hüner

(f. i.) : 1) marifet, bilme. 2) ustalık. Erbâb-ı hüner : hüner sahipleri.

hüner-mend

(f. b. s.) : hünerli, marifetli, (bkz. : hüner-ver).

hüner-mendî

(f. b. i.) : hünermendlik, hünerlilik, mârifetlilik.

hüner-perver

(f. b. s. c. : hüner-perverân) : hüneri seven, hüneri koruyan.

hüner-perver-ân

(f. b. s. hüner-perver'in c.) : hüneri sevenler, hüneri koruyanlar.

hüner-perverî

(f. b. i.) : hünerlilik, ustalık.

hüner-pîşe

(f. b. s.) : hünerli, marifetli, (bkz. : hüner-mend, hüner-ver).

hüner-ver

(f. b. s. c. : hüner-verân) : hünerli, marifetli; artist, (bkz. : hüner-mend).

hüner-verân

(f. b. s. hüner-ver'in c.) : hünerli, marifetli kimseler, artistler.

hüner-verî

(f. b. i.) : hü-nerverlik, artistlik.

hünkâr

(f. i.) : pâdişâh, sultan, hükümdar.

hünkârî

(f. s.) : hünkâra mensup, hünkârla ilgili, (bkz. : şehriyârî).

hünsâ

(a. s. c. : hinâs) : 1) kendisinde hem erkeklik, hem dişilik alâmeti bulunan kimse. 2) bot. ayni çiçekte dişi ve erkek organının bulunması.

hünsâ-i müşkil

huk. erkek ve kadın uzuvlarından her ikisi kendisinde bulunan ve fakat bu uzuvlardan birinin fiil ve hareketi ve teşekkülü diğerine takaddüm ve galebe etmediği, cihetle hâli taayyün etmiyen hünsâ.

hünsâ-vi recülî

huk. erkeklik alâmeti galip gelen hünsâ.

hünsâ-yi nisâî

huk. dişilik alâmeti galip gelen hünsâ.

hünsâiyyet

(a. i.) : aynı zamanda ve aynı şahısta hem erkeklik, hem dişilik.

Hünûd

(a. h. i. Hind ve Hindî'nin c.) : Hindliler.