pîs

(i.) : hek. vücutta yer yer beyaz veya kırmızımtrak siyah lekeler bırakan bir "hastalık, (bkz. : baras).

pîse

(f. s.) : 1) alaca [renk] . 2) i. saksağan.

pistân

(f. i.) : meme. (bkz. : sedy).

pistân-ı ınâder

ana memesi.

piste

(f. i.) : fıstık.

piste-i handan

ağzı açık fıstık.

pister

(f. i.) : yatak, döşek, (bkz. : bister).

pîş

(f. i.) : ön, ileri, ön taraf. . (bkz. : huzur).

pîş-i nazar

göz önü.

pîşâdest

(f. b. i.) : 1) peşin para ile alış veriş. 2) işçiye çalıştıktan sonra verilen para.

pîş-âheng

(f. b. s.) : öne düşen, önde giden, (bkz. : pîş-dâr).

pîşân

(f. s.) : en ileri, en ön.

pîşânî

(f. i.) : alın. (bkz : cebhe, cebîn, nâsiye). Fersûde-pîşânî : alnının damarı çatlamış, yüzsüz, (bkz. : halî-ül-izâr). Güşâde-pî-şânî : alnı açık.

pîşânî-dâr

(f. b. s.) : yüzsüzlükle işini beceren.

pîş-bîn

(f. b. s.) : ilerisini gö-ren, ihtiyatlı, basîretli.

pîş-dâr

(f. b. s.) : önden giden, öne düşen, ön tarafı emniyete alan, tutan, öncü [asker] , (bkz. : pîş-âheng, mukaddimet-ül-ceyş).

pîşe

(f. i. c. : pîşe-gân) : 1) san'at, meslek, (bkz. : hirfet). 2) iş. (bkz. : amel). 3) huy, tabîat, âdet, alışkanlık.

pîşe (-)

(f. s.) : "alişmiş, huy edinmiş" mânâlarına gelerek *birleşik kelimeler meydana getirir. Fesâd-pîşe : fenalık peşinde olan. Hasenât-pîşe : iyi şeyleri âdet etmiş olan. gibi.

pîşe-gâh

(f. b. i.) : iş yeri, fabrika.

pîşe-gân

(f. i. pîşe'nin c.) : 1) san'atlar, meslekler; işler. 2) huylar; tabiatlar, âdetler.

pîşe-geh

(f. b. i.) : (bkz. : pîşe-gâh).

pîşe-ger

(f. b. i.) : sanatkâr, işçi...

pîşe-gerî

(f. b. i.) : sanatkârlık, (bkz. : pîşe-verî).

pîşe-kâr

(f. b. i.) : 1) sanatkâr, oyuncu, (bkz. : peşe-kâr). 2) orta oyununda kavuklu ile konuşarak oyunu açan oyuncu.

pîşe-ver

(f. b. i.) : sanat ehli, işçi. (bkz. : sanat-kâr).

pîşe-verî

(f. b. i.) : sanatkârlık, işçilik, (bkz. : pîşe-gerî).

pîş-gâh

(f. b. i.) : ön. (bkz : kud-dâm, huzur).

pîş-geh

(f. b. i.) : ön. (bkz : huzur, pîş-gâh, kuddâm).

pîş-gîr

(f. b. i.) : peşkir, havlu.

pîş-hân

(f. b. i.) : sofrabaşı.

pîş-hâne

(f. b. i.) : 1) balkon 2) bir yere gidileceği zaman önden gönderilen çadır ve eşya.

pîş-hayme

(f. b. i.) : pâdişâh veya vezirlerin dîvan çadırı.

pîşî

(f. i.) : ilerileme, üstünlük, (bkz. : tefevvuk).

pîşîn

(f. zf. ves.) : 1) peşin, önden, önce. (bkz. : akdem, mukaddem). 2) s. önden verilen.

pîşîne

(f. s.) : (bkz. : pîşîn).

pîşînî

(f. i. c. : pîşîniyân) : evvel zaman adamı, (bkz. : mütekaddim).

pîşîniyân

(f. i. o.) : evvel zaman adamları, (bkz. : mütekaddimîn).

pîş-kadem

(f. a. b. i.) : tekkelerde âyin için önayak olan ve şeyhin muavini sayılan derviş.

pîş-keş

(f. b. i.) : peşkeş, hediye, armağan, (bkz. : hediyye, hîbe, tuhfe)

pîş-müzd

(f. b. i.) : pey, pey akçesi.

pîş-nemâz

(f. b. i.) : imam.

pîş-nihâd

(f. b. i.) : 1) temel, 2) usul, kanun.

pîş-rev

(f. b. s.) : 1) önden giden. 2) i. müz. (bkz. : peşrev1). 3) bkz : peşrev2).

pîş-tahta

(f. b.) : çekmece, küçük sandık.

pîşvâ

(f. i. c. : pîşyâyân) : reis, . başkan, (bkz. : muktedâ).

pîşvâyân

(f. i. pîşvân'ın c.) : reisler, başkanlar.