sena'

(a. i. c. : esniye) : övme, övüş. (bkz. : medh).

sena

(a. i.) : 1) meyva ve yapraklarının karışmasından meydana gelen baklagillerden iç sürdürücü bir ot.

senâ-i Hindî

Hindistan'dan gelen sena. senâ-i kâzib : yabani sinameki.

senâ-i mekkî

sinameki, [sürgün vermesi için kullanılır]

senâ-i Mısrî

Mısır'dan gelen sena. 2) şimşek parıltısı.

senâbik

(a. i. sünbük'ün c.) : at, katır gibi tek tırnaklı hayvanların tırnakları.

senâbil

(a. i. sünbüle'nin c.) : bot. başaklar, (bkz. : sünbülât).

senâ-gû

(a. f. b. s.) : medheden, öven. (bkz. : senâ-hân, senâ-kâr, senâ-ver).

senâ-gûyâne

(a. f. zf.) : övercesine. (bkz. : senâ-kârâne).

senâ-gûyî

(a. f. b. i.) : medhetme, övme, övücülük.

senâ-hân

(a. f. fc. s.) : [birini] öven, medheden. (bkz. : senâ-gû, senâ-kâr, senâ-ver).

senâî

(a. i.) : mecûs. (bkz : vesenî).

senâiyye

(a. i.) : ed. birini övmek için yazılan manzume, (bkz. : medhiyye).

senâ-kâr

(a. f. b. s.) : öven, medheden. (bkz. : senâ-gû, senâ-hân, senâ-ver).

senâ-kârâne

(a. f. zf.) : övene, medhedene yakışacak yolda, övercesine.

senâ-kârî

(a. f. b. i.) : senâkârlık, övücülük.

senam

(a. i. c. : esnam) : deve hörgücü, Sûre-i senâm-ül-Kur'ân : Kur'ân'ın ilk sûresi; Fatiha.

senâm-ün-naka

devenin hörgücü.

senan

(a. s.) : ışıklı, parlak, (bkz : rûşen, ziyâ-dâr).

senânîr

(a. i. sinnevr'in c.) : kediler.

senâ-ver

(a. f. b. s.) : medheden, öven. (bkz. : senâ-gO, senâ-hân, senâ-kâr).

senâ-verâne

(a. f. zf.) : birini övene ait, onunla ilgili.

senâ-verî

(a. f. b. s.) : birini med-hedene, övene âit, onunla ilgili.

senâyâ

(a. i. seniyye'nin c.) : ön dişler, önlerdeki dört diş [ler]

senc (-)

(f. s.) : "tartan, ölçen, değerlendiren" mânâlarına gelerek *birleşik kelimeler yapar. Nükte-senc : nükteyi yerinde kullanan; nükteden anlıyan. Suhan-senc : söylediği sözün mânâsını hakkiyle bilen, sözün mâhiyetini takdir edebilen.

sencîde

(f. s.) : 1) tartılı, ölçülü, yerinde [söz] . Suhan-i sencîde : ölçülü, tartılı söz. 2) i. g. s. tezhipte (süslemede) bir kıvrıma bağlı yaprak motifinin kıvrımın mukabil tarafına konulan ikinci motifin adı.

sendânî

(a. s.) : örse benziyen, örsü andıran. Azm-i sendânî : anat. kulağın içinde bulunan ve örse benziyen bir kemik.

sendel

(f. i.) : 1) sandal. 2) bot. sandal ağacı.

senderûs

(f. a.) : sandalos, kehli-bar nevinden, kupal ağacından çıkan bir zamk.

sene

(a. i. c. : . senevât, sinîn) : yıl. (bkz. : âm, sâl). Re's-i sene : yılbaşı.

sene-i avam

kesirsiz yıl. [365 veya 366 gün]

sene-i efrenciyye

(efrencî takvimine göre sene) : (bkz. : re's-i sene-i efrenciyye).

sene-i hicriyye

Hz. Muhammed (Aleyhisselâm)'in Mekke'den Medine'ye hicreti, başlangıç sayılan sene. [Muharrem ayı, buna başlangıç sayılmıştır]

sene-i kameriyye

(kamer yılı) : on iki kamer ayından ibaret zaman olup Muharremin birinde başlar, Zilhicce ile biter ve 354 veya 355 gün sürer.

sene-i kebîse

astr. artık yıl. [dört yılda bir gelen 366 günlük yıl]

sene-i mâliyye

(mâlî yıl) : 1 Marttan îtibâren başlaması mâliyece kabul edilen yıl.

sene-i mîlâdiyye

Hz. İsa'nın doğum târihi, başlangıç olarak kabul edilen yıl. (bkz. : re's-i sene-i mîlâdiyye).

sene-i rûmiyye

(rûmî takvimine göre sene) : (bkz. : re's-i sene-i rûmiyye).

sene-i şemsiyye

22 _ Marttan, müteakip 21 Marta kadar süren yıl. (Iranlılar'ın millî takvimi).

sene-be-sene

(a. zf.) : seneden seneye, yıldan yıla, yıllar geçtikçe.

sened

(a. i. c. : senedât) : 1) dayanılacak şey. 2) *belgit. 3) tapu. 4) kuvvetli delil olabilecek söz

sened-1 âdi

âdî senet, tasdik edilmemiş senet.

sened-i bahrî

den. bir geminin kime âit olduğunu gösteren senet.

sened-i hâkanî

tapu senedi.

sened-i ittifakv

II. Mahmud devrinde âyân ile yapılan sözleşme (29 Eylül 1808)

sened-i müsbit

ispat edici senet.

sened-i resmî

resmî senet, resmen tasdîk edil. miş senet.

seneteyn

(a. i. c.) : iki sene. İki yıl

senevât

(a. i. sene'nin c.) : seneler, yıllar, (bkz ; sinîn).

senevi, seneviyye

(a. s.) : seneye, mensup, sene ile ilgili, bir yıllık. Vâri-dât-ı seneviyye : yıllık gelir.

senevi

(a. i. sünâî'den) : biri hayr, öteki şer için olan iki yaratıcının bulunduğuna inanan mecûsî taifesinden olan kimse.

seneviyye

(a. i.) : mecûsî taifesi.

seng

(f. i.) : 1) taş. (bkz. : hacer).

seng-i as-yâp

değirmen taşı. seng-i felâhan : saban taşı. seng-i hârâ : mermer taşı, pek sert taş.

seng-i ibret

tar. Topkapı Sarayı'nın ikinci kapısı olan orta kapının önündeki dikili taş. [îdâm edilenlerin başları bunun üzerine konulup teşhir edildiği için bu adı almıştır. Tanzimat'tan sonra kaldırılmıştır]

seng-i kabîr

mezar taşı. seng-i melâmet : bîrini kınarken sözle atılan taş.

seng-i mihek

mehenk taşı.

seng-i sebük

(hafif taş) : küfeği taşı. 2) tartı, ölçü; ağırlık.

seng-a-seng

(f. b. i.) : türlü türlü taşlık.

seng-dil

(f. b. s.) : taş yürekli.

seng-dil-âne

(f. zf.) : katı yüreklilere yakışacak yolda, katı yüreklilikle.

seng-endâz

(f. b. s.) : taş atan, donunaklı söz söyliyen, dokunduran.

senger

(f. i.) : 1) büyük oklu kirpi. 2) istihkâm.

sengîn

(f. s.) : taştan, taştan yapılmış. Dil-i sengîn : taştan yürek, katı kalb.

sengîn devr-i hindi

(f. a. b. i.) : müz. başka usullerin muayyen mertebelerine "ağır" denilirken, "sengin" ismi bâzı teknik mecburiyetler dolayısiyle de yalnız "yürük semaî" usûlünün ağır mertebesine mahsus iken I. Hakkı Beyin bastırmış olduğu binlerce notada 7/4 ağır devr-i hindî usûlünün bu isim altında olduğu görülür (salâhiyet sahibi olmıyan ve mevzuda bilgileri tam bulunmıyanlar, işte böyle bir ismin Türkî'si yerine Farisîsini ikame etmekle bile yanılmış olurlar).

sengin semaî

(f. a. b. i.) : müz. ağır semaîlerden 6/4 usûlü ile ölçülmüş olanlara -aksak semaîlerden tefrîk maksadiyle- verilen isim; 6/2 usûlü ile ölçülmüşse, "ağır sengin semaî" denilir.

sengîn semaî (usûlü)

(f. a. b. i.) : müz. yürük semaî usûlünün bir ağır mertebesine (6/4) verilen isimdir; bir mertebe daha ağrına "ağır sengin semaî" (6/2) denilir. Bu usuller, ayriı -zamanda kendileri ile ölçülmüş bulunan semaî "forme"undaki eserleri de işaret ederler; onun için sengin semaî yerine "ağır semaî veya "semaî" denilemez ve bu husustaki kaide bozulmuş olur. (çünkü "ağır semaî", semaî forme'-unun muayyen bir çeşittnin umûmî ismi olduğu gibi "semai" de bambaşka bir usûlün ismidir).

seng-istân

(f. b. i.) : taşlık, taşı çok olan yer. (bkz. : seng-lâh1, seng-zâr).

seng-lâh

(f. b. i.) : 1) taşlık, taşı çok olan yer. (bkz. : seng-istân seng-zâr) 2) Af-şarlı Nâdir Şâh'ın kâtibi olan Mirza Mehmed Meh-dî Hân'ın -başlıca Ali Şîr Nevâî'nin eserlerine dayanarak- Çağatay Türkçesi'nin lügat ve gramerini veren eseri.

seng-pâre

(f. b. i.) : taş parçası.

seng-sâr

(f. b. i.) : taşı bol yer.

seng-traş

(f. b. i.) : taş yontucu (sanatkâr).

seng-traşî

(f. b. i.) : taş yont-macılık.

seng-zâr

(f. b. i.) : taşlık, taşlı yer. (bkz. : seng-istân, seng-ISh).

seniyy, seniyye

(a. s.) : yüksek, yüce. Irâde-i seniyye : yüce buyruk.

seniyy-ül-cevânib

her yanı yüceliklerle dolu olan.

seniyye

(a. i. c. : senâyâ) : öndeki dört diş.