mîh

(a. i.) : mıh, çivi, enser, kazık. Çâr-mîh (dört çivi) : put biçiminde olan îdam âleti.

mih

(f. s. c. : mihân) : büyük, ulu. (bkz. : azîm, kebîr, mihîn, mihîne); . Kih-ö mih : küçük ve büyük.

mihâd

(a. i. c. : mühüd) : yatak, döşek. Bi's-el-mitıâd (ne fena döşek) : cehennem.

mihaffe

(a. i.) : mahfe, deve veya katırın sırtına konulan ve iki kişi oturabilecek büyüklükte olan sepet. (bkz. : mahaffe, mihmel.

mihâh

(a. i. muhh'un c.) : 1) anal. ilikler. 2) anat. beyinler.

mihâk

(a. i.) : her arabî ayının son üç gecesi, (bkz. : mahâk, muhâk). [kelimeyi, üç harekesiyle de kullanmak caizdir]

mihan

(a. i. mihnet'in c.) : sıkıntılar.

mihân

(f. s. mih'in c.) : büyükler, ulular. Kihân ü mihân : büyükler ve küçükler, (bkz. : sigar ü kibar).

mihâr

(a. i. mühür'ün c.) : taylar, at yavruları.

mihatta

(a. i.) : g. s. Hattatların kalemin ucundaki kılların alınmasında kullandıkları bir âlet.

mihbeb

(a. i.) : tane tane kesecek âlet.

mihcem, mihceme

(c. : mehâcim) : biy. 1) çekip emmeye yarayan organ veya âlet. 2) hacamat şişesi, fr. ventouse.

mihcen

mîhek

(f. s.) : 1) karanfil. 2) küçük çivi.

mihfer, mihfere

(a. i. c. : mahâfir) : bel; kazma.

mihekk

(a. i.) : 1) mehenk, altın veya gümüşün ayarını anlamaya yarayan taş. 2) birinin kadrini, kıymetini ve ahlâkını anlamaya yarayan şey, vâsıta, (bkz : mi’yâr)

mihen

(a. i. mihnet'in c.) : eziyetler, meşakkatler, sıkıntılar.

mihfer

(a. i. c. : mehâfir) : hattatların yanlışı kazımakta kullandıkları bir çeşit kalemtıraş.

mîhî

(f. s.) : çiviye ait, çivi şeklinde.

mihîn, mihîne

(f. s.) : büyük, ulu. (bkz : mih).

mîh-kadem

(f. a. b. s.) : ayağı kırık.

mihleb

(a. i. c. : mahalib) : yırtıcı hayvan pençesi.

mihmân

(f. i.) : misafir, konuk, (bkz : dayf).

mihmân-dâr

(f. s.) : 1) misafir, . konuk ağırlayan kimse. 2) ağırlaması için resmî bir misafirin yanına verilen kimse, (bkz : mihmân-nüvâz).

mihmân-dârî

(f. i.) : mihmandarlık, misafir ağırlayıcılık.

mihmân-hâne

(f. b. i.) : misafirhane, otel.

mihmânî

(f. i.) : mihmanlık, misafirlik, konukluk.

mihmân-nüvâz

(f. b. s.) : misafire ikram eden, misafir ağırlayan. (bkz : mihmân-dâr).

mihmân-nüvâzâne

(f. zf.) : misafirpervere, konuksevere yakışacak surette, (bkz : mihmân-perverâne).

mihınân-perver

(f. b. s.) : misafir seven, misafir ağırlıyan. (bkz : misâfir-perver).

mihmân-perverâne

(f. zf) : misafirpervere, misafir ağırlayana yakışacak surette, (bkz : mhimâri-nüvâzâne).

mihmân-perverî

(f. b. i.) : misâfir severlik, misafir ağırlayıcılık. (bkz : mihmân-nüvâzî).

mihmân-serây

(f. b. i.) : misafirhane, otel.

mitımâz, mihmîz

(a. i. c. : mahâmîz) : mahmuz, (bkz : mehmuz)

mahmil

1) deve üzerine konulan -iki kişinin bineği-sepet, (bkz : mahmil, mihaffe). 2) her yıl Haremeyn’e hacı kafilesiyle gönderilen armağanlar.

mihmez

(bkz. : mihmâz)

mihmeze

(a. i.) : üvendire.

mihnet

(a. i. c. : mihen) : 1) zahmet, eziyet. 2) gam, keder, sıkıntı, dert. 3) belâ, musibet.

mihnet-âbâd

(a. f. b. i.) : gam, keder dolu olan yer; mec. dünya.

mihnet-dîde

(a. f. b. s.) : mihnet görmüş, musibete uğramış.

mihnet-gâh

(a. f. b. i.) : gam, kasavet, eziyet çekilen yer. (bkz : mihnet-kede).

mihnet-keş

(a. f. b. s. c.) : mih-net-keşân) : mihnet çeken, eziyet çeken.

mihnet-keşâne

(a. f. zf.) : eziyet çekene yaraşır bir surette.

mihnet-zede

(a. f. b. s.) : mihnete, gam, keder, musîbete uğramış.

mihr

Güneş, (bkz : âf-tâb, hûrşîd, şems).

mihrâb

(a. İ.) : 1) camilerde, mescitlerde yönelinen taraftaki duvarda bulunan ve imamlık edene ayrılmış olan oyuk, girintili yer. 2) mec. ümit bağlanan yer. 3) mec. sevgilinin kaşları. 4) g. s. halının bordur çerçevesi içinde yalnız bir tarafta bulunan, kemer görünüşlü motif.

mihrâf

(a. i.) : doktorun yarayı muayene ettiği âlet.

mihrak

(a. i.) : 1) küre içi biçiminde bir aynaya, [veya konveks (dışbükey) bir merceğe] muvâzî (paralel) olarak gelen ışınların aksettikten veya kırıldıktan sonra toplandıkları nokta, odak noktası. 2) hareket merkezi

mihrak

(a. i.) : çok hareket eden.

mihrâs

(a. i. c. : mehârîs) : dibek taşı

mihr-bân

(f. b. s.) : şefkatli, merhametli, muhabbetli, güler yüzlü, yumuşak huylu.

mihr-bânî

(f. b. i.) : sevgi, dostluk.

mihr-can

(a. i.) : 1) son bahar güz mevsimi 2) eski İranlıların iki büyük bayramından birinin adı (bkz : mihre-gân).

mihre

(f. i.) : acemi ördekleri avlamak için su kenarlarına bağlanan ördek.

mihrgân

(f. b. i.) : 1) sonbahar. 2) eski İranlıların iki büyük bayramlarından, birinin adı olup yedinci Güneş ayının on altıncı gününe rastlar. Bu gün, Iran Mecusîlerinin nev-ruz'dan sonra gelen en büyük bayramlarıdır. Ayın onaltısından başlıyarak, yirmi birinci gününe kadar altı gün devam eder. Başlangıcına : mihregân-tâmme, sonuncu gününe : "mihregân-ı hâssa" denir, (bkz : mihr-cân).

mihr-nâz

(f. b. s.) : 1) nar güneşi, çok nazlı. 2) i. kadın adı.

mihsad

(a. İ.) : ekin orağı.

mihtab

(a. i.) : balta, odun kesmekte kullanılan alet.

mihtât

(a. İ.) : cetvel tahtası

mih-ter

(f. s. c. : mihterân) : daha büyük, daha ulu (bkz : mehter).

mih-terân

(f. s. mihter'in c.) : daha büyükler.

mihver

(a. i. c. : mahâvir) : 1) eksen, durduğu yerde dönmekte olan bir şeyin, dolayında döndüğü varsayılan doğru çizgi. 2) mat. üzerinde bir pozitif cihet varsayılan sonsuz hat. 3) kağnı arabasının dingili.

mihyat

(a. i.) : iğne. (bkz. : süzen).

mihzar

(a. s.) : mânâsız, saçma konuşan. Külli miksarün mihzâr : her çok söyleyen saçmalayıcıdır.