kûb

(f. s.) : vuran, vurucu. Leked-kûb : Tekme vuran Pây-kûb : ayak vurucu.

kubâ'

("ku" uzun okunur. a. i.) : hek. tuzlu balgam.

kubâî

("ku" uzun okunur. a. s.) : hek. kuba'ya mensup, tuzlu balgamla ilgili.

kûbân

(f. s.) : 1) (kûb'un c.) : vurucular. 2) zf. vurarak. Pây-kDbân : ayakvurarak.

kubbe

(a. i. c. : kıbâb, kubeb) : yarım küre veya kümbetimsi yapılan bina damı.

kubbe altı

tar. eskiden, bir nevî kabîne toplantısı denilebilecek şekilde vezirlerin dîvan günlerinde, husûsî merasimlerle toplandıkları, İstanbul'da, Topkapı Sarayı'nda bulunan üstü kubbeli bir dâire. [Bu dâirede bulunma hakkı olan vezirlere "kubbe vezîri" denilirdi]

kubbe-i firûze-fâm

mavi renkli olan semâ, gökyüzü.

kubbe-i nerdende

gökyüzü.

kubbe-i kanek

anat. ağzın tavanı, damak.

kubbe-i mînâ

gökyüzü.

kubbe-i utyâ

gökyüzü.

kubbe-i zebercedi

gökyüzü.

kubbe-i zerbeft

yıldızlı semâ, gökyüzü. kubbei zerrin : Güneş.

kubbe-î zümürrüd-fâm

gökyüzü.

kubbei-ül-arz

yer yuvarlağının insan oturan kısmının merkezi.

kubbet-ül-hanek

anat. damak kemeri.

kubbet-ül-İslâm

(islâmın kubbesi) : Belh şehrinin bir başka adı; Basra.

kubbe-nişîn

(a. f. b. s. c. kubbe-nişînân) : [eskiden] İstanbul’da Topkapı sarayında "Kubbe-altı" denilen yerde toplanan vezirlerden her biri.

kubeb

(a. i. kubbe'nin c.) : tepesi yuvarlak, yarım küre şeklinde yapılan bina damları, (bkz. : kıbâb).

kû'bere

(a. i.) : anat. sâidi, bileği meydana getiren iki kemiğin küçüğü, fr. radius.

kubh

(a. i.) : 1) çirkinlik, [zıddı : "hüsn"] . 2) İslâm fıkhında hanefî mezhebine âit bir prensip.

kubhiyyât

(a. i. c.) : fena, çirkin olan : hususlar, hareketler, işler.

kubur

(a. i. kabr'in c.) : mezarlar, sinler. Ehl-i kubur : kabirde bulunanlar, ölüler. Ziyâret-i kubur : kabirleri, ölüleri ziyaret.