hezâbir

(a. i. hizebr'in c.) : zool. arslanlar; yiğitler.

hezâr

(f. i. c. : hezârân) : 1) bülbül, (bkz. : andelîb). 2) s. bin. 3) s. pek çok.

hezârân

(f. i. hezâr'ın c.) : 1) bülbüller, (bkz. : anadil). 2) s. binler.

hezâr-dâstan, hezâr-destân

(f. b. i.) : bülbül.

hezâr-fenn

(f. a. b. s.) : 1) çok bilen, elinden çok iş gelen. 2) i. minare yapmakta mahir olan usta.

hezâr-mîh

(f. b. i.) : 1) bin yerinden yamalı olan derviş hırkası. 2) s. gök yüzlü. 3) s. çok süslü.

hezâr-pâ

(f. b. s.) : 1) bin ayaklı, ayaklan çok olan. 2) i. zool. kırkayak.

hezâr-pâre

(f. b. s.) : bin parça, un ufak.

hezir-tâb

(f. b. i.) : Güneş, (bkz. : Âftâb, Mihr, Şems).

hezâr-yâr

(f. zf.) : bin kerre, bin defa.

hezec

(a. i.) : 1) güzel sesle şarkı söyleme. 2) ed. (bkz. : bahr-i hezec). 3) müz. Türk müziğinin büyük usullerindendir. Yirmi iki zamanlı ve on beş darblıdır (22 zamanlı yegâne usuldür). Peşrev, beste ve kâr ölçülmesine mahsus olup, asırlardanberi kullanılmadığından elde numunelik bir misal yoktur. Hezec, bir yürük semaî ile onu müteakip üç muhtelif şekilde dizilmiş 4 adet sofyan'dan mürekkeptir.

hezeyan

(a. i. c. : hezeyânât) : 1) sayıklama. 2) saçma sapan konuşma.

hezeyân-ı mürteiş

sarhoşluktan ileri gelen titremeli sayıklama hastalığı.

hezeyân-ât

(a. i. hezeyân'ın c.) : 1) sayıklamalar. 2) saçma sapan konuşmalar.

hezheze

(a. i.) : cisimlerin, ,hava veya başka bir şey dokunmasiyle titremesi.

hezîl

(a. i.) : (bkz. : hüzâl).

hezîm

gürültüsü, (bkz. : ra'd). 2) koşarken kişpiyen at. 3) sağanaklı yağmur.

hezimet

(a. i.) : bozgun, bozgunluk, savaşta bir taraf askerinin bozulması.

hezl

(a. i. c. : hezliyyât) : 1) eğlence, alay, şaka, lâtife. 2) ed. meşhur ve yaygın bir nazmın vezni ve kafiyesi taklîdedilmek suretiyle lâtife tarzında nazım yazma; bu tarzda yazılan nazım, (bkz. : tehzîl).

hezl-âmîz

(a. f. b. s.) : şaka ile karışık [söz].

hezl-gû

(a. f. b. s.) : hezel söyliyen, hezelci, şakacı, lâtîfeci.

hezl-gû-yâne

(a. f. zf.) : hezlgû'ca, hezl, şaka, lâtîfe söyliyene yakışacak surette.

hezl-gû-yî

(a. f. b. i.) : hezlgû'luk, şakacılık, lâtîfecilik.

hezliyyât

(a. i. hezl'in c.) : şaka ve mizahla ilgili şiir veya sözler.

hezm

(a. i.) : 1) sıkma, sıkıştırma. 2) bozma, bozguna uğratma.

hezr

(a. s.) : mânâsız, boş, saçma [söz].

hezz

(a. i.) : diretme; tahrik.

hezzâr

(a. s.) : dâima saçmalıyan [adam].