bulunanlar, ileri gelenler.

ser-â-pâ

baştan ayağa kadar, baştan başa, bütün, hep. (bkz. : ser-tâ-pâ, ser-tâ-ser).

serâ-perde

(f. b. i.) : 1) saray perdesi, harem dâiresinin önüne çekilen büyük perde. 2) otağ, pâdişâh çadırı.

serâr, sirâr

(a. i. c. : esirre) : ayın son gecesi.

serârî

(a. i. süriyye'nin c.) : cariyeler, odalıklar.

ser-â-ser

(f. zf.) : 1) baştan başa, büsbütün. 2) altın veya gümüş telle dokunmuş bir çeşit kıymetli kumaş.

ser-â-ser şalvar

eskiden kullanılan bir çeşit şalvar.

serâsîme

(f. s.) : (bkz. : serâsime).

serâsime

(f. s.) : sersem.

serâsîme-gi

(f. b. i.) : sersemlik.

ser-asker

(f. a. b. i.) : 1) asker ve ordu kumandanı. 2) harbiye nâzın (millî müdâfaa vekîli) ["Tanzimat'tan sonral.

ser-askerî

(f. a. b. s.) : ser askerlikle ilgili, millî müdâfaa vekilliğine âit [Tanzîmat'dan sonra] , Bâb-i ser-askerî (serasker kapısı) : serasker dâiresi, Harbye Nezareti. [Bayezıt yangın kulesinin dibindeki -şimdiki Üniversite binası- idi]

serâvîl

(a. i. c. : serâvîlât) : 1) şalvar. 2) don.

Serâvîlât

(a. i. sirvâl'in c. olan. se. râvîl'in c.) : 1) şalvarlar. 2) donlar.

serây

(f. i.) : 1) saray. 2) büyük konak, (bkz. : kâh, kasr). 3) hükümet konağı. serây-i âsafî : tar. sadrâzam dâiresi.

serây-i atîk-i âmire

lar. Sultan Fâtih Mehmed tarafından Bayezit'te yaptırılan sarayın adı.

serây-i cedîd, serây-i cedîd-i âmire

Topkapı sarayının Fâtih devrindeki adı

serây-ı hümâyûn

pâdişâh sarayı.

serây-i serâir-i mahabbet

muhabbet sırlarının sarayı.

serâyâ

(a. i. seriyye'nin c.) : düşman üzerine gönderilen küçük süvari müfrezeleri.

serây-dâr

(f. b. i.) : ayvaz; büyük yerlerde yemek ve sofra işlerine bakan kimse, [bunlar ekseriya Vanlı Ermeni veya Kürd uşağından olurdu]

serâyende

(f. b. s.) : şarkı söyliyen.

ser-âzâd

(f. b. s.) : 1) serbest, hür, başı boş. 2) rahat, dertsiz.

serb

(a. i. c. : sürûb) : 1) içyağı, bağırsakları saran yağ. 2) azarlama; çekiştirme, beğenmeme.

ser-bâlîn

(f. b. i.) : baş yastığı, (bkz. : bâlîn-i ser'den).

ser-bâz

(f. b. s. c. : ser-bâzân) : 1) cesur, yiğ : t. 2) İran'da bir sınıf asker.

ser-bâzân

(f. b. s.) : serbâzlar.

ser-bâzî

(f. b. i.) : cesurluk, yiğitlik.

ser-be-ceyb

(f. b. s.) : düşünceden, utanmaktan veya kederden başını göğsünün üzerine sarkıtmış olan.

ser-behâ

(f. b. i.) : baş pahası; diyet, haraç.

ser-bend

(f. b. i.) : başa sarılan veya bağlanan şey

ser-berg

(f. b. i.) : usûle göre tezhipte (süslemede) motiflerin çıkmasına yarıyan yaprak şekilli ilk motif, ana motif.

ser-be-ser

(f. zf.) : başbaşa; baştan başa, büsbütün.

ser-best

(f. b. s.) : 1) başı boş; kayıtsız. 2) istediği gibi hareket eden. 3) sıkılmı-yan. 4) engelsiz.

ser-bestâne

(f. zf.) : serbestçe.

ser-beste

(f. b. s.) : 1) başı bağlı. 2) örtülü, gizli, kapalı.

ser-bestî

(f. b. i.) : serbestlik.

ser-bestiyyet

(f. b. i.) : serbestlik, (bkz. : ser-bestî).

serbest-nazm

(f. a. b. i.) : ed. beyitlerin tertibi ya muntazam veya gayri muntazam olan, muntazam tertipli beyitler, mütenazır bir şekilde sıralanan, gayri muntazam tertipdeki beyitler ise türlü ölçülerde olan ve çok defa kafiyesi de bulunmıyan şiir şekli ki son 30-40 yıl içinde moda olmuştur, fr. vers libres.

ser-be-sücûd

(f. a. b. s.) : secde edici, başını yere değdirici.

ser-be-zemin

(f. b. i.) : başı yere eğilmiş olan. (bkz. : ser-zemîn).

ser-bülend

(f. b. s. c. : ser-bülendân) : 1) başı yüksek; yüce. 2) müz. Türk müziğinin birkaç asırlık bir mürekkep makamı olup zamanımıza kalmış numunesi yoktur.

ser-bülendân

(f. b. s. ser-bülend'in c.) : başı yüksek olanlar; yüceler.

ser-bülendî

(f. b. i.) : başı yükseklik; yücelik.

serc

(a. i. c. : sürûc) : eyer, at takımı, (bkz. : bergüstvân).

serc-i feres

at eyeri.

serc-i terekî

anat. ense kemiğinin üstündeki çukur.

ser-cümle

(f. a. zf.) : bütün, hepsi, (bkz ; bi-l-cümle).

ser-cümle-i âlem

âlemin hepsi, herkes.

ser-çeşme

(f. b. i. c. : ser-çeşme-gân) : 1) çeşme başı, pınar, su başı. 2) yardımcı askerlerin maaş ve şâire gibi işlerine bakan kimse [Tanzimat'tan önce. 3) pir [şeyh] ; baş. ser-çeşme-i cân : can pınarı.

ser-çeşmegân

(f. b. i.) : serçeşmeler.

ser-çînî

(f. b. i.) : baş pişirici.

serd

(f. s.) : 1) soğuk, (bkz : bârid). Ab-ı serd : soğuk su. 2) sert, haşin, çirkin. 3) sert, kaba, hoyrat. (a. i.) : [sözü] düzgün ve münâ-sebetli söyleme.

serd

(a. i.) : doğrama, doğranma.

Serdâb

(f. i.) : 1) sıcak memleketlerde çok sıcak günlerde barınılan derin yer altı odası 2) tar. pâdişâh saraylarının sağ ve sol taraflarında bir yahut birer oda bulunan üç köşe sofa.

serdâbe

(f. i.) : (bkz : serdâb).

ser-dâde

(f. b. s.) : baş vermiş, baş göstermiş olan.

ser-dâr

(f. b. i. c. : ser-dârân) : 1) asker başı, kumandan, *komutan.

ser-dâr-ı ekrem

başkumandan, *başkomutan; başbuğ.

ser-dâr-ı galib

galip kumandan, *komutan.

ser-dâr-ı ulemâ

tar. zamanın en yaşlı ve bilgili âlimi 2) pâdişâh hocaları.

ser-dârân

(f. b. i. ser-dâr'ın c.) : kumandanlar, 'başkomutanlar.

ser-dârî

(f. b. i.) : serdarlık, başkumandanlık.

ser-defter

(f. a. b. i.) : defterin başında yazılı olan, en başta bulunan, en ileri geçen.

serdî

(f. i.) : 1) sertlik, kabalık, hoyratlık 2) soğukluk, (bkz. : bürûdet).

serdî-i hevâ

havanın sertliği.

serdî-i tabiat

huy, tabiat sertliği.

ser-dûz

(f. b. i.) : kenarında altın veya gümüş tellerle işlenmiş motifler bulunan bez kaplamalı mukavva cilt.

Seref

(a. i.) : lüzumsuz harcama, (bkz. : israf).

ser-efgende

(f. fc. s. c. : ser-efgen-degân) : başını eğen.

ser-efgendegân

(f. b. s. ser-ef-gende'nin c. : ) : başını eğenler.

ser-efrâı

(f. b. s.) : başını yukarı kaldıran, yükselten, benzerlerinden üstün olan.

sereka

(a. s. sârik'in c.) : hırsızlar.

serem

(a. i.) : ağızdaki dişin kökünden kırılması.

ser-encâm

(f. b. i.) : 1) bir işin sonu. 2) başına gelen. 3) vak'a.

ser-endâz

(f. b. s. c. : ser-endâzân) : 1) çekinmez, korkusuz, fedakâr, pervasız. 2) müz. vaktiyle Türk müziğinde kullanılmış bir usul olup zamanımıza kalmış numunesi yoktur.

ser-endâzân

(f. b. s. ser-endâz'ın c.) : fedakârlar, serdengeçtiler, pervasızlar, korkusuzlar.

ser-endâzî

(f. b. i.) : pervasızlık, fedâkârlık, çekinmezlik.

ser-engüşt

(f. b. i.) : parmak ucu. [aslı : ser-i engüşt]

seretân

(a. i.) : 1) yengeç, çağanoz.

seretân-ı bahrî

zool. deniz yengeci. 2) hek. yenirce. 3) astr. Güneş'in (22) haziranda girdiği Yengeç burcu ki "cevzâ burcu ile "esed" burcunun arasındadır.

seretân-medârı

Yengeç 'dönencesi (burcu).

sereyân

(a. i.) : dağılma, yayılma, (bkz. : sirayet).

ser-firâz

(f. b. s.) : (bkz. : ser-efrâz).

ser-firâzî

(f. b. i.) : serfirâzlık.

serfürû

(f. i.) : başeğme, söz dinleme, (bkz. : inkıyâd, itaat).

ser-fürû-bürde

(f. b. s.) : 1) baş eğmiş. 2) düşünceye dalmış.

ser-gerdân

(f. b. s.) : 1) başı dönen, sersem, şaşkın, (bkz : ser-geşte) 2) perişan.

ser-gerdânî

(f. b. i.) : sergerdan-lık, başı dönme, sersemlik.

ser-germ

(f. b. s.) : 1) kafası kızmış, kızgın. 2) sarhoş; neşeli, (bkz. : mest).

ser-geşte

(f. b. s.) : (bkz. : ser-gerdân1.

ser-geştegân

(f. b. s. ser-geşte'nin c.) : başı dönenler; sersemler; şaşkınlar.

ser-geştegî

(f. b. i.) : sergeştelik, şaşkınlık.

sergin

(f. i.) : gübre, fışkı.

ser-qirân

(f. b. s.) : "başı ağır" : çok sarhoş.

ser-girânî

(f. b. i.) : çok sarhoşluk.

ser-güzeşt

(f. b. i.) : serüven, birinin başından gelip geçen şey. (bkz. : mâcerâ).

ser-hadd

(f. a. b. i. c. : ser. : haddât) : serhat, hudut, sınır.

ser-hadd-dâr

(f. a. b. i.) : sınır muhafızı.

ser-haddât

(f. a. b. i. ser-hadd'in c.) : serhatler, hudutlar sınırlar.

serhaddî

(b. i.) : kısa, serâsere kaplı samur kürk.

serhân

(a. i.) : kurt, canavar.

serhas

serhas-ı müzekker : bot. eğreltiotu, fr. fougere mâle.

serhasiyye

(a. i.) : bot. eğrelti-otugiller.

serhasiyye-i kebîre

bot. kıral otu, lât. peuce-danum ostruthium.

ser-hayl

(f. a. b. i.) : 1) kervan ve kafile başı. (bkz. : sâr-bân). 2) baş, başkan, (bkz. : sındîd).

serheng

(f. i. c. : serhengân) : 1) çavuş; kavas; yasakçı. 2) müz. Türk müziğinde kir kaç asırlrk bir mürekkep makam olup zamanımıza kalmış numunesi yoktur.

serhengân

(f. i. serheng'in c.) : çavuşlar; kavaslar; yasakçılar.

ser-hoş

(f. b. s.) : sarhoş, (bkz. : bed-mest, mest, sekrân).

ser-hoşâne

(f. zf.) : sarhoşça, sarhoşçasına. (bkz. : mest-âne).

serî', serîa

(a. s. sür'at'den : sıra') : 1) çabuk, hızlı. 2) ed. aruzda ahengi hızlıca bir vezin olup bizde kullanılmış şekli şudur : "müfteilün müfteilün fâilün".

serî-ül-hareke, -üs-seyr

hızlı giden. serî-ül-infiâl, ütteessür : çabuk gücenen.

serî-ül-intikal

çabuk anlıyan, pek zeki.

serî-üz-zevâl

çabuk kaybolan, süreksiz.

serîan

(a. zf.) : sür'atle, çabuk, Siemen, çarçabuk, (bkz. : aceleten).

serîd

(a. i.) : tirit denilen yemek.

serika

(a. i.) : çalınmış, çalınmış şey. (bkz. : mesrûk).

serikat

(a. i.) : çalınmış nesne.

serikat-ı muhtelife

huk. gerek bir kimseye ve gerek başka başka kimselere âit olup muhtelif hırz-larda bulunan mallar hakkındaki şirketler.

serikat-ı müttehide

huk. başka başka kimselere âit olduğu halde bir mahallî hırzda bulanan mallar hakkındaki sirkatler.

serikûy

(f. i.) : (bkz. : ser-kûy).

serîr

(a. i. c. : esirre sürür) : 1) taht. (bkz. : erîke) 2) yatacak yer. serîr-i mecrûhîn : yaralı hasta yatağı. serîr ü efser : taht ve taç.

serîr-ârâ

(a. f. b. s.) : "tahtı süsliyen" : pâdişâh, (bkz. : serîr-nişîn).

serîre

(a. i. c. : serâir) : 1) gizli şey, sır; gizli fikir ve hal. 2) yatak.

serîre-dân

(f. b. s.) : içteki sim bilen.

serîrî

(a. s.) : yatırarak hastaya bakma, klinik, fr. clinique.

serîriyyât

(a. i. serîre'nin c.) : 1) yataklar. 2) klinikler, hekim yetişeceklerin hasta başında ders gördükleri hasta koğuşları; hasta bakılan yerler, klinikler.

serîriyyât-ı dâhiliyye

hek. iç hastalıkları kliniği.

serîriyyât-ı hâriciyye

hek. dış hastalıkları kliniği.

serîr-nişîn

(a. f. b. s.) : "tahtta oturan" : pâdişâh, (bkz. : serîr-ârâ).

serî-ül-hezec

(a. b. i.) : müz. Türk müziğinin vaktiyle kullanılmış usullerinden biri olup-zamanımıza kalmış numunesi yoktur.

seriyye

(a. i. c. : serâyâ) : düşman üzerine gönderilen küçük süvari müfrezesi.

ser-kâr

(f. b. i.) : işbaşı, müdür; kâhya.

ser-karîn

(f. a. b. i.) : baş mabeyinci, (bkz. : ser-kurenâ)

ser-kâtib

(f. a. b. i.) : baş kâtip, mâbeyn kâtiplerinin başı, hükümdarların başkâtipleri [Tanzimat'tan sonra]

ser-kehhâl

(f. a. b. i.) : pâdişâhın baş gözhekimi.

ser-kerde

(f. b. i.) : bir güruhun başı, bir takımın başı, baş. [fena mânâda] . ser-kerde-i eşkıya : çete reisi.

ser-keş

(f. b. s.) : dikbaşlı, baş-kaldıran; inatçı; itaatsiz.

ser-keşâne

(f. zf.) : itaatsizlikle, inatla, dikbaşlılıkla.

ser-keşî

(f. b. i.) : serkeşlik, inat. çılık, itaatsizlik, dikbaşlılık.

ser-kûb

(f. b. s.) : 1) başa vuran, . başa kakan. 2) başa vuracak şey.

se-kûçe

(f. b. i.) : sokak başı.

ser-kudûmû

(f. a. b. i.) : tas. Mevlevi âyinlerini idare eden kimse, orkestra şefi.

ser-kurenâ

(f. a. b. i.) : baş mabeyinci (bkz. : ser-karîn).

ser-kûy

(f. b. i.) : mahalle, sokak başı.

ser-levha

(a. f. b. i.) : başlık I" yazıda]

serm

(a. i.) : birinin dişlerini kırma.

sermâ

(f. i.) : kış, soSuk. . (bkz : Şitâ).

sermâ-dîde

(f. b. s.) : çok üşümüş, donmuş. Mâr-ı sermâ-dîde (kış geçirmiş yılan) mec. eski kurt, tecrübeli kurnaz adam.

sermâye

(f. b. i.) : 1) anamal. 2) anapara. 3) bilgi, ustalık. 4) genelev kadını. Mütedâvil sermâye (döner sermâye) : bir ticâret işini çevirmek ve yaşatmak için bütçede ayrılan sermâye.

sermâye-dâr

(f. b. s.) : sermâyesi olan. (bkz. : mâl-dâr).

sermed

(f. s.) : 1) daimî, sürekli. (bkz. : câvid, câvidân, dâim, ebedî). 2) i. erkek adı.

sermedi

(f. s.) : (bkz : sermed).

sermediyyet

(f. i.) : 1) dâimîlik, dâimlik, sürerlik, süreklilik, (bkz. : beka, ebe-diyyet). 2) fels. eternite.

ser-menzil

(f. a. b. i.) : durak yeri.

ser-mest

(f. b. s.) : sarhoş, (bkz : bed-mest, ser-hoş, sekrân).

ser-mest-i gurur

gurur sarhoşu.

ser-mestî

(f. b. i.) : sarhoşluk.

ser-muharrir

(f. a. b. i.) : başmuharrir, *başyazar.

ser-mücellid

(f. a. b. i.) : 1) başmü-cellit. 2) saray mücelütlerinin başı.

ser-müneccim

(f. a. b. i.) : müneccimbaşı; vaktiyle saraylarda vıldıza' bakarak hüküm çıkaran vazîfeli kimse.

ser-nâme

(f. b. i.) : 1) mektup başlığı. 2) bir taifenin başı.

ser-nigûn

(f. b. s.) : 1) baş aşağı olmuş, ters dönmüş, (bkz. : ma'kûs). 2) talihsiz, bahtsız.

ser-nüvişt

(f. b. s.) : 1) başa yazılan, alın yazısı, (bkz. : mukadderat). 2) yazı başlığı, (bkz. : ser-nâme, ünvân).

serpâş

(f. i.) : 1) çomak; çjürz. 2) [eskiden] savaşta giyilen demir başlık.

ser-penâh

(f. b. i.) : (bkz : bühtan).

ser-pençe

(f. b. i.) : güçlü kuvvetli kimse.

ser-pençegî

(f. b. i.) : serpençelik, güçlülük, kuvvetlilik.

ser-pûş

(f. b. i.) : başa giyilen şey, başlık.

ser-pûşe

(f. b. i.) : başörtüsü, (bkz. : bürka').

ser-pûşene

(f. b. i.) : başörtüsü, (bkz. : ser-pûşe).

serrâ'

(a. i.) : genişlik, kolaylık. serrâ' ve darrâ : genişlik ve darlık (sıkıntı).

serrâc

(a. i.) : saraç.

serric-hâne

(a. f. b. i.) : saraçhane, saraçların bulunduğu çarşı.

ser-rişte

(f. b. i.) : ipucu, tutamak.

ser-sâm

(f. b. i.) : sersem; insana sersemlik veren bir hastalık.

sersâr

(f. s.) : 1) serseri, ötede (bkz. : herze-gû)

serser-î

(f. s.) : 1) serser, ötede beride başı boş gezen. 2) boş, beyhude söz.

serseriyâne

(f. zf.) : serserice.

ser-şâr

(f. s.) : 1) ağzına kadar dolu, taşkın, (bkz. : leb-â-leb). 2) sınırı aşan, ileri giden.

ser-şârî

(f. i.) : doluluk, taş kınlık.

ser-şikeste

(f. b. s.) : başı kırık; ucu kırılmış olan.

ser-tâb

(f. b. s.) : inatçı, (bkz. : anûd).

sertâb

(f. i.) : cildin tamamlayıcısı olarak yapılan ve kitabın üst kısmını örten mik-lab'ın açıkta duran üst kısmı.

ser-tabbâl

(f. a. b. i.) : tar. baş davulcu.

ser-tâ-be-pâ

(f. b. s.) : baştan ayağa, baştan başa. (bkz. : ser-â-pâ, ser-â-ser, ser-tâ-pâ, ser-tâ-ser).

ser-tâc

(f. b. s.) : baş tacı olan, çok sevilen, sayılan.

ser-tâk

(f. b. i.) : evin üstünde bulunan etrafı açık oda, dâire.

ser-tâ-pâ

(f. zf.) : baştan ayağa, baştan aşağı, baştan başa. (bkz. : ser-â-pâ, ser-S-ser, ser-tâ-ser).

ser-tarik

(f. a. b. i.) : tar. çelebi efendinin muavini ve Konya Mevlevîhânesinin şeyhi yerindeki kıdemli dedenin ünvânı. [Mevlevi tâbirle-rindendir]

ser-tâ-ser

(f. zf.) : baştan başa, hep, bütün, (bkz. : ser-â-pâ, ser-tâ-pâ).

ser-te-ser

(f. zf.) : (bkz. : ser-â-ser, ser -tâ-ser).

ser-tîz

(f. b. s.) : ucu, baştarafı sivri olan; keskin. Tîg-i ser-tîz : keskin kılıç, (bkz. : seyf-i bürrân).

serû

(f. i.) : 1) boynuz, (bkz. : karn). 2) şarap kadehi.

ser

(f. i.) : tas. derşivin tarikat ve mevlevîhâne ile bağını kesme. [Mevlevi tâ-birlerindendir]

serv

(f. i.) : 1) servi, selvi. 2) mec. sevgilinin boyu boşu.

serv-i âzâd

çok uzayan düz bir selvi.

serv-i çemân

naz ve edâ ile salına salına yürüyen sevgili.

serv-i hirâmân

1) nazlı sallanan selvi; 2) mec. (bkz. : serv-i çemân).

serv-i nâz

dalları yana sarkan selvi; mec. uzun boylu sevgili.

serv-i revân

yürüyen selvi; mec. uzun boylu boylu sevgili.

serv-i sehî

doğru büyümüş iki daldan ibaret selvi. [güzellerin boyu buna benzetilir]

serv-i ser-efrâz

başı yüksek selvi; baş çeken selvi.

serv-i sitnîn

(gümüş selvi) : ayışığının denizde yaptığı ışık yol.

servâ

(f. i.) : söz; masal.

ser-vakt

(f. i.) : kimse bulunmı-yan boş oda, dâire; yalnız görüşülecek yer.

serv-endâm

(f. b. s.) : servi boylu, boyu uzun ve biçimli olan [kimse] , (bkz. : reşîk).

server

(f. i. c. : serverân) : 1) baş, başkan, reis, ulu. server-i enbiyâ, i. kâinat (Peygamberlerin başı, kâinatın en büyüğü) Hz. Muhammed (Aleyhisselâm). 2) erkek adı.

serverân

(f. i. server'in c.) : başlar, başkanlar, reisler; ulular.

serverî

(f. i.) : 1) başlık, başkanlık. (bkz : riyaset). 2) ululuk.

servet

(a. i.) : 1) zenginlik, varlık. (bkz : gına). İlm-i servet : iktisat, fr. economie. servet-i akl : akıl zenginliği, akıllılık.

servet-i ilmiyye

ilim zenginliği, bilgililik. 2) erkek veya kadın adı.

servistân

(f. b. i.) : servilik, selvilik.

serviyye

(f. a. i.) : bot. servigiller.

serv-kadd

(f. a. b. s.) : servi boylu.

ser-zagarî

(f. b. i.) : tar. Yeniçeri cemâat ortalarından atmış dördüncü ortanın kumandanı.

ser-zede

(f. b. s.) : baş göstermiş, uc vermiş, çıkmış.

ser-zemîn

(f. zf.) : başını yere koyarak, (bkz. : ser-be-zemîn).

ser-zeniş

(f. b. i.) : başa kakma, takaza.

ser-zeniş-kâr

(f. b. s.) : başa kakan, sitem eden, çıkışan.

ser-zergerân

(f. b. i.) : tar. kuyumcu başı.

ser-zewâkin-i hâssa

(f. a. b. i.) : tar. çeşnigirbaşı.