sec'

(a. i. c. : escâ') : 1) nesirde yapılan kafiye. 2) ibarenin kafiyeli olan cümle sonlarından her biri. 3) kumru, güvercin gibi kuşların ötüşü.

sec'-i murassa'

ed. her iki fasılanın kelimeleri sayıca ve her b : r kelime, karşılığı olan kelime ile vezin ve harf adedi itibariyle uygun düşmesi : Zübde-i vâkıfân-ı- rumûz-ı dekayık * ve umde-i' sâkinân-ı künûz-ı hakayık gibi.

sec'-i mutarref

ed. hiç bir şarta manî olmaksızın yalnız fasılaları kafiyeli olan seci' : andelîb-i hoş-efrâz, nagamaiiyle sâmia-nevâzdır… gibi.

sec'-i müvâzî

ed. sayıca müsâvî olmıyan, mütekabil kelimeleri kamilen kafiyeli olmıyan, yalnız vezin ve kafiyelerde birleşen seci' : hamd-i nâ ma'dûd ve senâ-yi nâ-mahdûd… gibi.

secâhat

(a. i.) : yumuşak huyluluk.

secâvend

(f. i.) : Kur'ân-ı mânâya uygun doğru okumak için konulan işaret. [Meselâ : "kaf : durmayı", "sad" : geçmeye ruhsatı", "cim : durma veya geçmenin câ z olduğunu", "mim : muhakkak surette durmayı" gösterir; kelime, bu işaretleri koyan zâtın memleketi olan "Secâvend" şehrinden alınmıştır]

secâyâ

(a. i. seciyye'nin c.) : seciyyeler, huylar, tabîatler, karakterler.

secc

(a. i.) : akma [su-]

seccâc

(a. i.) : çağlıyan.

seccade

(a. i. secde'den c. : secâcîd) : 1) seccade, üzerinde namaz kılınan küçük kilim, küçük halı. 2) yazmalarda görülen belli başlı bir motifin adı.

seccâde-nişîn

(a. f. b. s.) : "seccadede oturan" : şeyh; imam.

Seccân

(a. i. sicn'den) : gardiyan, hapishane me'muru.

secde

(a. i. c. : secdât) : namazda alını, el ayalarını, dizleri ve ayak parmaklarını yere dayamaktan ibaret ibâdet vaziyeti.

secde gülü

g. s. bir çeşit süsleme olan hal-kârda görülen gül motifinin bir nev'i.

secde-i sehv

namazda yapılan bir yanlış için secde etme.

secde-i şükran

büyük bir sevince karşılık yapılan secde.

secde-i tilâvet

Kur'ân-ın 14 yerindeki secde âyetlerini okuyunca, okuyan ve işiten için yapılması lâzımgelen secde.

secde-gâh

(a. f. b. i.) : ibâdet edilecek, namaz kılınacak yer. (bkz. : mescid).

secde-geh

(a. f. b. i.) : (bkz. : secde-gâh).

secede

(a. s. sâcid'in c.) : secde edenler, (bkz. : süccâd, sücced, sücûd).

secencel, secencele

(a. i.) : ayna. (bkz. : mir'ât).

sech

(s. i.) : 1) hek. bir şeyin derisini, kabuğunu soyup sıyırma. 2) tırmalama.

secîr

(a. i.) : cibre, posa. (bkz : asîre).

secîr-i ineb

üzüm posası.

seciyye

(a. i. c. : secâyâ) : huy, tabiat, karakter (bkz. : meşreb).

secl

(a. i. c. : sicâl) : içi su dolu kova.