rec'

(a. i.) : geri döndürme, (bkz : irca).

rec'a

(a. i. c. receât) : öldükten sonra dünyâya geliş.

recâ'

(a. i.) : 1) ümit, umma. Münkati'-ür-recâ : ümîdi kesilmiş. 2) yalvarma, (bkz. : niyaz). 3) istek, dilek, (bkz. : arzu).

recâî

(a. s.) : 1) ricaya mensup; ricacı. 2) i. erkek adı. 3) i. Sultan Mecit devrinin fikir adamlarından, Recâi Zade Ekrem Beyin babası.

rec

(a. i.) : sallayıp sarsma, sallanıp sarsılma.

receât

(a. i. rec'a'nın c.) : öldükten sonra dünyâya gelişler.

receb

(a. s.) : 1) heybetli, gösterişli, azametli. 2) i. arabî ayların yedincisi ve kutsal sayılan üç ayların birincisi. reeeb-ül-ferd : recep ayı. 3) i. erkek adı.

recebân

(a. i. c.) : recep ile şaban ayları.

recefân

(a. i.) : 1) şiddetle sarsılma, sallanma. 2) şiddetle gürüldeme. 3) hek. bir organın sarsılması.

recefân-i dimağ

dimağın sarsılmasından meydana gelen hastalık.

recez

(a. i.) : 1) ürcûze. (bkz. : bah r-i recez). 2) kaside tarzında ve recez vezninde yazılan şiir.

recf

(a. i.) : (bkz. : recefân).

recfe

(a. c. : recefât) : jeol. deprem. (bkz. : zelzele). Amûdî reefe : jeol. aşağıdan yukarıya vuran *deprem. Ufkî recfe : jeol. yandan gelen *deprem.

recîl

(a. s.) : çok yürüyen.

recîm

(a. s. recm'den) : 1) taşlanmış. 2) lanetlenmiş, mel'un [şeytan hakkında]

recm

(a. i. c. : rücûm) : 1) taşa tutma, taşlama. 2) birine atılan taş. 3) fık. suçluyu beline kadar toprağa gömüp taşlıyarak îdârn ptme. 4) lanetleme, söğme. 5) zan üzerine konuşma.

recrece

(a. i.) : titreme, sarsılma, sallanma.

recs, reese

(a. i.) : 1) şiddetli ses. 2) şiddetli gök gürültüsü.

recûlet

(a. i.) : (bkz. : recûIiyyet).

recûliyyet

(a. i.) : (bkz : recüliyyet).

recül

(a. i. c. : rical) : 1) ergin, yetişmiş erkek, insan. 2) ehil, becerikli, elinden iş gelir. recül-i hâssa, recül-i kâmil : bir kısım mânevi kuvvet sahipleri hakkında kullanılan bir tâbir. recül-ül-ankebût : zool. örümcek ayağı.

recüliyyet

(a. i.) : erkek olma, erkeklik.