lât

(a. i.) : islâm'dan önce, Arapların Kâbe’de bulunan putlarından biri.

lâ-tâil

(a. s.) : faydasız, boş, mânâsız, abes.

lâ-tenâhî

(a. s.) : bitip tükenmez.

lâtha

(a. i.) : leke.

lâtha-ı safra

lât. macula lutea.

lâtif

(a. s.) : 1) Allah adlarındandır. 2) yumuşak, hoş, güzel; nâzik. 3) i. [abdüllâtiften kısaltılarak erkek adı]

lâtife

(a. i. c. : letâif) : 1) güldürecek tuhaf ve güzel söz ve hikâye, şaka. 2) kadın adı.

lâtîfe-gû

(a. f. b. s.) : lâtifeci, şakacı, (bkz. : lâtîfe-perdâz).

lâtîfe-gûyî

(a. f. b. i.) : lâtîfecilik, şakacılık, (bkz. : lâtîfe-perdâzî).

latîfe-perdâz

(a. f. b. s. c. : lâtife-perdâzân) : lâtifeci, şakacı, (bkz. : lâtîfe-gû).

lâtîfe-perdazân

(a. f. b. s. lâtîfe-perdâz'ın c.) : lâtifeciler, şakacılar.

lâtîfe-perdâzâne

(a. f. zf.) : lâtifecilikle, şakacılıkla.

lâtîfe-perdâzî

(a. f. b. i.) : (bkz. : lâtîfe-gûyî).

Lâtîfî

(a. h. i.) : XVI. asırda yaşamış bir Türk tezkirecisidir; Kastamonulu’dur, şâir ve ediptir, 896 (1491’de doğmuştur; 1582 de denizde boğularak ölmüştür.

lâtîme

(a. i.) : misk.

lâtm

(a. i.) : tokat atma.

lâtma

(a. i.) : tokat, şamar.

lâtma-hâr

(a. f. b. s.) : tokat yiyen.