sefâh

(a. i.) : (bkz. : sefahat).

sefahat

(a. i.) : 1) zevk ve eğlenceye -aşırı derecede- düşkünlük. 2) akılsızlık. 3) har vurup harman savurma.

sefâin

(a. i. sefîne'nin c.) : gemiler, (bkz. : süfün).

sefa in-i harbiyye

harb gemileri.

sefalet

(a. i.) : 1) sefillik, hakirlik, düşkünlük, aşağılık. 2) yoksulluk.

sefaret

(a. i. c. : 'sefârât) : sefirlik, elçilik, [aslı : "sifâret" diri.

sefâret-hâne

(a. f. b. i.) : elçilik konağı, elçilik.

sefâric

(a. i. sefercel'in c.) : ayvalar.

sefat

(a. i.) : 1) sepet, sele. 2) balık ve ağaç pulu.

sefâtic

(a. i. süftece'nin c.) : tic. poliçeler.

sefeh

(a. i.) : akılsızlık.

sefele

(a. s. sâfil'in c.) : aşağı kimseler, alçaklar.

sefen

(a. i.) : nasır.

sefer

(a. i. c. : esfâr) : arabî aylarının ikincisi [yılbaşı Muharrem olmak îtibâ-riyle]

sefer

(a. i. c. : esfâr) : 1) yolculuk. 2) savaşa gitme. 3) savaş. 4) askerin savîaş hâlinde veya savaşa hazır bulunması hâli. 5) defa, kerre, kez.

sefer in'âmı

ask. tar. harb dolayısiyle Yeniçeri ocağı asker ve subaylarına verilen bahşiş.

sefer-ber

(a. f. b. i.) : savaşa gönderilmiş veya gönderilmek üzere bulunan [asker] ; savaşa hazırlanmış devlet.

sefercel

(a. i. c. : sefâric) : ayva.

sefer-güzîn

(a. f. b. s.) : yolculuk eden, yol giden.

seferi, seferiyye

(a. s.) : 1) seferle, yolculukla ilgili olan. 2) savaş ile ilgili : 3) şer'an en az 18 saatlik yere gitmek üzere yola çıkan kimse, yolcu, ["hazerî" nin zıddı]

seff

(a. i. c. : süfûf) : 1) ilâcı toz hâline getirme. 2) toz hâline getirilmiş ilâç.

seffâh

(a. s.) : 1) hatîp, güzel söz söyliyen. 2) cömert, eliaçık. (bkz. : civân-merd). 3) kan dökücü, gaddar.

seffâk

(a. s. sefk'den) : 1) kan dökücü, (bkz. : hûn-rîz). 2) (bkz. : seffâh1.

sefîd

(f. s.) : ak. (bkz. : beyzâ, ebyaz). Bahr-i-sefîd : Akdeniz. Rîş-i sefîd : ak sakal.

sefîd ü siyah

akla kara.

sefîdâ, sefîdâc

(f. i.) : üstübec.

sefîdî

(a. i.) : aklık, beyazlık.

sefîh

(a. s. c. : süfehâ) : zevk ve eğlenceye düşkün, parasını pulunu israf eden akılsız.

sefîl, sefile

(a. s. sefâlet'den. c. : sefîlân, süfelâ) : 1) sefalet çeken, yoksul. 2) alçak. 3) uslu tabiatlı, [kelimenin doğrusu "sâfil" diri.

sefilân

(a. s. sefîl'in c.) : (bkz. : süfelâ).

sefîle

(o. s.) : mec. orospu, (bkz. : fahişe, zaniye).

sefine

(a. i. c. : sefâin, süfün) : gemi, vapur, (bkz : keştî).

sefîne-i Nûh

1) Nuh'un gemisi; 2) astr. semânın güney yarım küresinde bulunan bir burcun adı.

sefînet-üş-suârâ

ed. dîvan şâirlerinden toplanan şiir mecmuası.

sefîr

(a. i. sefâret'den. c. : süferâ) : elçi. sefîr-i kebîr : büyük elçi.

sefk

(a. i.) : dökme, akıtma. sefk-i dimâ' : kan dökme, kan dökücülük.

sefl

(a. i.) : (bkz. : kazurat).

sefsefe

(a. i.) : un, nişasta gibi toz hâlindeki şeyleri eleme.

seftece

(a. i. c. : sefâtic) : poliçe.