nih

(f. i.) : 1) şehir, belde. 2) fi. nihi-den mastarından emr-i hâzır : "koy!"

nih

(f. s.) : "koyan" mânâsiyle "birleşik kelimeler yapar. Kadem-nih : ayak koyan, ayak basan, (bkz : kadem-nihâde).

nihâb

(a. i. nehb'in c.) : yağmalar, çapullar. (bkz. : garât).

nihâd

(f. i.) : 1) tabiat, huy, yaradılış. Bed-nihâd : aslı kötü, yaradılışı fena. 2) erkek adı.

nihâde

(f. s.) : konmuş, konulmuş, koymuş, komuş. Fürû-nihâde : aşağı indirilmiş, çıkarılmış. Kadem-nihâde : ayak koymuş, ayak basmış.

nihâdi

(f. s.) : yaradılışta olan. (bkz. : cibillî, fıtrî, hılkî, tabîat, mizâc).

nihâf

(a. s. nahîfin c.) : zayıflar, cılızlar.

nihâî

(a. s.) : son ile ilgili, sonuncu.

nihâl

(f. i. c. : nihâlân) : 1) taze, düzgün fidan, sürgün. Nev-nihâl : taze fidan, (bkz : nihale1. . 2) kadın adı.

nihâl-i semen

gül bahçesinin fidanı.

nihâl-i işve

naz fidanı.

nihâl-i serv-i ser-efrâz

başı yüksek servi fidanı.

nihâl-i zarif

ince, güzel dal.

nihâlân

(f. i. Nihâl'in c.) : taze, düzgün fidanlar, sürgünler.

nihale

(f. i.) : 1) yeni yetişmiş düzgün fidan, (bkz. : nihâi). 2) Avcı korkuluğu. 3) döşeme, döşenecek şey. 4) sahan altlığı.

nihâlî

(f. i.) : nihâli, sahan altlığı, (bkz. : nihale4.

nihâl-istân

(f. b. i.) : fidanlık.

nihân

(f. s.) : 1) gizli, saklı, (bkz : mahcûb1, mahfî, mestur). 2) bulunmıyan; görün-miyen. 3) i. sır.

nihân-hâne

(f. b. i.) : saklanılacak yer; mağara; mahzen; bodrum.

nihânî

(f. i.) : 1) gizlilik, saklılık. 2) s. gizli, saklı.

nihân-peykerin

(f. b, ') : büyük melekler.

nihân-sû

(f. b. i.) : yüce âlem.

Nihâvend

(f. h. i.) : İran'ın batısında bulunan meşhur bir şehir.

nihâvend

(f. i.) : müz. Türk müziğinde bir makam. En eski makamlardan olup eskiden nihâvend-i kebîr'den ayırmak için nihâ-vend-i rûmî diye de adlandırılmıştır. Fakat son bir asırdan beri pek büyük bir rağbetle kullanılmıştır. Nihâvend, garb müziğindeki sol minör'dür. Yânt pûseiik makamının bir perde peşte göçürülmüş şeddidir. Rast perdesinde durur. Güçlüsü -beşinci derece olan- neva (re) dir. Donanımına "si" ve "mi" için iki küçük mücenneb bemolü konulur; yedeninin "fa" bakiyye diyezi, nota içinde ilâve edilir. Çıkıcı. -inici bir seyri vardır. Orta sekizlideki sesleri, pestden tîze doğru olmak üzere şöyledir : rast, dügâh, kürdî, çargâ

nihâvend-i cedîd

müz. Türk müziğinin mürekkep makamlarından olup zamanımıza kalmış bir numunesi yoktur.

nihâvend-i kebîr

müz. Türk müziğinin en az dört asırlık bir mürekkep makamıdır; pûselik'in iki şeddi olan nihâvend ile sultânî-yegâhîden mürekkeptir ve bundan dolayı nihâvend-i kebîr denilmiştir, inici-çıkıcı olarak her iki makamda karışık gezinen nihâvend-i kebîr, nihâvend ile rast (sol) perdesinde kalır. Güçlüleri birinci derecede nihavendin güçlüsü ve sultanî-yegâh'ın durağı olan re (neva), ikinci derecede de sultanî-yegâh'ın güçlüsü olan dügâh (lâ) dır. Donanımına nihâvend gibi si ve mi için iki tane küçük mücenneb bemolü konulur. Nihâvend'in yeden fa bakiyye diyezi gibi sultanî-yegâh'ın "mi" bekar ve "do" bakiyye diyezi de ("si" bemol m

nihâvend-i rûmî

müz. nihâvend'e vaktiyle verilen bir ad.

nihâvend-i sagir

müz. Türk müziğinin eski bir mürekkep makamı olup zamanımıza kalmış numunesi yoktur.

nihavendi

(f. s.) : 1) Nihâvend şehrine âit, ora ile ilgili, oralı. 2) i. müzikte bir perde.

nihâye, nihayet

(a. i. c. : nihâyât) : 1) son, uc. (bkz. : akıbet). 2) son derece. Bî-nihâ-ye : nehâyetsiz, sonsuz. İlâ-nihâye : son dereceye kadar.

nihâyet-i azm

anat. kemik ucu.

nihâyet-i şiddet-i sermâ

ikinci kânun (ocak) yirmi dördüncü günü olan ve karla beraber çıkan bir fırtına.

nihâyet-ül-emr

netîce, işin sonunda. (bkz. : gayet-ül-gayeV

nihâyet-ün-nihSye

akıbet, en sonunda.

nihle

(a. i.) : mezhep, din şubesi.

nihrîr

(a. s. c. : nahârîr) : bilgili, tecrübeli, âlim, fâzıl, mahir kimse.

nihvâr

(f. s.) : kendini beğenmiş, kibirli, gururlu fadaml.