isbâh

اسباح

(a. i. sebh'den) : suda yüzdürme, yüzdürülme.

isbâl

اسبال

(a. i. sebl'den.) : gönderme, gönderilme, yollama.

isbât

اثبات

(a. i. sübût'dan) : 1) şahit ve delil göstererek doğrusunu meydana çıkarma. 2) var etme. [mahvetme mukabili] . 3) mant. şahit, * tanık, (bkz. : müeyyede). 4) mat. ispat.

isbât-i hüner

maharet gösterme.

isbât-i vücud

varlığını gösterme, hazır bulunma.

isbâtiyya

اثباطيه

(a. i.) : fels. olguculuk, fr. positivisme.

isbîdâc, isfidâc

اسبيداج ، اسفيداج

(a. i.) : üstübeç.