hecâ'

(a. i.) : 1) hece, hep birden telâffuz olunan bir veya birkaç harf, bir hareketle ağızdan çıkan söz. 2) bir kimseyi şiir veya nesir yoliyle yerme, (bkz. : hicv). Hurûf-i hecâ : elifbe (alfabe) sırasına göre dizilmiş harfler; kelimelerdeki harfleri seslendiren (elif, vav, he, ye) harfler.

hecâ-gû

(a. f. b. s.) : hicveden, yeren şiir veya nesir yoliyle birinin aleyhinde bulunan, birini zemmeden.

heccâv

(a. s.) : çok hicveden, çok yeren.

hece

(a. i.) : (bkz. : hecâ').

hece vezni

(a. t. b. i.) : ed. parmak-hesâbı da denilen eski bir nazım ahengi ölçüsü olup hâlâ da kullanılır; 3 den 16 ya kadar türlü heceli ölçüleri vardır.

hecil

(a. i.) : coğr. iki dağın arasındaki kısım, vâdî, dere.

hecîn

(a. i.) : arkasında iki hörgücü olan ve çok hızlı koşan bir cins deve.

hecîr

(a. i.) : yazın öğle zamanındaki sıcaklık.

hecme

(a. i.) : şiddet.

hecmet-üş-şitâ

kışın şiddeti.

hecr

(a. i.) : ayrılma, terketme; ayrılık. [Arapça'da bulunmıyan "hicr" şekli daha yaygındır], (bkz. : hicr).

hecs

(a. i.) : gönüle düşen hâtıralar.