hûy, hoy

(f. i.) : ter. 

hûy, hû

(f. i.) : tabîat, mizaç, ahlâk; âdet.

hûy-ı bed

fena huy.

hûy-gerde

(f. b. s.) : 1) terlemiş. 2) alışmış, âdet edinmiş.

huyûl

(a. i. hayl'ın c.) : 1) atlar. 2) atlı alaylar. 3) kötüler kalabalığı.

huyût

(a. i. hayt'ın c.) : ipler, iplikler; lifler, teller.

huyût-ı rakika

ince iplikler.