reh

(f. i.) : yol. (bkz. : sebil1, sırat, tarîk). ["râh"ın hafifletilmişii- reh-i aşk : aşk yolu. reh-i beka : bâkîlik yolu. reh-i cennet : cennet yolu. reh-i mihr-i tal'at : güzellik güneşinin yoju. reh-i seng-sâr : taşlık yol.

rehâ'

(a. i.) : 1) bolluk, genişlik. 2) varlık içinde bulunma. 3) gevşeklik, sölpüklük.

rehâ

(f. i.) : 1) kurtulma, kurtuluş, (bkz. : halâs). 2) erkek adı.

rehâbîn, rehâbine

(a. i. ruhbân'ın c.) : rahipler, papazlar.

rehâ [bulmak]

(f. t. m.) : kurtulma [k]

rehâ-feşân

(f. b. s.) : kurtarıcı.

rehâin

(a. i. rehîne'nin c.) : rehineler, bir şeye garanti olarak elde tutulanlar.

rehak

(a. i.) : suç, günah.

rehâ-kâr

(f. b. s. c. rehâ-karân) : kurtarıcı.

rehâ-kârân

(f. b. s. rehâ-kâr'ın c.) : kurtarıcılar, (bkz. : halâs-kârân).

rehâmet

(a. i.) : sesin, sözün ince, yavaş ve tatlı olması.

rehâset

(a. i.) : 1) tazelik, yumuşaklık. 2) ucuzluk.

reh-âverde

(f. b. s.) : yolcunun getirdiği hediye, (bkz : tuhfe).

rehavet

(a. i.) : 1) gevşeklik, sölpüklük. 2) tenbellik, dikkatsizlik, ihmalkârlık.

rehâvî

(f. i.) : müz. Türk müziğinde bir mürekkep makam olup en eski terkiplerdendir. Makam, beyatî ve rast dizHerinden mürekkeptir. Dizisi inici-çıkıcı olarak seyreder. Rast ile rast (sol) perdesinde kalır. Güçlüler birinci derecede her iki makamın da güçlüsü bulunan neva (re) ikinci derecede de beyâtî'nin durağı olan dügâh (lâ) dır. Rast'ın (si) koma bemolü ile (fa) bakiyye diyezi arızalarını alarak donanır. Beyâtî için fa bekar yapılır, [kelimenin aslı : "ruhâvî" dir]

rehâvî-gerdâniyye

(f. b. i.) : müz. Türk müziğinin zamanımıza numunesi kalmamış en az altı asırlık bir mürekkep makamıdır, [aslı : "ruhâvî-gerdâniyye" dir]

rehâvî-geveşt

(f. b. i.) : müz. Türk müziğinin en az altı asırlık, zamanımıza nü-mûnesi kalmamış bir mürekkep makamıdır, [aslı : "ruhâvî-geveşt" dir]

rehâvî-mâye

(f. b. i.) : müz. Türk müziğinin en az altı asırlık bir mürekkep makamı olup zamanımıza kalmış numunesi yoktur, [aslı : "rühâvî-maye" dir]

rehâvî-nevrûz

(f. b. i.) : müz. Türk müziğinin en az altı asırlık bir. mürekkep makamı olup zamanımıza kalmış numunesi yoktur, [aslı : rühâvî-nevrûz" dur]

rehâvî-selmek

(f. b. i.) : müz. Türk müziğinin en az altı asırlık bir mürekkep makamı olup zamanımıza "kalmış numunesi yoktur, [aslı : "rühâvî-mâye" dir]

rehâvî-şehnâz

(f. b. i.) : müz. Türk müziğinin en az altı asırlık bir mürekkep makamı olup zamanımıza kalmış numunesi yoktur, [aslı : "rühâvî-şehnâz" dır]

rehâ-yâb

(f. b. s.) : kurtulan, kurtulucu; yolcu olan.

rehâ-yâfle

(f. b. s.) : kurtulmuş.

rehâyî

(f. i.) : kurtulma, (bkz : necat, halâs).

rehb

(a. i.) : (bkz. : reheb).

rehbâniyyet

(a. i.) : rahiplik, keşişlik, (bkz. : ruhbâniyyet).

reh-ber

(f. b. s. ve i.) : yol gösterici, kılavuz, (bkz. : delîl).

reh-berî

(a. i.) : kılavuzluk, (bkz. : hidâyet, hüdâ).

rehbet

(a. i. c. : rehbât) : korku, çekingenlik, yılgınlık.

reheb

(a. i.) : korku, (bkz. : havf, hirâs, ters).

rehebân

(a. i. râhib'in o.) : (bkz-ruhban).

rehbeten

(a. zf.) : korka korka, çekingenlikle.

rehc

(a. i.) : 1) toz. (bkz : gubâr). 2) s. fitne.

rehd

(a. i.) : bastırarak ezme.

rehebât

(a. i. rehbet'in c.) : korkular, çekingenlikler, yılgınlıklar.

rehf

(a. i.) : bilemek, keskinletmek.

reh-güzâr

(f. b. i.) : geçit, geçecek yol. reh-güzâr-ı kalb : kalb geçidi; gönül yolu.

reh-güzer

(f. b. i.) : (bkz : reh-güzâr).

rehîde

(f. s.) : dert ve sıkıntıdan kaçmış olan.

rehîn, rehine

(a. s. rehâin) : rehin edilmiş; bir şeye garanti olarak tutulmuş.

rehk

(a. i.) : 1) yürüme. 2) arkadan yetişip yaklaşma. 3) kötü şeylere düşkünlük. 4) şaşa kalma.

rehket

(a. i.) : zayıflık, güçsüzlük, kuvvetsizlik.

rehl

(a. i.) : hek. 1) doğumdan önce gelen sarı bir su. 2) doğumda, çocuğun içinde yüzdüğü mayi, amniyus mayii. Gışâ-i rehi : amniyus zarı, doğumda çocuk ile içinde yüzdüğü mâyiin iç mahfazası.

rehle

(a. i.) : (bkz. : rehlet).

rehlet

(a. i.) : şişme, şişkinlik.

rehmet

(a. i.) : rahmet, yağmur.

rehn

(a. i. c. : rihân, rühûn, rühn, rühün) : tutu, ödünç alınan eşya, para karşılığında gösterilen şey, ipotek. rehn-i müsteâr : fık. birinin malını ödünç alıp kendisinin izniyle rehin etme.

reh-neverd

(f. b. i.) : "yol tutan, yola çıkan" : yolcu, (bkz. : ibn-üs-sebîl, reh-rev).

reh-nümâ

(f. b. s.) : yol gösteren, -kılavuz, (bkz. : delil, râh-ber, râh-nümâ).

reh-nümûn

(f. b. s.) : (bkz. : reh-nümâ).

reh-nümûni

(f. fc. i.) : kılavuzluk, (bkz. : hidâyet, hüdâ).

reh-peymâ

(f. b. s.) : yol ölçen.

reh-peymâyî

(f. b. i.) : yolculuk.

reh-rev

(f. s.) : yola giden, yolcu, (bkz. : ibn-üs-sebîl, râh-rev, reh-neverd, reh-revân).

reh-revân

(f. b. s.) : yolcu, yola giden. (bkz. : reh-rev).

reh-revî

(f. b. i.) : yolculuk.

rehs

(a. i.) : bir şeyi ayakla çiğni-yerek ezme.

reht

(a. i. c. : erhât) : 1) cemaat, kalabalık. 2) kabile.

reh-vâr

(f. b. i.) : (bkz. : râh-vâr).

reh-yâb

(f. b. s.) : yolunu bulabilen; girebilen.

reh-zen

(f. t. i.) : yol kesen, (bkz : kutta-i tarîk, râhzert).

reh-zenîb

(f. b. i.) : haydutluk, hırsızlık.