rev (-)

(f. s.) : "giden, yürüyen" mânâlan ile "birleşik kelimeler yapar. Aheste-rev : ağır giden. Pîş-rev : önden giden. (bkz. : pîş-dâr). Tîz-rev : çabuk giden. gibi. Kalem-rev : bir kimsenin sözünün veya bir hükümdarın emrinin geçtiği yer.

rev', rev'a

(a. i.) : 1) korku, (bkz : havf, hirâs). 2) halecan.

reva

(f. s.) : yakışır, uygun, yerinde. (bkz. : ahrâ, cedîr, ecder, hariyy, lâyık, şâyân, şâyeste).

revâbıt

(a. i. râbıta'nın c.) : 1) bağlar. 2) münâsebetler, ilgiler. 3) bağlılıklar. 4) tertipler, sıralar, usuller, düzenler.

revâc

(a. i.) : 1) sürüm, geçerlik. 2) kıymet, değer. Bî-revâc : sürümsüz, îtibarsız.

revâc-dâr

(a. f. b. s.) : revaçlı, sürümlü îtibarlı [mal]

revâ-dâşte

(f. b. s.) : uygun bulmuş.

revâfız

(a. i. râfıza'nın c.) : şîa mezhebinin ifrata kaçan koluna mensup kimseler.

revâh

(a. i.) : 1) bir şeyi elde etmeden doğan neşe. 2) güneş battıktan sonra gece oluncıya kadar geçen zaman.

revâhî

(a. i. râhiye'nin c.) : bal arıları.

revâhil

(a. i. râhile'nin c.) : 1) yük develeri. 2) yük hayvanları.

reva id

(a. i. râide'nin c.) : gürliyen bulutlar.

revâk

(a. i. c. : ervika) : 1) üstü örtülü, önü açık yer. 2) kemeraltı; sundurma; saçak altı; çardak. revâk-ül-ayn : kaş. revâk-ül-leyl : gecenin öncesi.

revâkıyyûn

(a. i. c.) : eski Yunan feylesoflarından bir fırkanın adı, fr. Stoiciens. [Zenon adında bir feylesofun, kapılarından birinin revâkı altında ders vermesinden kinaye olarak takılan bir ad]

revâkî

(a. s. c. : revâkıyyûn) : 1) revâka âit, revâkla ilgili. 2) i. Zenon yolunda olan feylesof.

revâkid

(a. s. râkid'in c.) : duran, durgun olan şeyler.

revâkiyye

(a. i.) : fels. Zenon felsefesinin adı. fr. portique, stoicisme.

revân

(f. s.) : 1) yürüyen, giden, akan, su gibi akıp giden [söz] . Âb-ı revân : akar su. (bkz. : mâ-i câri). Taht-ı revân : tahtaravan. (bkz. : mahfe). 2) i. ruh, can; nefs-i natıka. revân-ı pâk : temiz ruh. 3) i. müz. vaktiyle Türk müziğinde kullanılıp zamanımıza numunesi intikal etmemiş usullerden biri.

revân-bahş, revân-bahşâ

(f. b. s.) : canlandırıcı, can bağışlayıcı.

revâne

(f. s.) : giden, yürüyen.

revânî

(f. s.) : 1) revaçlı, rağbetli, değerli. 2) o. revani tatlısı, (bkz. : revganî).

revânî-furûş

(f. b. i.) : revani satan, revanici.

revâsî

(a. râsiye'nin c.) : büyük dağlar.

revâsib

(a. i. rüsûb'un c.) : tortular. revâsib-i remliyye : kum tortuları.

revâtib

(a. i. râtibe'nin c.) : 1) vazifeler. 2) maaşlar.

revâyih

(a. i. râyiha'nın c.) : kokular, (bkz. : fevâyih). [aslı : "revâih" dir]

revâzin

(a. ve f. revzen'in c.) : pencereler.

revende

(f. s.) : 1) gidici, giden. 2) çok yürüyen. Âyende vü revende : gelen giden.

revende-gân

(f. i. revende'nin c.) : gidenler, yürüyenler.

revgan

(f. i.) : 1) yağ revgan-ı gül : gül yağı. revgan-ı hû; : susam yağı. revgan-ı sâde : sağ yağ.

revgan-ı zeyt

zeytin yağı. 2) rugan, parlak deri. 3) üstü yağ gibi kayan parlak şey. 4) hafif hafif esen rüzgârın verdiği serinlik.

revgan-dân

(a. f. b. i.) : yağ kandili, (bkz. : kandil).

revganî

(f. i.) : revani tatlısı.

revh, revha

(a. i.) : “ rahat, gönül rahatlığı" revh-i rûh : can rahatı. 2) rahmet. revh-ullah : Allah'ın rahmeti. revh ü reyhan : rahat ile rızık. 3) hafif esen rüzgârın verdiği tatlılık, canlılık.

revhânî

(a. s.) : gönüle ferahlık veren, gönül açan, güzel görünüşlü, havadar [yer]

revhâniyyet

(a. i.) : revhânîlik, gönül açıcılık, güzel görünüşlülük.

reviş

(f. i.) : 1) gidiş, yürüyüş. 2) tarz, üslûp. 3) tutum, yol. 4) geçiş, oluş.

reviyy

(a. i.) : ed. kafiye olan kelimenin son harfi.

reviyy-i mutlak

ed. isim hâlinde kelimelere dayanan revî.

reviyy-i müfîd

ed. sıfat ve fiil hâlinde kelimelere dayanan revî.

reviyyet

(a. i. c. : reviyyât) : bir işin her tarafını iyice düşünüp taşınma. Bilâ-re-viyyet : düşünmeksizin.

revk

(a. i. c. : ervâk) : 1) perde. (bkz. : hicâb, sütre). 2) ev önü. 3) s. saf, hâlis. 4) boynuz. revk-üş-şebâb : gençlik başlangıcı.

revm

(a. i.) : 1) meram, maksat. 2) kelimede sükûndan ayırdedilemiyecek derecede gizli ve belirsiz olan hareke.

revnak

(a. i.) : parlaklık, güzellik, tazelik, süs. revnak-ı bahar : baharın güzelliği, tazeliği. revnak-ı cemâl : yüzün güzelliği, parlaklığı.

revnak-bahş

(a. f. b. s.) : 1) parlaklık, güzellik, tazelik veren. 2) i. meşhur bir çeşit lâle.

revnak-dâr

(a. f. b. s.) : parlak.

revnak-efzâ

(a. f. b. s.) : bir şeyin güzelliğini, zenginliğini artıran. revnak-efzâ-yi mevkı-i i'tibâr : itibar mevkiinin zenginliğini artıran.

revnak-nümâ

(a. f. fc. i.) : 1) parlaklık, tazelik, güzellik gösteren. 2) müz. Türk müziğinde bir mürekkep makam. Tahminen bir asır evvel tertîbedilmiş ve pek az kullanılmıştır, müstear ile ırak makamlarından mürekkeptir. Irak ile ırak perdesinde kalır. Güçlüsü birinci derecede segah (müsteâr'ın güçlüsü) ikinci derecede de dü-gâh (lâ) (Irak'ın güçlüsü) perdeleridir. Donanımına müstear gibi "si" ve "mi" koma bemolleri ile "fa" ve "do" bakiyye diyezleri konulur (müs-tear'ın "lâ" bakiyye diyezi, Irak'ın "mi" ve "do" bekarı nota içinde kullanılır). Bu makamın terkibi hüzzâm-ı cedit ve rû-yi ırak makamlarında olduğu tarzdadır.

revse

(a. i.) : 1) tezek, mayıs, fışkı. 2) pislik, (bkz. : neces, rics2.

revzen

(f. i. a. c. : revâzin) : pencere, (bkz. : dertçe). revzen-i mahlû : indirilmiş pencere.

revzene

(a. i.) : pencere, (bkz. : revzen).