mer'

(a. i.) : adam, erkek, kişi. (bkz. : merdüm). [müen. : "mer'e"]

mer

(f. s.) : elli [sayı] , (bkz. : hamsin, hamsûn, pençâh).

mer'â

(a. i. c.) : aynalar, (bkz. : merâî).

mer'a

(a. i. ra'y'dan. c. : merâî) : çayırlık, otlak.

mer'abe

(a. i.) : 1) tenha ve korkunç yer. 2) birdenbire korkutma.

merâbi'

(a. i.) : 1) (mürabba'ın c.) : mürabbalar, kareler. 2) (merba'ın c.) ilkbaharda oturulan evler.

merâbih

(a. i. merabih c.) : ticaret kazançları.

merâci'

(a. i. merci'in c.) : rücû edilecek, dönülecek yerler, müracaat edilecek başvurulacak yerler, kimseler.

merâdet

(a. i.) : kuvvetlilik. (bkz. : salâbet).

merâfık

(a. i. mirfak'ın c.) : 1) dirsekler. 2) mutfaklar. 3) kilerler.

merâh

(a. i.) : 1) rahat edecek yer. 2) yer, mekân (bkz. : mekân, me'vâ). 3) Arapça nahv cümlesinden meşhur eser.

merah

(a. i.) : çok aşırı sevinme.

merâhil

(a. i. merhale'nin c.) : konaklar, mesafeler, menziller, duraklar, (bkz. : merâhil-i baîde : uzak konaklar, duraklar.

merâhil-peymâ

(a. f. b. s.) : yolcu, seyyah, (bkz. : merhale-nişîn).

merâh im

(a. i. merhamet'in c.) : merhametler, acımalar.

merâhim

(a. i. merhem'in c.) : merhemler.

merâî

(a. i. mir'at'ın c.) : aynalar, (bkz. : mer'â, merâyâ).

merâî

(a. i. mer'a'nın c.) : çayırlıklar, otlaklar.

mera ir

(a. i. merâre'nin c.) : anat. öd keseleri.

merak

(a. i.) : 1) bir şeyi anlamak veya öğrenmek için duyulan arzu. 2) bir şeyi edinmek, yapmak, bir şeyle uğraşmak arzusu. 3) heves, istek, düşkünlük. 4) iç darlığı. 5) kuruntu, telâş. 6) kaygı, tasa. 7) kara sevda, dalgınlık.

merak

(a. i.) : çorba; etsuyu.

meraka

(a. i.) : 1) koyu etsuyu. 2) terbiye [yemek]

merâkıd

(a. i. merkad'ın c.) : mezarlar, kabirler.

merakım

(a. i. mirkam'ın c.) : kalemler, yazacak âletler.

meraki

(a. s.) : 1) kuruntu, vesvese içinde bulunan [kimse] . 2) (i. mirkât'ın c.) merdivenler, basamaklar; dereceler.

merâkib

(a. i. merkeb'in c.) : rükûbedilecek, binilecek şeyler.

merâkib-i bahriye

vapurlar, gemiler, kayıklar gibi deniz nakil vâsıtaları.

merâkib-i berriye

at, araba, otomobil gibi kara nakil vâsıtaları.

merâkib-i cesîme

yüz tonilâtodan yukarı olan gemiler.

merâgib-i sagîre

yüz tonilâtoya kadar olan gemiler.

merâkiz

(a. i. merkez'in c.) : merkezler, (bkz. : merkez).

merakk

(a. i.) : 1) sağrı [atta] . 2) astr. Dübb-i ekber adlı yıldız kümesinin dörtgeninde bulunan parlak yıldız, fr. ing. merak. Lât. Beta Ursus Majoris. [yedili kümenin ikinci derecedeki parlak yıldızıdır]

meram

(a. i.) : 1) istek, maksad, niyet. 2) Konya'nın meşhur sayfiye yeri.

merâm-bahş, merâm-bahsâ

(a. f. b. s.) : birine istediğini veren.

merânet

(a. i.) : 1) yumuşaklık. {bkz : nuûmet). 2) fiz. bir maddenin, çekiçle dövüldüğü zaman yayılması vasfı.

merare

(a. i. c. : merâir) : anat. öd kesesi.

merâret

(a. i.) : acılık, tatsızlık. merâret-i esaret : esirliğin acılığı.

merâsıd

(a. i. mersad'ın c.) : rasat yerleri.

merâsî

(a. i. mersiye'nin c.) : mersiyeler, ağıtlar.

merisi

(a. i. mersâ'nın c.) : limanlar, gemilerin barındığı yerler.

merâsid

(a. i. mirsâd ve mirsad'ın c.) : mirsat yerleri, gözetme yerleri.

merasim

(a. i. resm'in c.) : 1) resmî muameleler; resmî törenler, seremoniler. merasim-i teşrîfâtiyya : protokol seremonisi.

merâ-şid

(a. i. merşed'in c.) : maksada ulaştıran doğru yollar.

merâti'

(a. i. merta'ın c.) : çayırlar, otlaklar.

merâtib

(a. i. mertebe'nin c.) : rütbeler, dereceler.

merâvîh

(a. i. mirvaha'nın c.) : 1) ovalar, çöller. 2) etrafı açık ve rüzgârlı yerler.

merâvih

(a. i. mirvaha'nın c.) : yelpazeler.

merâyâ

(a. i. mirât'ın c.) : aynalar, (bkz. : mecâlî, merâî).

merâyâ-yi huzuz

hazların aynaları.

merâzibe

(a. i. merzûbân'ın c.) : hudut muhafızlar, serhat beylerbeyleri.

merba'

(a. i. rebî'den. : merâbi') : ilkbaharda oturulan ev.

merba'-nisîn

(a. f. b. s.) : yazlıkta oturan.

merbat

(a. i.) : koyun, keçi batf-lanacak yer; ahır; ağıl.

merbû'

(a. i.) : kul, köle. (bkz. : memlûk).

merbûb

(a. i.) : köle. (bkz. : memlûk).

merbut

(a. s. rabt'dan.) : 1) raptolunmuş, bağlanmış, bağlı. 2) ulaşmış, bitişmiş, bitişik. 3) iliştirilmiş, eklenmiş. 4) bağlı, (bkz. : vâ-beste).

merbûtât

(a. i. ve s. merbût'un c.) : raptolunmuş şeyler, ekli, bağlı şeyler.

merbûtât-ı hâdise

huk. [eskiden] eskiden beri tapu ile tasarruf olunagelirken sonradan bir tak-rîb ile ruhban eline geçmiş ve manastıra merbut olmak üzere tapusuz tasarruf olunmakta bulunmuş olan arazî demektir ki, bunlarda arâzî-i emîriye hükümleri tatbîk olunur manastır nâmına tasarrufa müsâade edilmez.

merbûtât-ı kadîme

huk. [eskiden] bir manastıra eşkidenberi merbut olan ve merbûtiyeti defter-hânede mukayyet bulunan arazî olup tapu ile tasarruf olunmaz ve alınıp satılmaz.

merbûten

(a. zf.) : raptedilerek, bağlanmış olarak.

merbûtiyyet

(a. i. c.) : merbutli, bağlılık, eklilik.

merc

(a. i. c. : mürûc) : çayır, çayırlık, (bkz. : mertâ').

merc

(f. s.) : "here" ile birlikte kullanılır. Here G merc : karmakarışık, altüst.

mercan

(a. i.) : mercan, îr. corail.

mercâne

(a. i.) : mercan tanesi.

merci'

(a. i. rücû'dan. c. : merâci') : 1) rücû edilecek, dönülecek yer. 2) müracaat olunacak, başvurulacak yer, kimse.

merci'-i küll

bütün işler için başvurulacak makam.

merci'-i resmi

bir idarenin veya bir me'mûrun bağlı bulunduğu üstün yer.

merci'-i rü'yet

htılc. bir işin görülmesi için başvurulan yer.

mercû

(a. s. recâ'dan.) : 1) umulan. 2) rica olunan, [aslı : "mercûv" dur]

mercûh, mercûha

(a. s. rüchân'dan.) : 1) başka bir şeyin kendisine üstün tutulduğu şey. 2) hasmından önce iddiasını ispata salâhiyeti olmıyan.

mercûl

(a. s.) : 1) kıllı, kıllanmış, başında saçı bitmiş. 2) zool. ayak yerinde olan kanatları karnında veya başında bulunan hayvan.

mercûl-ül-batn

zool. karından ayaklı.

mercûm

(a. s. reem'den.) : recmolunmuş, taşlanmış.

merd

(f. i.) : 1) adam, insan. 2) erkek. 3) özü, sözü doğru, kabadayı, yiğit. Nâ-merd : korkak; alçak, kancık [kişi]

merd-i garîb

yabancı, gurbete düşmüş kişi.

merd-i Hüdâ

(Allah adamı) : ermiş kişi.

merd-i kıbtî

çingenenin merdi, özü sözü doğru ve cesur olanı.

merdân

(f. i. merd'in c.) : mertler, insanlar, erkekler, yiğitler.

merd-âne

(f. zf.) : ere, erkeğe yakışacak yolda, mertçe, erkekçe, (bkz. : bahâdır-âne).

merdânegî

(f. i.) : mertlik, yiğitlik, cesurluk.

me'dâne-ser-gerdan

(f. b. i.) : bir çeşit terlik.

merdâne-zenâne

(f. b. i.) : bir çeşit kadın terliği.

merdân-hüdâ

(f. b. s.) : erenler.

merd-bece

(f. b. i.) : mert oğlu mert, yiğit oğlu yiğit.

merdî

(f. b. i.) : 1) mertlik, erkeklik, erlik. 2) cesurluk. 3) hamiyet, insanlık.

merdûd

(a. s. redd'den.) : 1) redolunmuş, kovulmuş. 2) geri döndürülmüş, geri çevrilmiş.

merdûdiyyet

(a. i.) : merdudluk, kovulmuşluk, geri çevrilmişlik.

merdüm

(f. b. i.) : merdümân) : insan, adam. (bkz. : mar'). merdüm-i çesm : gözbebeği.

merdümân

(f. i. merdüm' ün c.) : insanlar, adamlar.

merdûm-âzâr

(f. b, s.) : insan inciten, (bkz. : dil-şiken).

merdüme

(f. i.) : gözbebeği, (bkz. : merdümek).

merdümek

(f. i.) : 1) küçük adam. 2) mercimek, gözbebeği, (bkz. : merdüm). merdümek-i çeşm : gözbebeği.

merdüm-girîz

(f. b. i.) : insanlara karışmaktan hoşlanmıyan, insanlardan kaçan, fr. misanthrope.

merdüm-giyâ

(f. b. s.) : bot. kan kurutan, adamotu. ;

merdüm-giyâh, merdüm-giyeh

(f. b. i.) : bot. kankurutan, ab-düsselâm denilen müshil, adamotu.

merdüm-hâr

(f. b. s.) : 1) insan yiyen [vahşî hayvan] . 2) yamyam.

merdümî

(f. i.) : insanlık, adamlık.

merdüm-küş

(f. b. s.) : adam öldüren, (bkz. : katil).

merdüm-zâd

(k. i.) : 'nsan oğlu. (bkz. : benî AdenrJT

mer'e

(a. i. c. : nisa') : kadın, (bkz. : zen).

merec

(a. i. c.) : kararsız olma. 2) zorunlu olma.

merede

(a. i. mârid'in c.) : direnenler, inatçılar (bakınız : anede).

merehân

(a. i.) : 1) ferah, sevinç. 2) zayıf olma.

meremmet

(a. i.) : tamir, onarma; üstünkörü tamir.

meremtnet-i gayr-i müstehleke

huk. [eskiden] çürük tahtanın yerine başkasını koymak yahut çürümüş merdiveni yeniden yapmak gibi sonradan sökülüp alınabilmesi kabil olan ilâve.

meremmet. i müstehleke

huk. [eskiden] duvara badana, boya vurmak gibi sökülüp alınması kabil olmıyan fazlalık.

merfû'

(a. s. ref'den.) : 1) ref'olunmuş, kaldırılmış, yükseltilmiş.

merfû-ül-vezâre

vezirlerden işlediği bir suçtan veya devletçe görülen herhangi bir sebepten dolayı vazifesinden azlile beraber vezirlik rütbesi alınmış olanlar. 2) hükümsüz bırakılmış. 3) a. gr. zamme (o, ö, u, ü) ile harekelenmiş [harf] , (bkz. : mazmûm). 4) mat. ifâde edilen bir kuvvete yükseltilen miktar.

merfûât

(a. i. merfû'nun c.) : 1) bir yerde kullanılmak üzere kaldırılmış eski eşya. 2) zamme ile harekeli kelimeler.

merfûd

(a. s.) : armağan olarak verilen [nesne]

merg

(f. i.) : 1) cavır, çamen (bkz. : merta'). 2) sebze.

merg

(f. i.) : ölDm. (bkz. : irtihâl, mevt).

merg-a-mergî

umûmî ölüm [hastalıktan] . merg-i şâdî : sevinç ölümü.

mergâ merg

(f. b. i.) : umumî veba hastalığı.

mergub, mergube

("gu"lar uzun okunur, a. s. rağbet'den.) : 1) rağbet edilmiş, beğenilmiş, herkesçe sevilip aranılmış. 2) istenilen, sevilen, (bkz. : makbul). 3) i. [ikincisi] kadın adı.

mergul, mergule

("gu" lar uzun okunur, a. s.) : 1) bükülmüş, kıvrılmış [saç] ; kıvırcık [saç] . Zülf-i mergul : kıvrılmış, kıvırcık saç. 2) kuş sesi. 3) ahenkli ses.

merg-

(f. b. s.) : çayırlık, çimenlik, sulak [yer]

merhaba

(a. n.) : 1) "genişlenin", "rahat oturun!" mânâsına bir selamlaşma sözü. 2) günaydın, hoş geldiniz. 3) nazımda övülen kimseye hitâbolarak kullanılır.

merhale

(a. i. rihlet'den. c. : merâhil) : 1) menzil, konak. 2) iki menzil, konak arası. 3) bir günlük yol.

merhale-nişîn

(a. f. b. i.) : yolcu, seyyah, turist.

merhamet

(a. i. rahm'den. c. : merâhim) : şefkat gösterme, acıma; birini esirgeme. Bî-merhamet : merhametsiz, acımaz.

merhamet-bahs

(a. f. b. s.) : merhamet eden, merhametli.

merhamet en

(a. zf.) : merhamet ederek, acıyarak.

merhamet-güster

(a. f. b. s.) : merhamet yayıcı, merhametli, (bkz. : merhamet perver, merhamet-şiâr).

merhomet-güsterî

(a. f. b. i.) : merhamet yayıcılık, merhametlilik. (bkz. : merha-met-perverî, merhamet-şiâri).

merhamet-penâh

(a. f. b. s.) : merhametli, (bkz. : merhamet-güster, merhamet perver, merhamet-şiâr).

merhamet-perver

(a. f. b. s.) : merhametli, esirgeyici, (bkz. : merhamet-güster, merhamet-penâh, merhamet-şiâr).

merhamet-perverâne

(a. f. zf.) : merharrtetlilikle, esirgeyicilikle.

merhamet-perverî

(a. f. b. i.) : merhametlilik, esirgeyicilik. (bkz. : merha-met-şiârî).

merhamet-şiâr

(a. f. b. s.) : âdeti, merhamet olan, merhametli, (bkz. : merhamet-güster, merhamet-penâh, merhamet-perver).

merhamet-çiârî

(a. b. i.) : merhametlilik. (bkz. : merhamet-perverî).

merhem

(a. i. c. merâhim) : 1) melhem, deriye içirilerek veya sürülerek kullanılan tereyağı kıvamında yağlı ilâç. 2) mec. acıyı, sertliği giderecek ve avunduracak olan sebep.

merhem-s[y]

(a. b. c.) : merhem sürücü, çâre bulucu, bulan.

merhem-sâz

(a. f. b. i.) : çâre bulan.

merhem-sâzi

(a. f. b. i.) : çâre buluculuk.

merhûb

(a. i.) : 1) arslan (bkz. : esed, gazanfer, haydar, şîr). 2) s. korkunç şey.

merhum, merhume

(a. s. rahm'den.) : 1) Allah'ın rahmetine kavuşmuş, Allah'ın rahmetiyle müjdelenmiş, (bkz. : mağfur). 2) ölmüş, ölü. [Müslümanlar hakkında] , (bkz. : müteveffa). Ümmet-i merhume : Müslümanlar.

merhûn

(a. s. rehn'den) : 1) rehin edilmiş, ödünç alınan bir şeye karşı, garanti ola-rsk verilen şey. 2) muayyen zaman, bir şeye bağlı. Umûr-i merhûne : zamanı beklenen işler.

merhûnün-bih

huk. [eskiden] rehnedilen malın mukabili olan hak.

merhûz

(a. s.) : yıkanmış, (bkz. : magsûl).

merî

(a. s.) : nat. mîde ile bül'ûm arasında bulunan yemek borusu.

mer'î, mer'iyye

(a. s. riâyet'den.) : 1) riâyet edilen, saygı gösterilen. 2) gözetilen, yürürlükte ulan. (bkz. : carî).

mer'iyy-ül-hâtır

hatırlı, itibarlı, sözü geçer.

mer'î, mer'ivye

(a. s. rü'yet'den) : gözle görülen. Gayr-i mer'î : gözle görülmez.

merîd

(a. s.) : başı sert, inatçı, (bkz. : anûd, ımusırr).

merîh

(a. n. i.) : Dünyâ'dan sonra Güneş'e en yakın olan seyyare ("gezeğen) : Sakıt, Mars. [Merih'de su ve hava vardı, sathının yarısı karlarla kaplıdır; Güneş'in etrafındaki devresini 687 günde tamamlar] , (bkz. : Mirrîh).

mer’iyyat

(a. s. mer'î'nin c.) : gözle görülen şeyler.

mer'iyyet

(a. i.) : hükmü yürürlükte olma.

merkab, merkabe

(a. i. c. : merâkıb) : 1) gözetleme, gözleme yeri kulesi. 2) astr. semânın kuzey yarımküresinde Feres-i Ekber (Pegasus) burcunun büyük dörtgeninin büyük kenarının sağ köşesinde bulunan yıldız, markab, lât. Beta Pegasus.

merkad

(a. i. c. : merâkıd) : mezar, kabir. [aslı : "yatacak, uyuyacak yer" demektir]

merkeb

(a. i. rükûb'dan. c. : merâkib) : 1) rükûbedilecek, binilecek şey, binek. 2) vapur. gemi, kayık gibi şeyler. 3) eşek. [dilimizde1 yalnız "eşek" mânâsına kullanılır]

merkez

(a. i. rekz'den. c. : merâkiz) : 1) yuvarlak bir çizginin (çenberin) her noktasından aynı uzaklıkta bulunan nokta. Kuwe-i an-il-merkeziyye : *' 'merkezkaç kuvvet, bir merkezin etrafında hareket eden bir cismi, o merkezden uzaklaştıran kuvvet, fr. foree centrifuge. Kuvve-i ile-l-merkeziyye : Hz. *merkezcil kuvvet, muhitten merkeze doğru yönelen kuvvet, fr. force centripete. 2) bir şeyin en işlek yeri, orta yeri, işlek yer. 3) kollara ayrılan bir teşkilâtın, bir kuruluşun umûmî idare yeri. 4) en yüksek dereceli polis karakolu. 5) tarz, suret, şekil, yol.

merkez-i âlem

astr. Güneş.

merkez-i Arz

jeol. Arz'ın, Dünyâ'nın merkezi,

merkez-i dâhili

jeol. iç merkez, hareketin (*deprem) yer içindeki merkezi.

merkez-i devr

fiz. hareket eden bir cismin, etrafında devrettiği nokta.

merkez-i hak

toprağın, dünyânın merkezi. merkez-i kemâl : mükemmellik merkezi.

merkez-i küre-i semâ

astr. küre-i semânın merkezi ki, aynı zamanda arzın merkezidir.

merkez-i mîh-i nuhâî

anat. dimağda cümle-i asabiyye kısmının tamamen toplandığı nokta.

merkez-i sıklet

ağırlık merkezi.

merkez-i tazyik

fiz. tazyik, ağırlık noktası.

merkez-i teşrî

kanun yapma merkezi.

merkezi, merkezivye

(a. s.) : merkeze mensup, merkezle ilgili, merkezde, işlek yerde bulunan. Devâir-i merkeziyye : merkezde, işlek yerde bulunan dâireler.

merkeziyyet

(a. i.) : bütün işlerin, emirlerin bir merkezden çıkması, merkez-leştirilmesi. Adem-i merkeziyyet : bir idareye bağlı olan bölümlerin, kendi kendilerini idare sistemi. Usûl-i merkeziyvet merkeziyyet usûlü, bütün işlerin merkezleştirilmesi usûlü, bir merkezden idare edilmesi usûlü, sistemi.

merkûb

(a. s. rükûb'dan.) : 1) üzerine binilmiş; bindirilmiş. 2) sarı meşinden yapılan bir çeşit ayakkabı.

merkum, merkume

("ku" lar uzun okunur, a. s. ve i. rakam'dan.) : 1) yazılmış, adı geçmiş, (bkz. : mezkûr). 2) bayağı, âdi, işsiz güçsüz, aşağılık kimse.

merkuman

("ku" uzun okunur, a. i. c.) : iki kişi hakkında kullanılır.

merkuz

(merekz'den) : 1) rekzolunmuş, dikilmiş, saplanmış. 2) mec. tabiatında, yaradılışında bulunan.

merkûziyyet

(a. i.) : merkûzluk, dikilme, saplanma.

mermer

(a. f. i.) : mermer, [aslı : Yunancadır]

mermer şâhî

çok ince dokuma pamuklu.

mermi

(a. s. i. remy'den. c. : mermiyât) : 1) remyolunmuş, atılmış. 2) ateşli silâhlarda atılan tane, kurşun, fişek, gülle.

mermiyât

(a. i. ve s. mermi'nin c.) : 1) remyolunmuş, atılmış nesneler. 2) ateşli silâhlarda atılan taneler, kurşunlar, fişekler.

mermuz

(a. s. remz'den.) : remz-olunmuş, işaretle anlatılmış, îmâ edilmiş.

mermûzit

(a. s. c.) : remiz ve işaretle anlatılan şeyler. mermûıât-ı Mııriyye : Mısır hiyeroglifi.

merrât

(a. i. merre'nin c.) : defalar, kerreler, bir çok defalar, (bkz. : kerrat).

merre

(a. i.) : defa, kerre. merre-i vahide : bir defa.

merret-en-bâ'de uhrâ

birbiri ardınca birkaç defa.

merreten ba'de meretin

tekrar tekrar.

mersâ

(a. i. c. : merâsî) : liman, geminin demir attığı yer.

mersâ-yi Konstantiniyye

İstanbul limanı.

mersad

(a. i. rasad'dan. c. : merâsid) : rasat yeri, gözetleme yeri. (bkz. : mirsâd).

mersâd

(a. i. c. : merâsid) : rasat yeri, gözetleme yeri. (bkz. : mirsâd).

mersiye

(a. i. c. merâsî) : ağıt, birinin ölümü ürerine duyulan teessürü anlatmak için yazılan manzume.

mersiye-hân

(a. f. b. s.) : ağıt okuyan, ağıtçı, (bkz. : nevvâhe).

mersiye-hânî

(a. f. b. i.) : ağıt okuyuculuk, ağıtçılık.

mersiye-kâr

(a. f. s.) : ağıtçı, ağıt okuyan.

mersûd

(a. s. rasad'dan) : rasadolunmuş; hesaplanmış, ölçülüp biçilmiş.

mersûm

(a. s. resm'den.) : 1) resmolunmuş, yazılmış, çizilmiş. 2) bahsi geçmiş, adı geçmiş, (bkz. : mezkûr). 3) [evvelce] Müslüman olmıyan kimseler için : "merkum" mânâsına kullanılan bir söz idi. 4) an'ane, gelenek.

mersûs

(a. s. resâs'dan) : 1) kurşun madeniyle sağlamlaştırılmış şey. 2) sağlam, (bkz. : metîn, muhkem). Bünyân-ı mersûs : sağlam yapı.

merşed

(a. i. c. : merâşid) : maksada ulaştıran doğru yol.

mert

(f. s.) : çevik, hareketli, (bkz. : zinde).

merta'

(a. i. c.) : mer'a, otlak, çayır, (bkz. : merc).

mertebânî

(a. s.) : Merteban'da yapılan bir cins çanak çömlek.

mertebe

(a. i. c. : merâtib) : 1) derece, basamak. 2) rütbe; paye. 3) mikdar.

mertebe-i âliye

yüksek derece.

mertebe-i bâlâ

üst derece.

mertebet

(a. i.) : (bkz. : mertebe).

mertûb

(a. s. ratb'dan.) : rutubetli, nemli, ıslak, yaş. mış.

mertûm

(a. s.) : kırılmış, ufalanmış.

mer'ûb

(a. s. ru'b'dan) : korkmuş, ürkmüş.

mer'uben

(a. zf.) : korkarak, ürkerek, korku ile.

mervaha

(a. i. c. : merâvîh) : ova, çöl; her tarafından rüzgâr esen yer.

merve

(a. h. i.) : Mekke'de bir dağın adı olup, hacılar bununla Safa Ovası'nda sa'y ederler, yâni 7 defa gidip gelirler ki hac farizasının rükünlerindendir.

mervî

(a. s. rivâyet'den.) : rivayet olunan, birinden işiterek söylenen, sağlam olarak bilinmiyen.

meryem

(a. n. f. zf.) : İsa'nın annesi. Buhûr-i Meryem : bot. siklamen, tavşankulağı da denilen çuhaçiçeğigillerden yaprak ve çiçek sapları kökten sürme, çiçekleri başaşağı dönmüş bir süs çiçeği.

meryem-âne

(a. f. zf.) : Meryemcesine, Meryem gibi nezîhâne.

meryemiyye

(a. i.) : bot. adaçayı, lât. salvia ceratophylloides.

merz

(f. i.) : 1) yer, toprak. 2) sınır, (bkz. : hadd, merzbûm).

mezrâ

(a. s. marîz'in c.) : hastalar, hastalıklar, sayrılar.

merzaga

(a. i.) : bataklık, kokulu su birikintisi olan yer.

merzagî

(a. s.) : bataklığa âit, fena kokan su birikintisi olan yerlerle ilgili.

merzât

(a. i.) : rızâ, razı olma, hoşnutluk. İbtigaen li-merzâti'llâh. Taleben li-mer-lâti'llâh : Allah rızâsı için.

merz-bân

(f. b. i.) : hudut muhafızı, sınır beyi. (bkz. : merz-vân).

merzbûm

(f. i.) : hududu belli memleket, ülke.

merzencûş

(a. i.) : bot. mercanköşk, sıçankulağı [otu] , lât. origanum maiorana. (bkz. : merzengûş).

merzengûş

(f. i.) : bot. mercanköşk denilen fesleğene benzer bir çiçek, sıçankulağı [otu] , lât. origanum maiorana. (bkz. : merzencûş).

merz-gûn

(f. b. i.) : tenasül âleti, (bkz. : kadîb, kîr, lâ-yukal).

merzî

(a. i. c. rızâ'dan) : râzılık, hoşnutluk. Gayr-i merziyye : beğenilmemiş.

merzûk

(a. s. rızk'dan.) : 1) rızklanmış, rızkı verilmiş. 2) bahtiyar, mutlu, [müennesi "merzûka" kadın adıdır]

merzûl

(a. s.) : rezîl, rüsvâ edilmiş.

merzübân

(a. b. i.) : (bkz. : merz-bân, merz-vân).

merzübûm

(f. i.) : iklîm.

merz-vân

(f. b. i.) : hudut muhafızı, sınır beyi. (bkz. : marz-bân)