hûş

(f. i.) : 1) akıl; fikir; şuur; us. Gûş-i hûş (akıl kulağı) : anlayış. 2) ölüm. 3) zehir.

hûş-ber

(f. b. i.) : aklı mahveden, bozan ilâç.

hûşe

(f. i.) : 1) başak, (bkz. : sünbüle). 2) salkım.

hûşe-i engûr

üzüm salkımı.

hûşe-i çarh, hûşe-i sipihr

astr. sünbüle denilen burç.

hûşe-çîn

(f. b. s.) : harman sonu tarlada kalan kesik, döküntü başaklan toplayıcı, toplıyan. (bkz. : lakkata).

hûşenk

(f. i.) : akıl, idrak, iz'an.

Hûşenk

(f. h. i.) : Siyam bin Kiyumerz'in oğlu ve Câvidân Hurd'ün müellifidir.

huşk

(f. s.) : T. kuru. (bkz. : yâbis). Meyve-i huşk : kuru yemiş. Nân-ı huşk : kuru ekmek.

huşk ü ter

kuru ve yaş. 2) kaba, soğuk. Şahs-ı huşk : kaba, soğuk adam.

huık-cân

(f. b. s.) : câhil, nadan, gabî, kalın kafalı kimse.

huşkî

(f. i.) : kuruluk, (bkz. : yubûset).

huşk-leb

(f. a. b. s.) : dudağı kurumuş, kuru dudaklı, susamış, (bkz. : teşne).

huşk-mağz

(f. b. s.) : boş kafalı, (bkz. : huşk-ser).

huşk-rîşe

(f. b. i.) : hek. ciltte, bir yerin gangren olarak kuru bir kabuk hâlinde kalması.

huşk-sâl

(f. b. i.) : kuraklık.

huşk-ser

(f. a. b. s.) : beyinsiz, ahmak, kaçık, dîvâne, (bkz. : huşk-mağz).

hûş-mend

(f. b. s. c. : hûş-mendân) : akıl sahibi; akıllı, aklı başında.

hûş-mendân

(f. b. s. hûş-mend'in c.) : akıl sahipleri, aklı başında olanlar.

hûş-mend-âne

(f. zf.) : aklı başında olarak, akıllıca.

hûş-mendî

(f. b. i.) : akıl sahipliği, usluluk.

hûş-rübâ

(f. b. s.) : akıl , kapan, kapıcı.

hûş-rübûde

(f. b. s.) : aklı kapılmış, aklı alınmış, ["hüş-rübâ, hüş-rübûde" şekli de vardır].

huşu'

(a. i.) : gönül alçaklığı, (bkz. : tavâzu', zarâet).

huşunet

(a. i.) : 1) sertlik, kabalık, katılık. 2) inatçılık.

huşûneı-i libâs

elbisenin sertliği.

huşûnet-i mizâc

tabiat, mizaç sertliği.

hûş-yâr

(f. b. s.) : aklı kendisine yar olan, yarıyan, akıllı.

hûş-yârâne

(f. b. zf.) : akıllıca.

hûş-yârî

(f. b. i.) : akıllılık.