mâ-ba'd

(a. i.) : fels. sonu, sonrası, sonraki, alttaki. Mâ'ba'd. et-tabîiyye : * fizikötesi.

mâ-ba'd-et-tabîiyye

(a. b. i.) : fizikötesi, metafizik, fr. metaphysique.

mâ-bâkî

(a. i.) : kalan, arta_kalan, geri kalan, (bkz. : bakıyye, mâ-baka).

ma'bed

(a. i. ibâdet'den c. : maâ-bid) : ibâdet edilecek yer, tapınak.

mâ-beka

("ka" uzun okunur, a. i.) : kalan, arta kalan, geri kalan, (bkz. : bakiyye, mâ-bâkî).

ma'ber

(a. i. ubûr'dan c. : maâbir) : geçit, geçilecek yer, köprü, kemer, (bkz. : der-bend).

ma-beyn

(a. i.) : 1) iki şeyin arası, aradaki şey, ara. 2) haremle (kadınlar dâiresi ile) selâmlık (erkekler dâiresi) arasındaki oda. 3) sarayda, vükelânın ve diğer zevatın müracaat edecekleri ve pâdişah yakınlarının bulunduğu dâire. 4) padişah sarayı. mâ-beyn-i hümâyûn : sarayda, pâdişâhın husûsî olarak erkekleri kabul ettiği dâire. mâ-beyn kapısı : harem ile selâmlık dâirelerinin arasındaki kapı. mâ-beyn müşiri : sarayda mâbeyn dâiresi başı. 5) araya soğukluk girmiş olma. mâ-beyn olmak : ara açılmak. 6) müz : tam seslere göre îtibâr edilen ahenk-lere nazaran, yarım ses tiz olan ara âhenklere verilen bir ad. Bu suretle mansur mabeyni, dâvud m

mâ-bih-il.hayât

(a. b. s.) : hayâta vesîle olan, yaşamaya sebep olan.

mâ-bih-il-iftihâr

(a. b. s.) : kendisiyle övünülen.

mâ-bih-il-i'timâd

(a. b. s.) : îtimâda sebeb ve vesîle olan şey.

mâ-bih-iş-şuf'a

(a. zf.) : şuf'a onunla olur.

mâ-bih-it-temeddün

(a. zf.) : medenîlik o şeyle hâsıl olur.

mabsara

(a. i.) : açık ve meydanda olan hususlar.

ma'bûd

(a. i. ibâdet'den) : 1) kendisine ibâdet olunan, tapınılan. 2) Allah.

ma'bûd-i hakîkî

Cenâbı Hâk.

ma'bûd-i lâ-yezâl

ölmez, ebedî mabut.

ma'bûdün bil-hakk

(yanılmadan tapılacak zat) : Allah.

ma'bûde

(a. i.) : şirk dolayısıyla kendisine ibâdet olunan peri, put, dişi tanrı, fr. deesse.