mümâcede

(a. i.) : övünme.

mümâdehe

(a. i. medh'den) : övül-miye hak kazanmak hususunda birbiriyle çekişme.

mümâhade

(a. i.) : övünme.

mümahhas

(o. s.) : temhîs edilmiş, tecrübe, imtihan edilmiş, sınanmış.

mühâl

(a. i.) : bir yana eğrilme, meyletme.

mümâlaka

(a. i.) : (bkz. : temellük).

mümâlata

(a. i.) : şâirin ayrı mısralarla birbirlerine şiir söylemesi.

mümanaat

(a. i. men'den) : menetme, engel olma, önleme.

mümârât

(a. i.) : mücâdele.

mümâresât

(a. i. mümârese'nifı c.) : alışmalar, alışıklıklar, yatkınlıklar, el yatkınlıkları.

mümârese

(a. i. c. : mümâresât) : alışma, alışıklık, yatkınlık, el yatkınlığı, bkz : meleke).

mümâreset

(a. i. c. : mümâresât) : (bkz. : mümârese).

mümârete

(a. i.) : uğraşma, çabalama, (bkz. : mücâdele).

mümâsaha

(a. i.) : birbirine yumuşak hareket etme [sözle]

mümâselet

(a. i. misl'den) : 1) benzeme, benzeyiş, andırma. 2) fels. benzeşim, fr. similitude. (bkz. : müşabehet). 3) mat. homoteti, fr. homothetie.

mümasil

(a. s. misl'den) : 1) benziyen, andıran, (bkz. : mânend, müşabih, nazîr). 2) mat. homotetik, fr. homothetique.

mümâss

(a. s. mess'den) : 1) temas eden, dokunan, ilişen. 2) geo. *teğet. 3) trig. *tangent, fr. tangent.

mümâsse

(a. i.) : temas etme, birbirine değme.

mümâşât

(a. i. meşy'den) : 1) yoldaşlık, beraber gitme. 2) suyunca gitme, uysallık gösterme, göz yumma.

mümâtale

(a. i. matl'den) : savsaklama, uzatma [bir işi, vâdeyi, borcu]

mümazaha

(a. i.) : şakalaşma.

mümazaha

(a. i.) : dostluk hususunda riya gösterme.

mümâzece

(a. i.) : övünme.

mümâzık

(a. s.) : gerçek dost olmıyan [kimse]

mümazzak

(a. s.) : yırtılmış, parça parça-olmuş.

mümecced

(a. s. mecd'den) : temcîdedilmiş, medhedilerek ululanmış, şereflendirilmiş.

mümehhed

(a. s. mehd'den) : 1) yayılmış, döşenmiş. 2) düzenlenmiş.

mümehhid

(a. s. mehd'den) : 1) yayan, döşeyen. 2) düzeyliyen.

mümehhil

(a. s. mehl'den) : (bkz. : mümhil).

mümellah

(a. s.) : tuzlu.

mümellek

(a. s.) : temlik edilmiş, mülk olarak verilmiş.

mümellek-un-leh

huk. kendisine bir şey temlik olunan, mülk olarak verilen kimse.

mümellik

(a. s.) : huk. temlîk eden, mülk olarak veren kimse.

mümerred

(a. s.) : 1) yüksek. {bkz : mürtefi'). 2) duvarları yalçın kaya gibi düz bina.

mümessek

(a. s. misk'den) : rnisklenmiş, misk kokulu.

mümessel

(a. s. mesi'den) : 1) temsîl edilmiş, misal getirilmiş, misal olarak söylenmiş. 2) tab'edilmiş, basılmış, (bkz. : matbu').

mümessil

(at s. mesi'den) : 1) temsîl eden, benzeten. 2) kitap bastıran, fr. editeur. 3) i. temsilci, birinin veya bir dâirenin adına hareket eden. 4) i. aktör. 5) hek. gıdayı eriterek kan ve et yapan, fr. assimilateur. 6) sınıfta yoklama yapan ve inzibatı te'min eden talebe.

mümevveh, mümevvehe 

(a. s. c. : mümevvehât) : hayalî, görünüşte haklı olan.

mümevvehât

(a. s. mümevveh'in c.) : hayalî, görünüşte haklı olanlar.

mümevvel

(a. s. mal'dan) : zengin.

mümeyyez

(a. s. meyz'den) : tem-yîz edilmiş, seçilmiş, ayrılmış.

mümeyyiz

(a. s. meyz'den) : 1) temyiz eden, seçen, ayıran. 2) i. bir dâirede yazıcıların yazdıkları yazıları düzelten kâtip. 3) i. imtihanda bulunup talebenin ('öğrenci) bilgisini yoklıyan kimse.

mümeyyize

(a. i.) : gr. tırnak. [" "] işareti.

mümhil

(a. s. mehl'den) : mühlet, mehil veren, bekliyen.

mümidd

(a. s. meded'den) : 1) imdâdeden, yardım eden. 2) temdîdeden, uzatan, uzatıcı.

mümill

(a. s. melâl'den) : melal veren, usandıran, bıktıran. Itnâb-ı mümill : ed. usanç verecek kadar sözü uzatma.

mü'min

(a. s. ve i. emn'den. c. : mü'minîn, mü'mînûn) : îmân etmiş, islâm dînine inanmış, İslâm, Müslüman.

mü'minât

(a. s. i. emn'den. mû'mine'nin c.) : îmân etmiş, islâm dînine inanmış, Müslüman [kadınlar, kızlar]

mü'mine

(a. s. ve i. emn'den. c. : mü'minât) : îmân etmiş, islâm dînine inanmış, islâm, Müslüman [kadın, kız]

mü'minîn

(a. s. ve i. emn'den. Mü’min'in c.) : îmân etmiş, İslâm dînine inanmış olanlar, islâmlar, Müslümanlar, (bkz. : mü'minûn). Emîr-ül-mü'minîn (mü'minlerin emirleri) : İslâm halîfesi.

mü'minûn

(a. s. ve i. emn'den. mü'min'in c.) : (bkz. : mü'minîn).

mümît

(a. s. mevt'den) : itnâte eden, öldürücü, öldüren.

mümkin

(a. s. mekn. ve mekânet'den. c. : mümkinât) : mümkün, olabilir, olabilen. mümkin-ül-vücûd : varlığı mümkün olan. mümkin-ül-vuku' : olağan.

mümkinât

(a. i. mümkin'in c.) : olabilen, olabilir şeyler, (bkz. : hadsiyyât).

mümles

(a. s.) : düz.

mümsiha

(a. i.) : hattatların ve kâtiplerin kalemin mürekkebini silmek için kullandıkları bez.

mümsik

(a. s. mesk'den) : imsak eden, cimri, eli sıkı. (bkz. : bahîl, hasis).

mümtaz

(a. s. meyz'den) : 1) imtiyazlı, ayrı tutulmuş, üstün tutulmuş. 2) seçkin. 3) i. erkek adı.

mümtâziyyet

(a. i.) : 1) imtiyazlılık, ayrı, üstün tutulmuşluk. 2) seçkinlik. 3) ed. ifâdenin başka sözlerden farklı ve güzel olması

mümtedd

(a. s. medd'den) : imtidâdeden, uzıyan, uzanan, süren; sürekli.

mümtehan

(a. s. mehn'den) : imtihan edilmiş, denenmiş, sınanmış.

mümtehin

(a. s. mennc'en) : imtihan eden, deneyen, sınayan.

mümtelî

(a. s. melâ'dan) : 1) imtilâ eden, mîde dolgunluğuna uğramış. 2) dolu, dolgun; dolmuş.

mümteni'

(a. s. men'den) : 1) imtinâ eden, çekinen. 2) olamaz, (bkz. : gayr-i mümkin). 3) mant. *olamazlı.

mümteni-ül-hall

halli, çözülmesi veya erimesi güç Tşey]

mümteni-ül-husû

1) olması mümkün değil, olamaz.

mümteni-üt-tahsîl

tahsili, elde edilmesi münr-kün olmıyan.

mümtesil

(a. s. misl'den) : imtisal eden, aldığı emre uyan, boyun eğen.

mümtezic

(a. s. mezc'den) : 1) imtizaç eden, uyan, uyuşan, uysal, uyuşmuş, bağdaşmış. 2) kaynaşmış.

mümtır

(a. s.) : imtâr eden, yağdıran.

mümzâ

(a. s. mazâ'dan) : imzalı, imza edilmiş.

mümzî

(a. s. mazâ'dan) : imza eden, imza sahibi.