melâ

(a. i.) : sahra, ova.

melâ'

(f. a. i.) : cemaat.

mel'ab

(a. i. c. : melâib) : oyuır oynayacak yer, eğlence yeri.

mel'abe

(a. i. la'bfdan. c. : melâib) : oyunr oyuncak, (bkz. : bâzîce).

mef'abe-i sıbyân

çocuk oyuncağı. [aslı "mil'abe" dir]

melâbis

(a. i. melbes ve milbes'in, c.) : giyecekler, elbiseler.

melâcî'

(a. i. melce'm c.) : ilticaedecek, sığınacak yerler.

melâfîh

(a. i. melfûha'nın c.) : ana karnındaki oğlan çocuklar.

melâgım

(a. i.) : ağız çevresi.

melâh

(f. i.) : çekirge, (bkz. : cerâd). Pây-i melâh : (çekirge ayağı) : bir karıncanın Hz. Süleyman'a götürdüğü armağan, [eski edebiyatta : "'çam sakızı çoban armağanı" atasözünün yerine kullanılır]

melâh-ı âbî

teke denilen deniz böceği

melâhat

(a. i.) : 1) güzellik, yüz güzelliği, (bkz. : hüsn ü ân,) : [arapçada "tuzluluk" mânâsına kullanılır] . 2) kadın adı.

melâhî

(a. i. milhâ' ve milhât'ın c.) : oyunlar, eğlenceler, cünbüşler. Alât-ı melâhî : sazlar, çalgılar.

melâhide

(a. i. lâhd'den. mülhid'in c.) : Allah'ı inkâr edenler, dinsizler, İmansızlar, (bkz. : mülhidîn).

melâhif

(a. i. miltıaf ve milhafe'nin c.) : bürünecek, sarınacak şeyler, yorganlar.

melihim

(a. i. melhame'nin c.) : büyük, kanlı savaşlar.

melâib

(a. i. mel'ab ve mel'abe'nin c.) : 1) oyun oynanacak yerler. 2) oyunlar, oyuncaklar.

melâib-ür-rîh

[Araplarca] müdâhil, giren rüzgâr.

melâik

(a. i. mil'aka'nın c.) : tahta kaşıklar.

melâik, melâike

(a. i. melek'in zf) : melekler.

melâik-pey

(a. f. b. s.) : ayağı 'jğurlu.

melâik-sıfât

(a. b. s.) : melek sıfatlı, melek huylu, huyu melek gibi.

melâin

(a. i. mel'ane ve mel'anet'in c.) : lanete sebebolanlar, lanet edilmeye değer işler, hareketler.

melâin

(a. s. mel'ûn'un c.) : mel'unlar, herkesin lanet ve nefretini kazanmışlar.

melak

(a. i.) : mala.

melal

(a. i.) : 1) usanç, usanma, bıkma. 2) sıkılma, sıkıntı, (bkz. : melel, melûl). melâl-i hasret ü gurbet : hasret ve gurbet hüznü.

melâl-i hüsran

zararın, ziyanın hüznü.

melâl-âver

(f. b. s.) : usanç veren, usandıran, sıkan.

melâlet

(a. i.) : (bkz. : melal).

melâm

(a. s.) : zemmolunmuş, çekiştirilmiş.

melâmet

(a. i. levm'den) : ayıplama, kınama; azarlama, çıkışma.

melâmetî

(a. i. ve s.) : (bkz. : melâmî).

melâmetiyye

(a. i.) : zikir, fikir, husûsî giyiniş, tekke gibi râsimeleri kabul etmiyen bir tarikat.

melâmet-keş

(a. f. b. s.) : melâmet çeken; rüsvalık sıkıntısına katlanan.

melânıet-keş-i ışk

aşk melâmeti çeken; aşk yüzünden dile düşen, halkın sövüp saymasına mâruz kalan.

melâmet-zede

(a. f. b. s. c. : melâmet-zedegân) : ayıplanmış, kınanmış, azarlanmış, melâmete uğramış.

melâmet-zedegân

(a. f. b. s. melâmet-zede'nin c.) : melâmete uğramışlar, ayıplanmışlar, kınanmışlar, azarlanmışlar.

melâmi'

(a. i. lem'a'nın c.) : parıltılar, aydınlıklar.

melâmî

(a. s. i. melâmet'den. c. : melâmiyyûn) : melâmiyye tarîkatinden olan. [sofiye mesleklerinden biridir bunun Halvetî, Rufâî, Mevlevi gibi bir tarikat olduğunu söyliyenler olduğu gibi, bir tarikat olmadığını ileri sürenler de vardır]

melâmih

(a. i. lemha'nm c.) : 1) lemhalar. 2) bir şeyin başka bir şeye benzeme noktaları. 3) güzellik veya çirkinlik eserleri.

melâmiyyûn

(a. s. i. melâmî'nin c.) : melâmiyye tarikatından olanlar, (bkz. : kelbiyyûn).

mel'ân

(a. s.) : dolu, taşkın, (bkz. : leb-rîz).

mel'ane

(a. i. c. : melâin) : lanete sebebolan, lanet edilmiye değer iş, hareket.

mel'anet

(a. i. lâ'n'den. c. : melâin) : mel'unluk, lanete sebebolan, lanet edilmiye değer iş, hareket.

mel'anet-kârâne

(a. f. zf.) : lanet etmiye müstahak olacak surette.

mel'anet-pîş

(a. f. b. s.) : işi gücü mel'unluktan ibaret olan.

melâset

(a. i.) : yumuşaklık, sert olmayış, [zıddı : "huşunet"]

melassa

(a. i.) : hırsız, haydut yatağı.

melâz

(a. i.) : sığınacak yer. (bkz. : melce', penâh).

melâz-ı huylâ

hulyâ sığınağı.

melâze

(f. i.) : anat. küçük dil. (bkz. : lüseyn).

melâzîb

(a. s. milzâb'ın c.) : çok cimri, çok tamahkâr olanlar.

melbes

(a. i. c. : melâbis) : giyecek şey, elbise.

melbesi me'kel

giyecek ve yiyecek.

melbûs

(a. s.) : 1) giyilmiş, kullanılmış. 2) liba?, esvap giymiş. 3) (i. a. c. : melbûsât) : giyilecek şey, esvap.

melbûsât

(a. i. melbûse'nin c.) : libaslar, giyecek şeyler, elbiseler, esvaplar.

melce'

(a. i. c. : melâci') : iltica edecek, sığınacak yer. (bkz. : melâz, penâh).

meldâ

(a. s.) : 1) [daha, en, pek, çok] genç, körpe ve nâzik (vücud veya dal). 2) K kadın adı. [emled'in müennesi]

meldûg

(a. s. ledg'den.) : zehirli' bir hayvan tarafından ısırılmış, sokulmuş.

mele'

(a. i.) : 1) doldurma. 2) dolma, dolu olma, doluluk. 3) halk, kalabalık, topluluk, (bkz. : cemâat, güruh).

mele'-i a'lâ

büyük ve ileri gelen meleklerin, toplandığı yer.

melek

(a. i. c. : melâik, melâike) : 1) Allah'ın, halleri diğer canlılara benzemiyecek. şekilde nurdan yarattığı varlıklar, (bkz. : firişte). 2) mee. yüzü ve huyu pek güzel, çok temiz olan kimse. 3) kadın adı.

meleki mukarreb

[Allah'a yakınlığı îtibâriylej Cebrail Aleyhisselâm.

melek-ül-mevt

(ölüm meleği) : Azrail. melek-üs-sıyâne : koruyucu melek.

melek-âne

(a. f. zf.) : melekçesine;

melekât

(a. i. meleke'nin c.) : melekeler, yetiler, fr. facultes.

melekât-ı akliye

akıl melekeleri, fr. facultes intellectuelles.

melekât-ı fâzıla

ahi. "cömertlik, yiğitlik, doğruluk ve namus" denilen dört şey.

melek-çehre

(a. f. b. s.) : melek yüzlü, (bkz. : melek-rû, . melek-sîmâ). [aslı : "melek-çihre" dir]

meleke

(a. i.) : 1) tekrarlıya tekrarlıya meydana gelen alışıklık, yatkınlık, yordam-2) ruh. *yeti, fr. faculte. (bkz. : iktidar, maharet, mümârese).

melek-haslet

(a. b. s.) : melek huylu, huyu melek gibi olan.

melekî, melekiyye

(a. s.) : 1) meleğe mensup, melekle ilgili. 2) i. temizlik, paklık, (bkz. : ismet). 3) melîk'e, hükümdara âit, melikle ilgili.

melek-per

(a. f. b. s.) : 1) melek kanatlı. 2) i. kadın adı.

melek-rû

(a. f. b. s.) : melek yüzlü, (bkz. : melek-çehre, melek-sîmâ).

melek-sîmâ

(a. f. b. s.) : melek yüzlü, (bkz. : melek-çehre, melek-rû).

melekût

(a. i.) : 1) hükümdarlık, saltanat, azamet. 2) ruhların ve meleklerin âlemi. (bkz. : âlem-i bâtın, âlem-i gayb, âlem-i ulvî).

melekûtî

(a. s. c. : melekûtiyân) : ruhların ve meleklerin âlemine mensûbolan, bu âlemle ilgili.

melekûtiyân

(a. i. melekûtî'nin c.) : ruh âlemine mensûb olanlar.

melel

(a. i.) : usanç, bıkma, (bkz. : melal, melûl).

meleng

(f. s.) : yalınayak başı-kabak bir halde dünyâ ile alâkasını kesmiş olan hakikî aşk ile sarhoş olmuş [kimse]

meles

(a. s.) : 1) melez, iki ayrı cinsten meydana gelen. 2) kanı karışık.

melevân

(a. i. c.) : gece ile gündüz. Mâ-dâm-el-melevân : gece ve gündüz devam ettikçe. Mâ-teâkab-el-melevân : gece ile gündüz birbiri ardı sıra geldikçe.

melfûf

(a. s. leff'den. c. : melfûfât) : leffedilmiş, sarılmış, durulmuş; bir zarf veya mektup içine konulmuş, (bkz. : mazruf).

melfûfât

(a. i. melfûf'un c.) : mektuba iliştirilmiş, sarılı evrak.

melfûfen

(a. zf.) : melfûf olarak, sarılı, ilişik olduğu halde.

melfûha

(a. i. c. : melâfîh) : ana karnındaki oğlan çocuk.

melfûz, melfûza

(a. s. lâfz'dan. c. : melfûzât) : telâffuz olunmuş, okunmuş, söylenmiş, söyleni-len. Gayr-i melfûz : telâffuz olun-mıyan, bir kelimenin içinde bulunup da okunmıyan [harf]

melfûzât

(a. i. melfûz'un c.) : birinin söylediği sözler.

melfûzât-i Timûriyye

Timur adına yazılan bir hal tercümesi.

melhad

(a. i.) : lâhid yeri.

melhame

(a. i. c. : melâhim) : kanlı savaş.

melhame-i kübrâ

büyük kanlı savaş.

melhûb

(a. s. lehb'den.) : alevlenmiş, alevli.

melhûd

(a. s. lahd'den.) : lâhitlenmiş, lahit içine konulmuş, mezara sokulmuş, (bkz. : medfûn).

mellıûf

(a. s.) : kederli, tasalı, kaygılı. melhûf-ül-kalb : gönlü tasalı.

melhûfân

(a. f. s. melhûf'un c.) : tasalılar, kaygılılar.

melhûk

(a. s. lâhk'dan) : iltihak etmiş, kavuşmuş, karışmış.

melhuz

(a. s.) : mülâhaza edilen, düşünülebilen, hatıra gelen; olabilen, (bkz. : me'mûl, muhtemel).

melhûzât

(a. i. melhuz ve melhûze'nin c.) : hatıra gelen şeyler; olabilir şeyler, (bkz ; ihtimâlât).

melîh, meliha

(a. s.) : 1) melâhat sahibi, güzel, şirin, sevimli. 2) i. erkek ve kadın adı. [arapçada : "tuzlu" mânâsı da vardır]

melik

(a. i. c. : mülûk) : 1) pâdişâh, hakan, hükümdar, (bkz. : melîk). 2) Allah adlarındandır.

melîk

(a. s. c. : mülekâ) : 1) Allah adlarındandır. (bkz. : melik2. . 2) mal sahibi. 3) pâdişâh, hakan, hükümdar.

melik-âne

(a. f. zf.) : hükümdara mensup, onunla ilgili.

melike

(a. i.) : 1) kadın hükümdar. 2) hükümdar karısı.

Melikşâh

(f. h. i.) : sultan Sencer'in babası olan Büyük Selçuk hükümdarı.

melîl

(a. s.) : kederli, (bkz. : melûl).

melkut

("ku" uzun okunur, a. s.) : 1) yerden kaldırılıp alınan şey. 2) buluntu, sokağa, viraneliğe veya cami kapısına bırakılmış [çocuk] , (bkz. : lakît).

mellâh

(melâhan, mellâhîn ve mellâhûn) : gemici, kaptan, denizci.

mellâhân

(a. mellâh'ın c.) : gemiciler, kaptanlar, denizciler, (bkz. : mellâhîn, meilâhûn).

mellâhe

(a. i.) : tuzla, (bkz. : memlaha).

mellâhîn

(a. i. mellâh'ın c.) : gemici, kepian. (bkz. : meliâhân, mellâhûn).

mellâhûn

(a. i. mellâh'ın c.) : gemici, kaptan, denizci. (bkz. : mellâhân, mellâhîn).

mellâse

(a. i.) : yer düzeltecek sürgü, âlet.

melmûs

(a. s. lems'den. c. : melâmîs) : lemsolunmuş, el il dokunulmuş.

melmûsât

(a. i. melmûs'un c.) : el ile dokunmalar.

melsâ'

(a. s.) : 1) düz, pürüzsüz [yer] . Arz-ı melsâ : otsuz yer, toprak. Sâha-i melsâ : pürüzsüz, düz yer. 2) şarap, (bkz. : bade, hamr). Hamr-ı melsâ : tatlı şarap.

melsân

(a. s.) : (bkz. : melsâ).

melsûk

(a. s.) : ilsâk edilmiş, bitiştirilmiş, yapıştırılmış.

melsûn

(a. s. c. : melâsîn) : yalancı, (bkz. : kezzâb).

meltafa

(a. i.) : lâtiflik, güzellik yeri olan şey veya vasıf.

mel'ûb

(a. s.) : salyeli ağız.

me'lûf

(a. s. ütfet'den.) : ülfet edinilmiş, alışılmış, alışmış; huy edilmiş, (bkz. : me'nûs).

me'lûfiyyet

(a. i.) : alışıklık. (bk'z : ilf, üns).

melûl

(a. s. melâl'den.) : 1) melâlli, usanmış, bıkmış, bezmiş, (bkz. : melal, me-lel). 2) mahzun. 3) i. erkek adı.

melûl-âne

(a. f. zf.) : mahzun ve acıklı bir halde.

melûm

(a. s. levm'den.) : levmolunmuş, azarlanmış.

mel'ûn, mel'ûne

(a. s. lâ'nden. c. : melâîn) : 1) lanetlenmiş. 2) tardolun-muş, kovulmuş. İblîs-i mel'ûn : kovulmuş şeytan. 3) herkesin lanet ve nefret ettiği kimse.

melyân

(a. s.) : (bkz. : mel'ân).

melzûm

(a. s.) : lüzumlu kılınmış.

melzûmiyyet

(a. i.) : melzumluk, lüzumlu kılınma.