lâk

(f. i.) : 1) tahta kadeh. 2) s. aşağı, hakir.

lâkab

(a. i. c. : elkab) : lâğap, bir kimseye, kendi asıl adından başka takılan ad.

lâkah

(a. i.) : hurma, incir gibi bâzı ağaçların erkeğinden dişisine vurulan aşı.

lâkat

(a. i.) : (bkz. : lükate).

lâ-kayd

(a. s.) : kayıtsız, ilgisiz.

lâ-kaydâne

(a. f. zf.) : kayıtsızca, ilgisizlikle.

lâ-kaydî

(a. i.) : kayıtsızlık, ilgisizlik.

lâ-kaydiyye

(a. i.) : rfeU. fr. guietisme.

lâ-kelâm

(a. s.) : hiç bir diyecek yok.

lâkı

(a. s.) : itibarsız, değersiz [kimse]

lâkîm

(a. s.) : yontulmuş, yonulmuş.

lâkin

(a. e.) : ama, fakat, ancak, şu kadar var ki. [Arapça'da bu "lâkin" den başka bir de "lâkinne" şekli vardır]

lâkît, lâkîta

(a. s.) : 1) yerden kaldırılıp alınan şey. 2) sokağa bırakılmış yeni doğma çocuk, (bkz. : lükata).

lâklâk

(a. i. c. : lekalik) : leylek. Ameden-i lâklâk : leyleklerin gelme zamanı.

lâklâka

(a. i. c. : lâkiâkıyyât) : boş, mânâsız, faydasız lâkırdı.

lâkiâkıyyât

(a. i. lâklâka'nın c.) : mânâsız, faydasız, boş lâkırdılar.

lâkt

(a. i.) : yerden toplama.

lâkt-ül-izâm ve-l-mismâr

vet. atın ayasını, yerde bulunan çivi, kemik, şişe kırığı gibi şeylerden birinin yaralaması.

lâkve

(a. i.) : ağız çarpılması.