meh

(f. i.) : (bkz. : mâh).

mehâbb

(a. i. mehebb'in c.) : rüzgârın estiği yerler.

mehabet

(a. i. heybet'den) : azamet, ululuk, korkunçluk; büyük görünme.

mehâbil

(a. i. mehbil'in c.) : anat. rahim yolları, döl yolları.

mehâcim

(a. i. mihcem'in c.) : 1) çekip emmeye yarıyan organlar veya âletler. 2) hacamat şişeleri.

mehak

(a. i.) : durgun suyun yeşilliği.

mehâl

(a. i.) : 1) korku yeri. 2) süre, vâde, mehil.

mehâlik

(a. i. mehleke'nin c.) : helak olacak yerler, tehlikeli yerler veya işler.

mehâmm

(a. s. mühimm'in c.) : 1) ehemmiyetli şeyler. 2) düşündürücü şeyler. 3) lüzumlu, gerekli şeyler.

mehâmm-şinâs

(a. f. b. s.) : işden anlıyan, iş ehli.

mehân

(a. s.) : küçümsenmiş, küçük görülmüş.

mehânen

(a. zf.) : küçümsenerek.

mehânet

(a. i.) : hakirlik, horluk; küçümsenme, küçük görülme.

mehâr

(f. i.) : 1) devenin burnuna geçirilen burunluk. 2) yular, dizgin. Güsiste-mehâr : salıverilmiş, gevşetilmiş yular.

me'haz

(a. i. ahz'den. c. : meâhiz) : bir şeyin alındığı, çıkarıldığı yer; kaynak.

mehbil

(a. i. c. : mehâbil) : anat. rahim yolu, döl yolu. İltihâb-ı mehbil : hek. döl yolunun iltihaplanması.

mehbilî

(a. s.) : mehbile, rahim yoluna âit, döl yolu ile ilgili.

mehbit

(a. i. hübût'dan) : hübût edecek, inecek yer.

mehbit-i envâr

nurların ineceği yer.

mehbit-i ilham

ilhamın ineceği yer.

mehbût

(a. s.) : korkudan şaşırmış.

meh-cebîn

(f. a. b. s.) : ay alınlı, parlak alınlı.

mehcûr, mehcûre

(a. s. hicr'den.) : 1) hecrolunmuş, terk olunmuş, bırakılmış, kullanılmaz olmuş, unutulmuş, (bkz. : metruk). 2) uzaklaşmış, ayrılmış.

mehcûriyyet

(a. i.) : 1) uzaklık, ayrılık. 2) bırakılma, unutulma, (bkz, : metrûkiyyet).

mehcüvv

(a. s.) : hicvolunmuş, yerilmiş, sözle taşlanmış.

meh-çe

(f. i.) : bayrak direği, minare ve kubbe üstüne konulan küçük hilâl, ay. {bkz : mâh-çe).

mehd

(a. i. c. : mühûd.) : beşik. (bkz : gehvâre).

mehd-i âsmânî

gökyüzüne mensup beşik, gökyüzü beşiği.

mehd-i ulyâ

pâdişâh anası.

mehd-i zuhur

meydana çıkma beşiği.

mehd-ârâ

(a. f. b. s.) : beşik süsleyen.

mehd-ârâ-yi vücud olmak

doğmak, dünyâya gelmek.

mehdi

(a. s. hedy'den.) : 1) hidâyete eren, doğru yolu tutan. 2) h. i. (bkz. : İmâm-ı Mehdî). [Şîîlerin itikadına göre yaşamakta olup kıyameti beklemektedir; sâhib-üz-zemân]

mehdiye

(a. i.) : hediye, armağan.

mehdûm

(a. s.) : hedmolunmuş, yıkılmış. Binâ-yi mehdûm : yıkılmış bina.

mehebb

(a. i. c. : mehâbb) : rüzgârın estiği yer.

mehekk

(a. i.) : mehenk taşı, ayar taşı. [aslı : "mihekk" dir]

mehere

(a. s. mâhir'in c.) : hünerliler, elinden iş gelen kimseler, becerikliler.

mehîb

(a. s. heybet'den.) : 1) heybetli, azametli; korkunç, (bkz. : mehûb). 2) i. arslan. (bkz. : esed, gazanfer, haydar, şîr).

mehîl

(a. s.) : korkunç [yer]

mehîn

(a. s.) : hor, hakir; zaif.

mehir

(f. i.) : astr. Ay. (bkz. : Kamer, Mâh).

mehire

(a. i.) : 1) nikâh bedeli pek çok olan kadın. 2) s. usta, mâhir, eliuz [adam]

mehist

(f. s.) : ağır. (bkz. : sakîl).

mehl

(a. i.) : vâde, vakit verme, bir işi muayyen bir zamana kadar bırakma. Alâ-meh-lin : vaktinde, yavaş, (bkz. : mühlet).

mehleke

(a. i. c. : mehâlik) : helak olacak yer, tehlikeli yer, iş. (bkz. : girdâb 2.)

mehlika

(f. b. s.) : ay yüzlü, güzel, (bkz. : mâh-lika, mâh-rû, meh-rû).

mehlike

(a. i. c. : mehâlik) : (bkz. : mehleke).

meh-mâ-emken

(a. zf.) : mümkün olduğu kadar, olabildiği kadar.

mehmûm

(a. s.) : endişeli, düşünceli.

mehmûs

(a. s.) : gizil.

mehmûsen

(a. zf.) : gizli olarak.

mehmûz

(a. s.) : 1) hemzeli. 2) gr. ana harflerinden herhangi biri hemze olan [kelime] : "ahz, se'l, bed'. . " gibi.

mehmûz-ül-ayn

gr. aynı "orta harfi" hemze olan mehmûz : "re'y" gibi.

mehmûı-ül-fâ

gr. fâ sı "ilk harfi" hemze olan mehmûz : "esed. . " gibi.

mehmûz-ül-lâm

gr. limı "son harfi" hemze olan mehmûz : "bed', gibi. 3) ayıplanmış, (bkz. : ma'yûb). 4) i. çizmenin veya ayakkabının topuğu arkasına takılan ve hayvanı dürtüp hızlandırmaya yarıyan demir, mahmuz, (bkz. : mihmâz, mihmîz).5) i. horozun ve başka kuşların ayakları arkasında bulunan boynuz gibi sivri şey, fr. ergot. 6) i. harb gemilerinde su kesimi altında ileriye doğru uzanan omurga dirseği. 7) i. köprü ayaklarında suların geldiği ve gittiği taraflara doğru yapılan eşeksırtı duvar. (bkz. : mihmâz, mihmîz).

mehmûze

(a. i.) : çavdarda hastalık sebebiyle meydana gelen bir nevî mantar.

meh-pâre

(f. b. i.) : 1) ay parçası. 2) mee. çok güzel kimse, (bkz. : mâh-pâre). 3) kadın adı.

meh-perest

(f. b. s.) : Ay'a tapan; mec. âşık. ["mâh-perest" in hafifletilmişi]

meh-peyker

(f. b. s.) : yüzü ay gibi parlak, nurlu, güzel olan. (bkz. : mâh-peyker).

mehr

(a. i. c. : emhâr, mühür) : huk. [eskiden] mihir, evlenirken erkek tarafından kadına verilen nikâh bedeli.

mehr-i muaccel

nikâhta kız tarafına verilen ağırlık, para, başlık; kalın.

mehr-i müsemmâ

huk. [eskiden] karı için iki tarafın rızâsiyle ve nikâh akdi sırasında tâyin olunan mehr.

mehreb

(a. i.) : 1) ürküp kaçma. 2) sığınacak yer.

meh-rû - mehrû-yân

(f. b. s. Meh-rû'nurr c.) : ay yüzlüler, güzeller

meh-sitâre

(f. b. s.) : ay talihli; talihinin yıldızı ay gibi parlak olan.

meh-şîd

(f. b. i.) : 1) Ay. 2) ayışığı. . (bkz. : meh-tâb).

meh-tâb

(f. b. i.) : ayışığı. [mâh-tâb" in hafifletilmişi] . (bkz. : mâh-tâb).

meh-tâbî

(f. i.) : mehtabı seyretmek için yapılan etrafı açık küçük çadırımsı köşk. (bkz. : kameriyye). [yapma kelimelerdendir]

mehtâbiyy

(f. i.) : 1) maytap. 2) mehtap için yazılmış şiir.

mehter

(a. i. f.) : ["mihter" kelime sinden] . 1) yüksek rütbeli hizmetkâr. 2) çadırlara bakan uşak. 3) at uşağı. 4) mızıkacı. 5) kavas, Bâbıâlî çavuşu. 6) rütbe, nişan müjdecisi, çaylak.

mehterân

çadır uşakları. [aslı : "mihterân" dır]

mehter-hâne

(f. b. i.) : yeniçeriler zamanında, davul, mekkâre, zil, zurna ve borulardan meydana getirilen bando takımı olup, her vezîrin tuğu sayısına (kat) göre yedi katİf, sekiz katlı gibi vasıflarla anılırdı.

mehtûk

(a. s. hetk'den.) : hetko-lunmuş, yırtılmış. Perde-i mehtûk : yırtık perde.

mehûb

(a. s.) : 1) heybetli, azametli; korkunç. (bkz. : mehîb). 2) i. arslan. (bkz. : esed, gazanfer, haydar, şîr).

me'hûz

(a. s. ahz'den. c. : me'hzât) : 1) ahz olunmuş, alınmış; çıkarılmış, tutulmuş. 2) ödünç olarak başka bir yerden alınmış.

me'hûza

(a. i.) : fels. fr. recept.

me'hûzât

(a. i. me'hûz'un. c.) : ahzolunan, alınan para ve bu paranın defterde yazıldığı hâne.

mehvâ

(a. i.) : Çurum.

meh-vâr

(f. s.) : 1) ay gibi. (bkz. : mâh-vâr, meh-veş). 2) (farsçada) aylık, maaş. (bkz. : mehvâre). ["mâh-vâr" in hafifletilmişi]

meh.vâre

(f. i.) : aylık, maaş. (bkz. : meh-vâr).

meh-veş

(f. b. s.) : ay gibi. (bkz. : mâh-vâr, mehvâr) : mec. güzel, (bkz. : mahbûbe).

mehyûm

(a. s.) : şaşmış, şaşakalmış.

mehzûl

(a. s.) : zayıf, arık. (bkz. : lagar).

mehzûm

(a. s.) : hezimete uğramış, mağlûbolmuş, yenilmiş, (bkz. : münhezim). Leşker-i mehıûm : bozulmuş asker.