lâf

(f. i.) : 1) lâkırdı, söz. 2) konuşma.

lâf ü güzâf

boş lâkırdı, (bkz. : jâ|, lağv).

lafk

(a. i.) : iki şeyi birbirine çarpma.

lâfz

(a. i. c. : elfâz) : söz. [manâlı olursa "kelime", mânâsı, edatlarda olduğu gibi, başkalarıyla meydana gelirse "harf" kısmına ayrılır]

lâfz-ı küllî

mant. mânâsı herkesçe müşterek olmayan lâfız, "zeyd" gibi.

lâfz-ı küllî

mant. mânâsı herkesçe müşterek olan lâfız : "insan" gibi.

lâfz-ı muhtemel

huk. iki veya daha ziyâde mânâya hamli mümkün bulunan sözdür ki, hangisinin kasdolunduğu mücerret rey ile değil deliller, karineler ile tâyin olunur.

lâfz-ı müfesser

huk. tahsis ve te'vîle ihtimal bırakmayacak derecede açık olan sözdür ki, onunla amel vacip olur.

lâfz-ı müşterek

huk. birçok müsemmâsı bulunan lâfızdır ki, hangi mânâ kasdolunduğu taayyün etmediği surette mânâsız addolunur, onunla amel olunmaz.

lâfzı zahir

huk. teemmül ve tefekküre muhtaç olmaksızın dinleyenin derhal mânâsını anladığı sözdür ki, bunun zıddına "hafi" denir.

lâfz-ı mürekkeb

mant. cüzülerinden biri; mânâsının cüzü'lerinden birine delâlet eden lâfız.

lâfz-ı vâhid

tek söz.

lafza

(a. i.) : birf tek söz veya kelime.

lâfza-i celâl

Allah kelimesi.

lâf-zen

(f. b. s.) : 1) lâfazan, geveze. 2) övünen, övüngen.

lâfzen

(a. zf.) : lâfız itibariyle, kelimenin söylenişine, yapısına göre, yazılı olmayarak.

lâfzı murâd

(a. b. i.) : mânâsı bir yana bırakılarak, lâfzı itibariyle söylenen söz.

lafzı

(a. s.) : gr. Kelimenin söylenişine ve yapısına âit, onlarla ilgili. Tezyînât-ı lâfziyye : sözde ve yazıda görülen ve çok defa da sannua kaçan kelime süsleri.