ref

(a. i.) : 1) kalkındırma, yüceltme. 2) yukarı kaldırma. 3) lağvetme, kaldırma, hükümsüz bırakma. 4) arapça bir kelimenin sonunu ötreli okuma. ref-i cidal, i niza' : çekişmiye, kavgaya son verme. ref'-i zevâid : hek. yaranın çürük etlerini yoketme.

refâgat

(a. i.) : bolluk içinde geçinme.

refâgıyet

(a. i.) : (bkz. : refâgat).

refah, refâhet, refâhiyet

(a. i.) : bolluk, rahatlık, bollukta geçiniş.

refâid

(a. i. rifâde'nin. c.) : hek. kompresler, yara üzerine konulan bez baskılar.

refakat

(a. i.) : 1) refiklik, arkadaşlık, yoldaşlık. Hasb-er-refâka : arkadaştık, yoldaşlık hasebyile. (bkz. : hem-râhî). 2) müı. eşlik.

refârif

(a. i. refref'in c.) : (bkz : refref).

re'fet

(a. i.) : 1) merhamet etme [k] , acıma [k] , esirgeme [ki. re'fet-lü : serdarlara, kumandanlara mahsus resmî unvan. 2) erkek adı.

re'fet-meâb

(a. f. b. s.) : ziyâde merhametli.

re'fet-meâbî

(a. f. b. i.) : ziyadesiyle merhametlilik.

reff

(a. i.) : raf.

refhân

(a. i. refâh'dan) : varlık içinde yaşıyan. (bkz. : mütemevvil).

refî'

(a. s. rif'at'den) : 1) yüksek, yüce. (bkz. : âlî, bülen'd). refî'-üd-derecât : derecesi; îtibârı yüksek olan. (bkz. : âlî-şân, bülend). refî'-ül-kadr : sânı, değeri yüce olan. (okz : âlî-kadr). 2) i. erkek adı. [müen. : "refîa"]

refîg

(a. s.) : rahat ve bolluk içinde geçinen adam.

refîh

(a. s.) : refah ve rahat ile yaşıyan. (bkz : râfih).

refik

(a. rıfk'dan. c. : rüfeka) : 1) arkadaş, yoldaş. refîk-i a'lâ : Cenâb-ı Hak. refîk-ı râh : yol arkadaşı. 2) ortak. (bkz. : şerik). 3) yardak, yamak. (bkz. : muavin). 4) koca. (bkz. : zevç). 5) s. uslu, izanlı. 6) i. erkek adı.

refika

(a. i.) : 1) kadın eş. (bkz : halîle, zevce). 2) kadın arkadaş. 3) kadın adı.

ref'iyyet

(o. i.) : (bkz : ref). ref'iyyet hakkı : huk. bir gayrimenkulun mâliki veya zilyedi bulunan kimsenin bu vaziyeti bir başkası tarafından herhangi bir sebeple ihlâl edildiği takdirde eski hâle iadesi için mâlikin idarî yolla tecâvüzün ref'ini istemesi hakkı. (2311 No. lu kanun ve 25 Kânunuevvel 1933 tarihli Nz.]

refîz

(a. s. rafz'dan) : bırakılmış, atılmış, (bkz. : metruk).

refref

(a. i. c. : refârif) : 1) ince, yumuşak kumaş. 2) kenar saçağı. 3) döşek; döşeme, minder, yastık. 4) kuşu çok olan çimenlik. 5) dalları salkım salkım olan ağaç.

refrefe

(a. i.) : kuşun, kanatlarını oynatması, açıp yayması.

refs

(a. i.) : 1) edep dışı söz söyleme. 2) kadınlara söz atma. [refs : Kur'ân'da zevcî münâsebetten kinaye olarak geçer]

refş

(a. i.) : air. 1) çapa; küçük kazma. 2) bir nevi nehir kaplumbağası [Fırat ve Dicle'de bulunur] . 3) büyük kulaklık, kulağı büyük olma.

reft

(a. i.) : bir şeyi ufaklama, kırıntı hâline getirme, (bkz. : fett).

reft

(f. i.) : 1) gitme, gidiş. Anied ü reft : gelip gitme. 2) tar. Yeniçeri ocağiyle sonraları askerlik dâirelerinde efrat için tutulan künye defterlerinde "ayrıldı" yerinde kullanılan bir kelime, ["reft" veya "reftî" şeklinde kullanılırdı.]

reftâr

(f. i.) : gidiş, yürüyüş, hareket; salınarak edalı yürüyüş.

refte

(f. s.) : gitmiş, geçmiş Nâ-refte : gitmemiş, gidilmemiş.

refte refte

(f. zf.) : gitgide, gide gide, azar azar.

reftiyye

(a. i.) : [eskiden] memleketten çıkarılan eşyadan alınan vergi.

refûşe

(f. i.) : 1) şaka, lâtîfe. 2) günah, suç.