hîk

(f. i.) : tulum.

hîk-i şerâb

şarap tulumu.

hikâyât

(a. i. hikâyet'in c.) : hikâyeler.

hikâye, hikâyet

(a. i. c. : hikâyât) : 1) anlatma. 2) roman. 3) masal. 4) olmuş bir hâdise.

hikâye-nüvîs

(a. f. b. i.) : hikâye yazan, hikayeci, romancı.

hikâye-nüvîsî

(a. f. b. i.) : hikâye-nüvislik, romancılık.

hikâye-perdâz

(a. f. b. s.) : hikâye söyliyen, hikayeci.

hîkçe

(f. i.) : küçük tulum.

hikem

(a. i. hikmet'in c.) : hikmetler.

hikemî

(a. s.) : hikmet ve felsefe ile ilgili söz ve düşünce, [kelimenin aslı "hikmî" dir].

hikemiyyât

(a. i. c.) : hikmet ve felsefe ile ilgili söz ve düşünceler.

hikka

(a. i.) : dört yaşına giren dişi deve.

hikke

(a. i. c. : hikek) : kaşıntı.

hikmet

(a. i.) : i. hakimlik. 2) sebep.

hikmet-i ameliyye

pratik bilgi.

hikmet-i hukuk

hukuk hikmeti.

hikmet-i ilâhiyye

ancak Allah'ın bileceği iş.

hikmet-i madde

işin hikmeti. 3) fizik [eskiden],

hikmet-i tabîiyye

fizik bilgisi.

hikmet-i tecrübiyye

tecrübeye dayanan hikmet.

hikmet-i teşrî

Allah'ın emir ve nehîlerine hükmolan rabbani prensip.

hikmet-âmîz

(a. f. b. s.) : hikmetle karışık, (bkz. : hakimane).

hikmet-âmûz

(f. b. s.) : 1) hikmet öğreten. 2) hikmetli.

hikmet-furûş

(a. f. b. s.) : hikmet satan, hikmetli bir söz söylediğini sanan.

hikmet-nâme

(a. f. b. i.) : Antepli İbrahim bin Bâlî'nin, hilkatten, tabîatten, peygamberler târihinden ve uzun müddet gezip dolaştığı memleketlerin târih ve coğrafyasından kısa kısa, doğup büyüdüğü Antep ile Mısır târihinden nisbeten daha geniş bahseden manzum eseridir, [müellif, 13.000 beyti bulan bu güzel mesnevisini 1487 (H. 893) yılında memleketinde bitirmiştir).

hikmet-şinâs

(a. f. b. s.) : hikmet, felsefe bilen.