mîr-âb

(f. b. i.) : bir şehrin su işlerine bakan, kimse.

mîrâbâd kasrı

(f. a. b. i.) : sadrazam Nevşehirli İbrahim Paşa tarafından III. Sultan Ahmet için Kanlıca tepesinde yaptırılan kasır.

mi'râc

(a. i. ç. maârîc) : 1) merdiven, (bkz : mirkat, süllem). 2) göğe çıkma. Leyle-i mi'râc. (bkz : leylet-ül-isrâ) : mi'rac gecesi, Hz. Muhammed (Aleyhisselâm)'in göğe çıktığı gece ki, Receb ayının yirmi yedisine rastlıyan kandil gecesidir.

mi'râciyye

(a. i.) : 1) Hz. Muhammed (Aleyhisselâm)'in mi'râc-ı şeriflerinden bahseden eser, mîrac münasebetiyle yazılan manzume. 2) müz. Türk müziğinde, cami müziğinin en tantanalı form’udur. Bugün, elde bulunan yegâne mîrâciye Nâyî Osman Dede'nin şaheseridir ki, bütün Türk müziğinin hâl-i hazırda en büyük eseri bulunmaktadır. Bu eser de emsali gibi unutulmak üzere iken Dr. Suphi Ezgi tarafından H. Saadettin Arel ve Ahmet Irsoy'un da yardımlarıyla büyük bir çalışma ile kurtarılmış ve bozuk şeklinden aslî şekline döndürülmüştür.

mîr-âhûr

(f. b. i.) : imparator sarayın ahır müdürü, ["mî'r-i âhûr"dan bozma]

mîr-alây

(f. b. i.) : ask. "alaybeyi" : albay, [yazıda : "izzetlü" lâkabı ile hitâbedilirdi]

mîrân

(f. i. mîr'in c.) : beyler.

mirâr

(a. i. merre'nin c.) : kerreler, defalar, kezler.

mîrâs

(a. i. veraset ve irs'den c. : mevârîs) : ölenin hısımlarına veya kanunen verilmesi gereken kimseye bıraktığı mal, mülk, para. mîrâs-ül-mükâteb : huk. [eskiden] kitabete kesilmiş olan memlûke ait terekenin veresesine intikali, ki şu veçhile olur : mükâtebin terekesinden evvelâ yabancılara âit borcu varsa o tesviye olunur. Sonra mevlâsına borcu varsa bu verilir, daha sonra kitabet bedelinden artan kısım te'diye olunur, bundan sonra ne kalırsa o da veresesine kalır.

mîrâs-hâr

(a. f. b. s.) : mirasyedi, [halk dilinde : "mîrâs-hâr" suretinde kullanılır]

mir'ât

(a. i. c. : merâî, meraya) : 1) ayna. (bkz : minzâr, secencel). 2) meşhur bir çeşit lâle.

mirbat

(a. i.) : davar bağlanacak bağ.

mi'râzu

(a. i. c. : maârîz) : sözün gizli manası.

mircel

(a. i. c. : merâcil) : kazan.

mirfak

(a. i. c. : merâfık) : 1) dirsek. 2) mutfak. 3) kiler. 4) astr. semanın kuzey tarafında bir yıldız ismi

mirfaka

(a. i.) : dirsek yastığı.

mirfed

(a. i.) : büyük kâse.

mîrî

(f. s.) : 1) beylik, devlet hazînesine âit. 2) i. devlet hazinesi, [arapçaya benzetilerek : "mîriyye" demek yanlıştır]

mîrilû

(i.) : uzayan harpte ve askerin kifayetsizliği zamanında aylıkla toplanan asker.

mirkam

(a. i. c. : merakım) : kalem, yazacak âlet.

mirkak

(a. i.) : oklava.

mîr-livâ

(f. a. b. i.) : ask. tuğgeneral.

Mirrîh

(a. h. i.) : (bkz : Merih). [kelimenin aslı : "Mirrîh" olduğu halde, "Merih" şekli yaygındır]

mirsâd, mirsad

(a. i. c. : merâsid) : rasat yeri, gözetme yeri.

mirsât

(a. i. c. : merâsî) : gemi demiri, lenger.

mirşah, mirşaha

(a. i.) : süzgeç, süzgü.

mirtâz

(a. s.) : dinin yasağından kaçınan, (bkz : perhizkâr).

mirvaha

(a. i. rîh'den. c. : merâ-vih) : yelpaze, (bkz : meges-rân).

mirvaha-cünbân

(a. f. h. s.) : yelpaze sallayan.

mirvaha-cünbânî

(a. f. b. i.) : yelpaze sallayıcılık.

mîr-zâ, mirza

(f. b. i.) : 1) İranlılara mahsus bir asalet unvânı, beyzade, [kelimenin sonuna getirilirse : (Haydar Mirza gibi) nesepçe büyüklüğe delâlet eder; kelimenin başına getirilirse (mirza Hüseyin gibi) alelade, efendi, bey mânâsına gelir] . 2) astr. Dübb-i Ekber yıldız kümesinin kuyruk ortasındaki çukurda bulunan, kümenin altıncı derecede parlak yıldızı, lât. zela Ursus Majoris.