pây

(f. i.) : 1) ayak. (bkz. : kadem, pâ, ricl). 2) kök, dip.

pây-i draht

ağaç dibi. pây-i hum : küp dibi.

pây-i hum-i mey

şarap küpünün ayağı, dibi. 3) esas, kaide.

pây-i dâr

darağacının dibi.

pây-i semend

at ayağı.

pây-i tarab

şenliğin, eğlencenin ayağı.

pâ-yâb

(f. b. i.) : 1) kuvvet, takat. 2) havuzun dibi 3) pınarın ayağı. 4) su birikintisi. 5) kuyu basamağı. 6) son, nihayet. Bî-pâ-yâb : dipsiz, derin.

pâyân

(f. i.) : 1) son, nihayet. (bkz : akıbet, gayet). 2) uc, kenar. 3) tas. sofinin ulaşacağı birlik âlemi. Bî-pâyân : sonsuz.

pây-bâf

(f. b. i.) : çulha, (bkz. : cüllâh).

pây-bend

(f. b. i.) : 1) ayakbağı, payvant. 2) köstek, (bkz. : ıkal). 3) manî, engel, (bkz. : pâ-bend).

pây-bend-i dâm-geh-i hayât-ı nâm u neng

nâm ve şan kaydının tuzağının esiri.

pây-beste

(f. b. s.) : ayağı bağlı, hareketsiz, (bkz. : pâ-peste).

pây-bûs

(f. b. s.) : (bkz. : pâ-bûs).

pây-çe

(f. b. i.) : (bkz. : pâ-çe).

pây-dâm

(f. b. i.) : (bkz. : pâdâm).

pây-dâr

(f. b. s.) : iyice yerleşmiş, sağlam, devamlı, sürekli, (bkz. : dâim, bakî, bedî, kaim, muhkem, sabit, sermedî).

pây-dârî

(f. b. i.) : devamlılık, süreklilik, (bkz. : devam, temâdî).

pâv-der-gil

(f. b. s.) : "ayağı çamurda" : 1) mec. davranamaz. 2) sıkıntıda, (bkz. : pâ-der-gil).

pây-der-havâ

(f. b. s.) : "ayağı havada" : mee. çürük, temelsiz, (bkz. : pâ-der-havâ).

piy-der-ikal

("ka" uzun okunur, f. b. s.) : ayağı köstekli.

paye

(f. i.) : 1) rütbe, derece. 2) ilmiyenin, sarıklıların bir rütbesi. Bâ-pâye-i ... . : rütbe ile 3) basamak, merdiven basamağı, (bkz : pâşîb).

pâye-dâr

(f. b. s.) : pâyeli, rütbeli, itibarlı.

pâye-dâri

(f. b. i.) : pâyedarlık, rütbelilik, îtibarlılık.

pây-efzâr

(f. b. i.) : ayakkabı, (bkz. : pây-zâr).

pây-endâr

(f. b. s.) : 1) ayak atan, ayak atmış. 2) i. büyük kimselerin geçeceği yerlere serilen halı ve benzeri pibi şeyler. 3) duvar ve möbleleri kaplamak için kullanılan bir çeşit kumaş.

payende

(f. s. c. : pâyendegân) : 1) duran, sürekli, (bkz. : dâimîv 2) i. payanda, destek, dayak, (bkz. : rabıta).

pâyendegân

(f. s. pâyende'nin c.) : öteki dünyâda bakî kalacak olan şeyler, öbür dünyâ insanları.

pâyende-gî

(f. i.) : süreklilik, (bkz : beka, devam).

pây-fersûd

(f. b. s.) : ayağı incinmiş, aşınmış, (bkz. : pâ-fersûd).

pây-gâh

(f. b. i.) : 1) derece, rütbe, (bkz. : mertebe). 2) pabuçluk.

pây-geh

(f. b. i.) : (bkz. : pây-gâh).

pây-hâne

(f. b. i.) : ayakyolu, (bkz. : halâ2, kenîf, memşâ, müsterah2).

pây-ı taht

(f. b. i.) : başşehir, başkent.

pâyîn

(f. i.) : 1) aşağı, aşağı taraf, (bkz. : taht, zîr). 2) merdivenin ilk basamağı.

pâyîz

(f. i.) : 1) sonbahar, güz. (bkz : harîf). 2) köhne, eski, yıpranmış, (bkz : fersude). Behâr-ı pâyîz : köhne bahar; sonbahar, güz.

pây-kûb

(f. b. s.) : "ayak vuran" : mee. rakseden; köçek.

pây-mâl

(f. b. s.) : ayak altında kalmış, çiğnenmiş, (bkz. : pâ-mâl, pâ-zede, . pây-zede).

pây-müzd

(f. b. i.) : ayak teri, bahşiş.

pay-sövâr

(f. b. s.) : (bkz. : pâ-sü-vâr).

pây-vend

(f. b. i.) : köstek, (bkz : i kal, pâ-bend, pây-bend).

pây-zâr

(f. b. i.) : ayakkabı, (bkz : pây-efzâr).

pây-zede

(f. b. s.) : ayak altında kalmış, çiğnenmiş, (bkz : pâ-mâl, pây-mâl, pâ-zede).

pây-zen

(f. i.) : 1) payzan, hapsedilmiş; ayağına pranga vurulmuş, (bkz. : mahbûs). 2) hizmetçi, uşak. 3) esir. 4) suçlu. 5) rençper.

pây-zen-i sabâ

müz. Türk müziğinin en az iki üç asırlık bir mürekkep makamı olup, zamanımıza kalmış numunesi yoktur.