nef

(a. i.) : menfaat, fayda, kâr, çıkar.

nef'i hazîne

devlet hazînesinin çıkarına.

nef'ii zarar

kâr ve zarar.

nefâd

(a. i.) : bitme, tükenme. Bî-ne-fâd : tükenmez.

nefâis

(a. s. nefîse'nin c.) : nefis, güzel, beğenilir şeyler.

nefâis-perest

(a. f. b. s.) : nefîs güzel şeyleri seven.

nefâis-perestî

(a. f. b. i.) : güzel şeyleri sevme, güzelliklere olan düşkünlük.

nefasete

(a. i.) : ı. nefislik, nefis olma hâli. 2) kıymetlilik.

nefâz

(a. i.) : 1) geçme, işleyip öteyegeçme. 2) sözü geçme. 3) huk. hukukî tasarruflar üzerine o tasarruf hükmünün terettübetmesi.

nefed

(a. i.) : bitirme, bitirilme, tükenme, (bkz. : infâd).

nefehât

(a. i. nefha'nın c.) : üfürme-ler; esintiler.

Nefehât

tas. XV. asırda îrân'ın büyük mutasavvıf şâir ve mütefekkirlerinden Molla Hacı'-nın evliya menâkibine dâir yazdığı farsça eser ki Bursalı Osman Lâmiî tarafından türkçeye tercüme edilmiştir.

nefel

(a. i.) : 1) düşmandan alınanmal. (bkz. : ganîmet). 2) ülül-emrin müsaadesini almadan düşmana karşı çıkan sayısı az bir cemaat.

Nefer

(a. i. c. : enfâr, neferât) : 1) biradam, tek kişi. 2) er, asker. 3) insan sayısı bildiren sözler için kullanılır.

Neferât

(a. i. nefer'in c.) : askerler, erler.

neffâta

(a. i.) : "yağlı paçavra "denilen bir harb âleti.

nefh

(a. i.) : 1) güzel kokunun yayılması. 2) rüzgâr esme.

nefh

(a. i.) : 1) üfürme. 2) boru ve sâireyi üfleme.

nafh-i sûr

İsrafil'in kıyamette çalacağı borunun üflenmesi, kıyamet kopması.

nefha

(a. i. c. : nefehât) : 1) güzelkoku. 2) bir esim yel, rüzgârın bir kere esmesi. 3) üfürük, nefes üfürme.

nefhat-ül-fer'

İsrafil'in, sûr'u birinci defa üflemesi.

nefhat-ül-ba's

İsrafil'in, sûr'u ikinci defa üflemesi.

nefha

(a. i.) : 1) üfürük. 2) karınşişmesi, şişkinlik. [kelimenin : "nifha, nüfha" şekilleri de vardır]

nef'î

(a. s.) : çıkar ile ligili; faydacı.

neferiyye

(a. i.) : bot. bir çeşit küçük salkımlı üzüm.

nefes

(a. i. c. : enfâs) : 1) soluk. Dîk-i nefes : tıknefes, nefes darlığı. 2) soluk alacak kadar geçen zaman, an. 3) okuyup üfleme. 4) ed. bektâşi tekkelerinde okunan manzum söz. nefes-i vâpsîn : son nefes.

neffâ'

(a. s. nef'den) : çıkarı çok olan [kimse]

neffâe

(a. s.) : 1) kendini beğenmiş, (bkz. : mağrur, mütekebbir). 2) şişkin.

ncffâh

(a. s.) : 1) hayırlı kimse, hayır ve iyilik sahibi kimse. 2) kokusu çok.

neffâs

(a. s.) : büyü yapan, büyücü [adam] , (bkz : râib, rukye-hân, sâhir).

neffâsât

(a. i. neffâse'n'in c.) : büyücü karılar.

neffâse

(a. s. c. : neffâsât) : büyücü karı. (bkz : sâhire).

Nef'î

(a. h. i.) : Dîvân Edebiyâtı'nın enyüksek kasidecisi ve en muvaffakiyetli bir şâiri olup asıl adı Ömer'dir. Erzurumun Hasankale kazasında doğmuştur. Birinci Sultan Ahmed zamanında Kuyucu Murad Paşa tarafından İstanbul'a gönderildiği rivayet edilir. İyi bir tahsil görmüştür. Farsçayı çok iyi bilen şâir İstanbul'da dört pâdişâhın zamanına yetişmiş asıl şöhreti ve kudreti dördüncü Murad zamanında görülmüştür. Nefî'nin meşhur türkçe dîvânı, bir de farsça şiirlerinden meydana gelen bir dîvançesi vardır. Sihâm-ı Kaza adındaki kitapta toplanmış olan hicivler içinde çok şiddetlileri vardır. Bâzı nesir yazılan varsa da bunlar ehemmmiy

nefir

(a. i.) : 1) cemaat, topluluk.

neftr-i âmm

cemaati toplama, halkı askere sürme. Yevm-i nefîr : hacıların Mînâ'dan Mekke-ye dönmeleri. 2) boynuzdan yapılan boru. 3) çığıltı, bağırtı, (bkz : figan, nâle). 4) canlarına, mallarına, çoluk ve çocuklarına, saldırmak üzere düşmanın gelmekte olduğunu belde halkına bildirme.

nefîrî

(a. i.) : nefir çalan kimse.

nefîr-i hâss

muharebe için yalnız bir kısım efradın seferber hâle gelmesi.

Nefis

(a. i. c. : enfüs, nüfûs) : (bkz. : nefs).

nefis, nefise

(a. s.) : pek hoş, çok hoşa giden, en güzel, çok beğenilen. Sanâyi-i nefise : güzel san'atlar.

nef'iyye

(a. i.) : fels. 'faydacılık, fr. utilitarisme.

nefl

(a. i.) : vâcib olmıyan ibâdet, fazladan ibâdet.

nefr

(a. i.) : ürküp kaçma.

nafret

(a. i.) : 1) ürküp kaçma. 2) tiksinme, iğrenme.

nefret-i teceddüd

psik. yenilik korkusu.

nefret-bahş

(a. f. b. s.) : insana nefret veren, verici.

nefrîn

(f. i.) : 1) ilenç. (bkz : bed-duâ). 2) lanet okuma, sövüp sayma.

nefrîn-hân

(f. b. s.) : sövüpsayan.

nefrîn-künân

(zf. s.) : ilenerek, ilenen, lanet okuyan, sövüp sayan.

nefs-i levvâmme

(azap verici nefis) : kötülükten sonra içe huzursuzluk, rahatsızlık veren nefis.

nefs-i mutmaine

iyilikle kötülüğü ayırdeden, temizlenerek kişiyi Allah'a yaklaştıran kuvvet.

nefs-i mütekellim

gr. birinci şahıs.

nef$-i mütekellim vahde

gr. birinci şahıs müfredi.

nefs-î mütekellim maa-l-gayr

gr. birinci şahıs sîgasının tesniye (ikilik) ve cemi ('çoğulu).

nefs-i natıka

insan ruhu, insanın canlılar arasındaki yerini belli eden cevher.

nefs-i rahman!

rahmân'a. Tanrı'ya mensup nefs.

nefsi'

(a. i. c. : nefsâvât, nevâfis, ni.fâs, nüfûs) : loğusa, yeni doğurmuş kadın.

nefsânî

(a. s.) : 1) canlılığın uyandırdığı arzularla ilgili. 2) kin ve garezle ilgili.

nefsâniyyeı

(a. i.) : gizli düşmanlık, kin, garez.

nefsî

(a. s.) : 1) nefisten doğan şeyle ilgili. 2) kişiye, kendisine âit, onunla ilgili.

nefs-perest

(a. f. b. s.) : nefsini seven, nefsine düşkün.

nefs-ül-emr

(a. b. i.) : işin hakikati, aslı.

neft

(f. i.) : neft yağı.

neft

(a. i.) : (bkz. : neft : نفط) (a. i.) : tükürükle üfleme, [arapçac|a : "nift" şekli fasihtir]

nefs

üfleme.

nefs-üd-dem

hek. gırtlakta sümüksel zarın kanamasiyle kan tükürme.

nefs

(a. i. c. : enfüs, nüfûs) : 1) ruh, can, hayat. 2) insanın yeme içme gibi biyolojik ihtiyaçları. 3) kendi, şahıs. Bi-n-nefs : bizzat. 4) asıl, maya, cevher. 5) bir şeyin tâ kendisi. 6) döl-suyu.

nefs-i emmâre

(çok zorlıyan nefis) : insanı kötülüğe sürükliyen nefis.

nefs-i hayvanı

(canlılık nefsi) : canlılardaki hareket ve kuvvetler. 7) iç, iç taraf.

nefs-i Ankara

Ankara'nın içi.

nefs-i kudsiyye

kudse mensup, ilâhî nefis.

nefs-iküll

(bütün nefis) : "arş-ıa'lâ"dankinaye….

neftî

(f. s.) : nefti, neft yağı rengindeolan, koyu yeşil ile kahve rengi arasında bir renk, siyaha yakın koyu yeşil.

nefûr

(a. s.) : 1) ürken, ürkek. 2) herkese iyiliği olan kimse.

nefy

(a. i.) : 1) sürme, sürgün etme. nefy an-il-beled : şehirden sürme. nefy-i âlem : fels. fr. acosmisme.

nefy-i ebed

bir daha dönmemek üzere sürme.

nefy-i mülk

bir malın başkasına âit olduğunu söyleme. 2) gr. nefî ('olumsuzluk). Edât-ı nefy : gr. nefî ('olumsuzluk) edatı.

nefz

(a. i.) : saçma, yayma, (bkz : neşr).