mûceb

(a. s. vücûb'dan) : 1) îcâbetmiş, lâzımgelmiş. 2) bir söz veya emrin îcâbettiği şey, netîce. 3) i. büyük bir memûrun, kendisine sunulan evrakı tasdîk için ettiği işaret, paraf.

mûceb-i akd

huk. akit sebebiyle lâzım olan şey. [bir aşçı istîcâr olunduğunda o aşçının yemek pişirmesi îcâr akdinin mûcebidir]

mûceb-i cinayet

huk. cinayetin hükmü demektir ki, üzerine terettübeden kısas, diyet, hükûmet-i adi gibi şeylerden ibarettir.

mu'cem, mu'ceme

(a. s.) : i'câm edilmiş, noktalanmış, noktalı. Cim-i mu'ceme : noktalı cim. Târîh-i mu'cem : bir mısra beyit veya cümledeki noktalı harflerin ebced hesabiyle yekûnunun delâlet ettiği târih. 2) ed. "ebced" hesabında noktalı harfleri hesâbedilerek düşürülen târih. 3) bir ilmi, müfredâtiyle belirten eser.

mûcer

(a. s. ecr'den) : îcar edilen, kiraya verilen şey. (bkz. : me'cûr).

mûcez

(s. s. vecz ve vücûz'dan) : 1) îcaz yoliyle, kısa, derlitoplu yazılmış olan. (bkz. : muhtasar, mücmel). 2) i. g. s. bir yazı sitili.

mûcî

(a. s. vecâ'dan) : ağrıtan, acıtan.

mûci'

(a. s. veca'dan) : veca, elem veren.

mu'cib

(a. s. aceb'den) : i'câbeden, taaccübe, hayrete düşüren, şaşkınlık veren, (bkz. : muaccib).

mûcib, mucibe

(a. s. vücûb'dan) : 1) îcâbeden, lâzımgelen, gereken gerektiren. 2) i. sebep, vesile. Bilâ-mûcib : sebepsiz, hiç yoktan. Esbâb-ı mucibe : gerektiren sebepler, gerekçe. Kazıyye-i mucibe : mant. olumlu önerme.

mûcib-i tahallî

süslenme sebebi.

mûcib-i tahrîr-i tereke

huk. [eskiden] mirasçılar arasında gaip, merkut, sagir bulunduğu veyahut mirasçılardan biri tarafından talep vuku bulduğu takdirde şer'iye mahkemesi marifetiyle yazılması îcâbeden tereke.

mûcib-i teyakkuz

uyanıklığı icâbettiren.

mûcibât

(a. i. mûcib'in c.) : sebepler.

mucibe

(a. s.) : mant. olumlu. (bkz. : müsbet). fr. affirmatif.

mu'cibe

(a. i.) : taaccüb olunacak, şaşılacak şey.

mûcid

(a. s. vücûd'dan) : 1) vücut veren, îcâd eden, yeni birşey meydana getiren. 2) fikir ve mânâ yaratan. mûcid-i hakîkî : Allah.

mu'cir

(a. i.) : bir çeşit kadın başörtüsü.

mucir

(a. s. ecr'den) : îcâr eden, kiraya veren [kimse]

mucîz

(a. s. vecz ve vücûz'dan) : icazet veren, izin veren.

mu'ciz

(a. s. acz'den) : îcâz eden, acze düşüren, başkaları, -bir şey yapmada- geri bırakan; kimsenin yapamayacağı yolda olan.

mûciz

(a. s. vecz ve vücûd'dan) : 1) îcâz eden, kısaltan. 2) kısa, toplu.

mu'cizât

(a. i. mu'cize'nin c.) : tansıklar, mucizeler.

mu'ciz-beyân

(a. b. s.) : anlatışı herkese benzemeyen. [şâir, muharrir, kitap]

mu'ciz-dem

(a. f. b. s.) : nefesi mucize tesirli olan.

mu'cize

(a. i. acz'den. c. : mu'cizât) : tansık, tansuk, dini teyit maksadiyle ve Allah'ın emriyle peygamberler tarafından yapılan ve halkı hayrette bırakan harikulade işler, hareketler, haller, (bkz. : keramet).

mu'ciz-edâ

(a. b. s.) : edası, tavrı başkalarının yapamayacağı kadar üstün olan.

mu'cize-gû [y]

(a. f. b. s.) : mucize gibi söz söyleyen.

mu'cize-nümâ

(a. f. b. s.) : mucize gösteren, mucize derecesinde bir iş ortaya koyan.

mû-çîne

(f. b. i.) : cımbız, (bkz. : minkaş).