ra'şân

(a. i.) : titreme, titreyiş

ra'şe

(a. i.) : titreme, litreyi* [korku veya soğuktan] ürkme. râ'şe-i dest : el titremesi, (bkz. : hüzâl).

ra'şe-âver

(a. f. b. s.) : titretici.

ra'şe-dâr

(a. f. b. s.) : titriyen, ürken, (bkz. : ra'şe-nâk).

ra'se-nâk

(a. f. b. s.) : (bkz. : ra'şe-dâr).

ra'şe-ver

(a. f. b. s.) : titretici.

râşî

(a. s. rüşvet'den) : rüşvet veren.

râşid

(a. s. rüşd'den. c. : râşidîn, râşidûn) : 1) akıllı. 2) doğru yola giden, hak yolunu kabul etmiş olan. (bkz. : reşîd) 3) i, erkek adı.

râşidîn

(a. s. râşid'in c.) : 1) akıllılar. 2) doğru yolu bulanlar, hak yolunu kabul etmiş olanlar. Hufefâ-i râşidîn : Hz. Ebu Bekir, Hz. Ömer, Hz. Osman, Hz. Alî. (bkz : çihâr-dost, çihâr-ı yâr-i güzîn).

râşidün

(a. s. rüşd'den) : (bkz : râşidîn).